Alþýðublaðið - 24.10.1962, Blaðsíða 12

SÁ ER VI HER MEO
KASSERUE - Oi5 MEO
EN Ek'STRA SWR
DtAMAHT TtL £
CARMBN!
FLERE HUNDREOE KllOMETER OERFRA
OER KOMMER OE - Vt ER
EFTERHÁNOEN 8LEVET
SPECtALtSTER! y
Unglingasagan:
BARN LANDA-
MÆRANNA
„Áf hverju ekki?“ kallaiM
Ricarda óðamála aftur.“
„Viíanlcga þiggur hún pen
ingana og ég skal sencia
meira seinna. Auðvitað
sendi ég peninga. Ég skal
tína þá af trjánum.“
Og hann hló hátt.
„Ég vildi að guð gœfi að
ég gæti farið þangað sjálfur
og hjálpað þeim,“ sagði Ric
ardo svo. „En þú sérð sjálfur
að ég vinn eins og þræll
Juan. Jafnvel faðir okkar
þurfti ckki að leggja svona
hart að sér þegar hann vann
í námunum — og þú veizt
hve oft hann ta'ar um það.
Ég vinn jafnmikið seint sem
snemma."
„Og hvað verður þú að
læra Ricardo?“
„Alit sem getisr orðið mér
til góðs í starfi mínu lijá
Senor Benn.“
„Og hvað gerir Senor
Benn Ricardo?“
„Hann er bæði innflytj-
andi og útflytjandi. Hann
gerir allt mögulegt og ég
verð að læra það allt.
Reikning og annað álíka.“
Hann benti á blað þakið
útreikningum.
„Vesaiings Ricardo“ sagði
Juan og hann sárfann til.
„Svo þér hefur ekki veitzt
þetta auðveld staða?“
„Nei, nei,“ sagði Ricardo.
„Mig langar oft til þorpsins
okkar aftur. Oft langar mig
til að henda þessu öilu frá
mér og hlaupast á brott og
leika mér við ykkur.“
„Og berjast við hvitu
drengina?“ spurði Juan.
„Hvítu drengina? Ó já,“
flýtti Ricardo sér að segja.
„En nú skal ég segja þér
hvað þú átt að gera. Þú átt
að hraða þér heiru með pen
ingana og fuilvissa móður
mína um að það sé nóg þar
sem þeir voru fengnir og — “
Juan reis á fæíur og lagði
peningaseðlana í hrúgu á
fcorðið. Hann setti bók ofan
á þá til að koma í veg fyrir
að þeir fykju.
„Rétt er það,“ sagði hann.
„Ég fer afiur heim en ég
tek ekki þessa peninga.“
Ricardo ygldi sig. Eitt sinn
liafði yglibrún Ricnrdo gert
Juan leiðan en nú var reiði
hans og sorg of mikil til að
hann hugsaði um slíkt.
„Og því tekurðu ekki pen
ingana?“ spur'íii Ricardo.
„Af því,“ sagð Juan, „að
cg veit ekki bctur en pen-
ingar okkar hafi alltaf verið
heiffarlega fengnir.“
Þeir horfust í ingu um
stund.
„Svo“ sagffi Ricardo ioks.
Fósturbróðir hans svaraði
þessu engu. Hann hafði sagt
nóg og nú rétti hann fram
höndina. „Vertu sæil,“ sagði
hann.
Hann verkjaði í hjartar-
stað en hann sagði þessi orð
virðulega.
Eins og í öllum menningarríkjum heims, eykst
umferðin stöðugt í Engiandi, og bQum þar fjölg
ar ört. Stafa mikil vandræði í London af um-
ferðarös, og gætir þess einkum þá hluta dags
þegar menn fara í vinnu og úr. Þá þurfa tugþús
undir akandi manna að komast í gegn um mið-
bæinn, sem er heldur þröngur. Eftir því sem
fleiri bílar koma á götuna, verffur umferðin hæg
ari, og það getur tekið verzlunarmann á bíl
klnkkustund að komast um miðbæinn og til síns
heima.
Nú hafa Bretar ákveðið að leysa vandann með
því að gera eina frægustu verzlunargötu heims,
Bond Street að einstefnuakstursbraut. Þetta
hefur vakið mikla andúð meðal verzlnnareig-
cnda við strætið, sem sennilega óttast minni
verzlun á eftir.
Hin fræga gata Piccadilly hefur áður veriff
gerff aff einstefnuakstursgötu og gefist vel. Sam
göngumálaráðherra hefur skrifaff öUum bifreiffa
stjórum borgarinnar bréf og beffiff þá um aff
sýna hjálpsemi og þoiinmæði í umferðinni fyrst
eftir aff kerfið hefur breyzt.
ABSOLUT - FOREL0-
816 SENDER VI EN
MASKINE 00 FORAT
LEOE EFTER HAM -
OS H0RER FRA OS,
MCNSIEOR OUVAt,
06 DE ER HELT SIK-
KER PÁ, AT VI KUN
NE STOLE PÁ EDOIE
Og þér eruff alveg viss um aff við getum
reitt okkur á Eddie?
Alveg vissir. — En samt munum við senda
á eftir lionum fiugvél til aff grennslast fyrir
um hann — þér heyriff bráðlega frá okkur,
herra Duval.
í mörg hundruð kílómetra fjarlægff.
Þarna eru þeir. — Viff erum meff tímanum
orffnir sérfræffingar. Og hérna erum við meff
kassana, — og meff einn sérstaklega stóran
demant handa Carmen.
Rýssneskt ævintýri:
Ókunni maðurinn
írá Indlandi
hetjur. Apraxia, drottning, kona þín, er fátækari
en nokkur þvottakona móður minnar“.
Nú stukku allar hetjurnar á fætur og hrópuðu:
„Hvaða dóni er þetta? Hann hæðir Apraxiu drottn
ingu, liann heytir ónotum í Valdimar, hinn göfuga
kóng“.
„Móðgist ekki“, sagði ókunni maðurinn. Sann
leikurinn er sá, að það er mikill munur á Kiev og
Indlandi. Hrörlcgustu kofar okkar eru reisulegri
en höllin hérna, Valdimar kóngur. Á göíunum er
gulur sandur og silkiteppi. Maturinn hér er ókræsi
legur og bagðvondur á móts við okkar mat. Ó,
kæri kóngur. Eg gæti leikandi keypt kóngsríki þitt
fyrir lítinn hluta skotsilfurs míns“.
Nú var Churilo Plenkovich orðinn reiður.
„Við skulum veðja, ókunni maður — við skul
um leggja undir mikið fé, 30 þúsund rúblur. Þú
skalt dveljast hér í Kiev í 300 daga. Á hverjum
degi skulum við ganga um strætin, skrautbúir.
Þegar þessir 300 dagar eru liðnir skal um það
dæmt, hvor okkar hefur gengið glæsilegra til fara,
— og hann sigrar!“
Valdimar kóngur og hinar hetjurnar studdu
þessa tillögu, oð Diuk Stepanovich félist á veð-
málið. Þegar veizlunni lauk, gekk hann að gæð-
ingi sínum og stakk í hnakkíöskuna bréfi til móð
ur sinnar í Indlandi. Hesturinn stökk af stað og
12 24. október 1962 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ