Alþýðublaðið - 14.10.1962, Blaðsíða 1
43. árg. - Sunnudagur 14. október 1962 - 227. tbl.
ÞAR ERU BÖRNIN
ÁTT þú lítíð barn? Átt þú barna-
barn eða litla frænkn, sem leggur
rnjúka kinn að vanga þínuni og
teygir litla, feita bönd nm háls
þtnn? Hefurðn setið með barnið,
sem þér þykir vænt nm. í fangi
þúiu, þrýst þvl að þér og fengið
tár í augun. Hefur þú vafið sæng'-
inai þéttar utan um barnið þitt á
dimmum vetrarkvöldnm, þegar
regnið eða hríðarhraglandinn Iem-
ur rúður þínar og viljað vernda
þessa litlu veru gegn ölluni heims
ins hættum? Hefnr þér fundizt þú
að einhverju leytí ábyrgur fyrir
lífi þessa barns? Hefurðu séð aug-
un í litlu barni, sem eygir kerta-
Ijós? Ilefurðu séð, hvað þau augu
geta tindrað? Móðir horfirðu á
heilbrigð börnin þtn?
ÞAÐ ero til börn I dag — ein-
mitt í dag, á þessari mínútu, sem
þjást af hungri - sem deyja af
hungri. Það eru þúsundir barna, sem
í dag eru a5 skrælna upp af þorsta,
sem skorpna undir brennheitri sól-
inni, sem verSa hrukkótt eins og gam
almenni- SkiljiS þiS þa5? — Lítið
á þessa mynd. JÁ LÍTH) Á HANA. Hún
er ægileg. Lokið samt ekki augun-
um. LÍTIÐ Á HANA! Þetta barn dó á
brennheitirm mánudagsmorgni á
sjúkrahúsinu í Tlemcen í Alsír fyrir
nokkrum vrknm. Hún hét Shamsa og
var aðeirts 8 mánaða gömul. Augu
hennar voru ems og f áttræðu gam-
almenni. Hún var barn, sera aldrei
fékk að vera barn. Barn, sem dó,
áður en það fékk að lifa. Já lítið á
mvndina! Hver einasta íslenzk móðlr.
Hver einasti íslenzki faðir, sem eig
ið hraust bðrn. Segið ekki: „Þetta
kemur mér ekki við. „Við getum
ekkert gert .,Þetta er svo langt f
burtu".
Samtökín „Hadda barnen”
(Barnahjálpin) í Svíþjóð hafa
SH selur
20 þús.
tonn af
síld
Sölumiðstöð . hraðfrystihdsaana
hefur nýlega gengið frá sötnsamn-
ingum á 20.000 tonnum af hrað-
frystri sfld eða sem svarar um
220.000 tunnum af síld.
Er um að ræða sölur á sWrsíM
og smásíld, auk veru'ecs magns
af hraðfrystum síldarflökiun.
Til Austur-Evrópu liafa vertð
seld 8.700 tonn og til VestHT^Bvr-
ópu 9.600 tonn, auk 1.900 tonna af
hraðfrystum eíldarflöltum.
í samningunum er gert ráð fyrir.
að mikill hluti umsamins magns sé
afgreitt fyrir áramót, og er afar
áríðandi, að unnt sé að fullnægia
þessum samningsákvæðum, þar
sem hér er um aö ræða stóraufena
síldarsölur á markaði, sem þýðing-
armikið er, að íslendingar haldi.
Af hálfu S. H. er unnið áfram
| að frekari sölum á frystri síld, og
; eru allgóðar horfur á, að takast
jmegi að selja enn meira magn.
HVAÐ
HÚS-
MÆÐUR
SEGJA
UM
KART-
ÖFLU-
MÁLIÐ
Sjá
16. síðu
hrundið af stað fjársöfnun til
styrktar hjálparstarfi fyrir bág-
stödd börn í Alsír. I>ar, sem neyð-
in er meiri en þægilegt er að trúa,
eigi samvizkan að sofa I ró. Þar,
sem liungurvofan ríkir. Svíar ætla
að standa sanian um að hjálpa þess
um bömnm. Geta íslendingar
setið hjá? Er f jarlægðin svo mikil
milli íslands og Alsír, að okkur
finnst ekki þörf á að hjálpa! Ef að
það væri þitt bara! Ef, að Það
væru börnin hinnm megin við veg-
inn! En þjáningin er jafn mikil,
livort hún er nær þér eða fjæt-
Hver liefpr úrskurðað, að þitt barn
eigi að vera hólpið? Hver hefur
sagt, að þú hafir óskoraðan rétt
til að lifa í vellystingnm: Ertu til
þess kjörinn af gnði almáttugum?
— Hvað lengi færð þú að sitja við
veizluborðið? Fyndist þér ekki, að
þeir, sem sætu I Ijósinn, ættu að
opna fyrir ÞÉR, ef að ÞÚ stæðir
úti í myrkrinu?
AlþýðublaSið skorar á alþjóð að
safna fé til hiálpar þessiim börn-
um. Það skorar á Rauða-kross ís-
lands, að taka málið í sínar hendur.
Við skorum á kvenfó'ö?in í landimi.
Við skorum á 6» féiagasamtök, sem
hafa mannúðarmál á stefnuskrá
sinni- Við skorum á hveria móður í
landinu, á hvern föður, á hvern góð
an mann.
Alþýðublaðið heitir stuðningi sfn-
um hverjum þeim, sem vill leggja
þessu máli lið, og tekið verðor á
móti fjárframlögum á afgreiðslu
blaðsins.
„Þau eru kölluð „Óþekktu börn-
in" ... Og samt... Við vitum, að
þau svelta. Við vitum, að líkamar
þeirra þjást og kveljast, að jæir
skorpna af vatnsskorti og hungri.
Við vitum, að þau deyja. Við vrt-
um, að þau, sem hjara, eru böjm,
sem aldrei hafa fengið að véra
börn. Lífið hrifsar þau of fljótt til
sín. Lífið krefst of mikils af þeim.
Lífið leyfir þeim ekki að hlæja og
leika sér. Það leyfir þeim ekki
þann munað að borða sig södd.
Lífið gefur þeim ekkert. Lífið
krefst sífellt einhvers af þeim, og
stundum hrindir það þeim frá sér
og yfirgefur þau, skilur þau alein
eftir með stór, ævagömul augu.
Við vitum, að þau þarfnast oklcar.
Nægir það? Hafið þið nokkurn
tima séð biðröð soltins fólks? Ég
hef séð það, séð margar slíkar,
alltaf eru einhverjir á jörðinni,
sem svelta og kveljast. Þar er sól.
En sú sól er miskunnarlaus. Hún
brennur án skugga, án forsælu og
hvergi er svalalínd að setjast við.
Segið ekki, að manneskjumar, sem
þama búa, séu að minnsta kosti
færari um að þola þetta en við. Af
því að þær eru brúnar á hörund?
Af því að það rennur úr augum
þeirra, og húð þeirra verður að
leðri? Það er ekki satt! Þær þjást!
En þær þjást í hljóði. Segið ekki,
að þær séu samt sem áður ham-
ingjusamar, því að þær hafi ekki
reynt neitt annað! Látið þetta aldr-
ei heyrast! Því að það er einmitt
þetta, sem er hræðilegast í til-
högun náttúrunnar. Það er engin
hamingja, — engin blessun í því
falin, að vita ekki. Það er bölvun.
Aðeins Guð og Allah vita af sinni
yfirnáttúrlegu speki, hvers vegna
sumir eru hólpnir. Hvers vegna
einhverjlr eru alltaf hinir útskúf-
uðu.
Ég stend fyrir framan biðröð
hungraðs fólks á eyðimerkursléttu
í Alsír. Sólin spýr frá sér heitri
gufu. Vindurinn leggst eins og rök
hönd á menn og skepnur. Hann
mildar ekki. Hann bætir kvöl á
kvöl.
Einu sinni var hér þorp. Rést-
irnar minna á það. Niðurníddar
húsarústir, sprungnir vatnsgeym-
ar, daunillir sorplækir renna milli
þess, sem nú eru mannabústaðir:
tjöld bárujámsskurar. Bárujám í
hita!
Á sviðnum völlunum umhverf-
is okkur sjást á stöku stað unaðs-
legir dökkgrænir olívulundir. En
landið er alsett jarðsprengjum.
Ávextimir em forboðnir. Maður
hættir sér ekki út hér. Stálþráða-
girðingin er líka rammgerð: hefur
eklú enn verið lögð saman, hún
Framh. á 3. síðu
KREFJA KEFLAVÍKURBÆ
UM l’Æ MILLJ. SJÁ BAK