Alþýðublaðið - 14.10.1962, Blaðsíða 12

. -W '' ÍK) Hl i. X L>t-l
MUÚák^C^
A*^>tCkf'c .\ll)£i*
~&N.. wAv - i-
BliU&r 6k ': '«•■ -*
ovNKt& L öí TANkt
06 VtRNtOB Ö? MOC' TA tíl SESKOM! TEBN
tpoppbt op - p& obn ENeore muuob
LAN0/M6SPIA0S / MtlES 0MKR60S /
ER XR NOúu.
OEP KÖNNE Hr..
sereonet oer seo/.
FYRIR LITLA FÖLKIÐ
Rússneskt ævtntýri:
Skipið, sem flaug
í gjörvöllum heiminum. Annar hoppaði víða vegu
á einni, langri löpp, sem var bundin við annað eyrað
á honum, og þegar hann notaði hana gat hann tek-
ið helminginn af heiminum í einu skrefi. Þriðji var
frábær skytta, sem gat skotið fugla í hundrað mílna
fjarlægð. Fjórði var svo svangur, að hann gat
gleypt hundrað brauð í einum munnbita. Fimmti
var svo þyrstur, að hann gat svolgrað í sig heilt
vatn í einum sopa. Sjötti og síðasti samferðmaður
Douraks var með hrísknippi. Þegar hann dreifði
úr knippinu spratt upp óvígur her. Þeir flugu sem
leið iiggur, bar íil þeir sáu yfir hvelfingar dóm-
kirkjuimar í Moskvu. Tsarinn sá flugskipið setjast
á hallartúninu og sendi þjóna sína ut af örkinni til
að komast að raun um, hver skipstjórinn væri.
„Hver sem hann er“, sagði Tsarinn, „fær hann að
biðja um hönd dóttur minnar“.
Þjónarnir greindu frá því, að um borð í skipinu
væru sjö skrítnir menn, og skipstjórinn væri bónda
durgur.
Tsarinn var ekki hrifinn af því að fá bóndadurg
fyrir tengdason, og þess vegna lagði hann óleysan
lega þraut fyrir Dourak, sem hann gerði honum
skylt að leysa, áður en hann fengi Tsarevnu. Hann
sagði Dourak, að hann yrði að færa honum fyrir
kvöldið dálítið af vatni, sem bæði lifir og syngur.
Dourak hrópaði upp yfir sig í örvæntingu, þegar
hann heyrði þetta: „Hvernig í ósköpunum á ég að
Unglingasagan:
BARN LANDA-
MÆRANNÁ
11. Nýtízku Hrói Höttur.
VEIÐIHUNDUit nokkur skaut búsbónda sinn
í fótinn á dögrunum. Þetta skeði í Danmörku,
fórnardýrið Frede Iverscn var nýbúinn að skjóta
önd sem féll niður í stóra stjörn. Hinn vígrelfi
veiðihundur fékltst með engu móti til að sækja
öndina, svo veiðimaðurinn varð sjálfur að reyna
að kraka hana upp á þurrt land. í þeim erinda-
gjöröum varð hann að leggja frá sér byssuna.
Hundurinn var þá ekki seinn á sér stökk á byss
una og í því reið skotið af. Veiðimaöurinn var
fluttur á sjúkrahús en eklti fylgir sögxmni hvað
gert var við hundinn.
Unglingasaga — 25
„Þetia er heimskulegt,“
sagði WiIIiam F.enn. „Svo
viðkvæniur er enginn mað
ur.“
„Hann fölnaði,“ sagði
lækniriuii rólega. „Lokaðu
ekki augunum fyrir sann-
leikanum. Nú sem stendur
situr har.n í hevbergi sínu
og hefur höfuðið mtlli liand
anna og þjáist yfir sannleik
anum sem fólst í orðum min
um.“
•„Og l.vað sanuar þetta
læknir? ‘
„Ég trúi á mátí blóðsins
og upprunans Benn. Ég
lield að ’strákurinn bregðist
við eins og hermanni
sæmir.“
„Það getur verið,“ sagði
Benn híirkulegra enn fyrr.
„Ég vildi fá laginvi þjóf, hug
rakkann ræningja og góðan
glæpamann. í þess stað lief
ég náð mér í hreinræktaðan
herramann.“
„Og hver,“ spurði læknir
inn rólega, er betri þjófur,
hugrakkari ræningi og
heppilegri glæparaaður eu
sá sem er fæddur herramað-
ur?“
WiIIiam Benn þagði um
stund og starði á félaga sinn
Svo hristi hann hö.uðið.
„Strákurinn veit alltof
mikið,“ sagði hann. „Ég get
ekki haft hann liér Og þó — “
„Hvað?“
„Ég er hjátrúafullur hvað
honum viðkemur. Það er
ekki til neins að ræða það
nánar. En einhvern vegimj
fannst mér þegar ég fann
hann að þar hefði ég rekist
á pott fullan af gulli.“
„Eins og þú hefðn- komisí
undir enda regnbogans?"
brosti læknirinn.
„Jæia Benn þetta er þitt
mál. Ég segi það eitt að þú
ættir að geta stórgrætt á
stráknum."
„Getur verið,“ svaraði
William Benn. „Ef til viil
hef ég ekki fundið gull held
ur demanta. Hvað viltu að ég
geri við hann?“
„Hann talar góða ensku.
Jafnvel mexíkanska hans
líkist kastilisku.“
„Hann hefur næma heyrn“
„Og kann að velja og
liafna. Menntaðu hann.“
WiUiam Ben sagði óþolin
mæðislega:
,.Á ég að senda hann í
skóla i álta ár?“
„Nei, en eyddu átt t mán
uðum að fága framkomu
hans, láttu hann lesa, sýndu
honum heiminn. Það vgrður
ekki erfitt. Það er auðvelt að
kenna emi að fljúg*.“
William Benn hristi höfuð
ið. „Og h ver á að kenna lion
um? Og hvað á að kenna
honum?“ spurði hann.
„Við gcvum hann aö herra
manna,“ sagði læKiiirinn.
Mér þætti gaman að vita hver rannsakaði
flugvélina áður en ég lagði af stað. Það var
ódýrt gaman að setja göt á tankana.
Og þarna niðri er móttökunefndin mætt, á
eina staðnum sem hægt er að lenda á í milu
fjarlægð.
Gæti nokkur ykkar hafa reiknað þetta bet-
ur út?
MOCO
12 14. október 1962 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ
j