Alþýðublaðið - 24.10.1962, Blaðsíða 15

Baum
það, að allt er svo óendanlega
fjarri. Réttið mér hendina. Héld
uð þér í hendina ó Rainer þá?
Æi, já, líka á mér! Þess hefi ég
alltaf óskað“.
„Það er viðvíkjandi formsat-
riðunum. Ef ég gæti lifað, hefði
mér aldrei komið til liugar að
nefna það. Þetta er bara forms-
atriði. Skjalaritarinn kemur á
morgun. Móðir mín veit um það.
Það er vegna Tintins. Öllum
formsatriðum er hægt að full-
nægja á þrem dögum. Lýsing um
vígslu og ættleiðingu. Svo langt
á ég þó eftir, er það ekki? Það
gengur miklu betur í dag. Þ<;ð
er vegna stóru steinanna".
Helena beið og vætti varir
hans, sem reyndu að mynda orð.
„Hvaða steinar?" spurði hún blíð
lega.
„Stóru steinarnir á vegi yðar.
Ég þoli ekki að þeir séu þar. Það
er þess vegna. Þér verðið að segja
já“, hvíslaði hann með erfiðis-
munum.
„Ef ég skil yður rétt, óskið
þér að gefa mér og barni mínu
nafn yðar, til þess að gera okk
ur lífið léttara. Það er svo fag-
urt af yður, en hvað þér getið
verið óendanlega góður Kran-
ich — þakka yður fyrir", sagði
liún og strauk tvisvar yfir hið
kalda raka enni.
„Hér er ekki um mig að ræða“.
Þetta gamla og þekkta orðtæki
hans fékk nú á banadægri nýjan
myndugleik og kraft, sem ekki
varð mótmælt —. „Ekki um mig.
Ég er ekki lengur til. Viljið þér?
Vegna Tintins? Segið já“.
,,Já“, svaraði Helena. „Já, vin
ur, við skulum tala um það, þeg
ar yður líður betur. Nú skuluð
þér hvíla yður. Ég held í hend-
ina á yður, og svo er bara að
liggja alveg rólegur. Heyrði þér
klukknahririginguna?"
„Ég heyri — heyri vængjaþyt
inn — í þeim stóru“, hvíslaði
hann og varð svo undur lítill í
livitu sjúkrarúminu. Vinstri
skyrturermin lá galtóm á sæng-
inni. Svitinn brauzt fram á and
litinu, og það bar vott um of-
reynslu. Nokkru síðar, — um kl.
átta — rann hendi hans úr hönd
Helenu og tók að fálma um sæng
ina. Helena hoi’fði ó þetta með
spurn í augum. Ef til vill minnt
ist hún annara handa, blindra
fálmandi handa með brunasár-
um, eða máttlausra fingra, sem
heldu um snæliljur. Hún hrökk
lítils háttar við, cn vökukonan
kom og horfði rannsakandi á rúm
ið. Helena leit spyrjandi ó hana,
en hún hristi aðeins höfuðið og
harf. Höndin^ hin umkomulausa
hönd hélt áfram að þreifa um
sængina.
„Hvað ertu að gera vinur?"
Hún sá. hve erfitt hann átti með
andardráttinn. — „koma öllu í
lag — öllu — í lag—formsat...“
hvíslaði hann, svo að varla heyrð
ist. Sem snöggvast leit hún á
hann sársaukafullu augnaráði,
svo fylltist svipur hennar ósegj-
anlegri blíðu hún laut þétt ofan
að honum og fór að tala. Henni
fannst, eins og hún héldi á ljósi,
sem hún lýsti vini sínum með
inn í myrkrið og væri að fylgja
honum lítinn spöl á hintíi síðustu
erfiðu göngu. Andardráttur hans
varð sifellt styttri og æðaslögin
veikari.
„Já“, sagði hún, „já kæri vin-
ur, öllu skal verða komið í lag.
Ég er fús á að verða konan yðar,
ekki aðeins vegna steinanna, og
ekki heldur vegna Tintius, held-
ur af því, að mér þykir vænt um
yður. Mér þykir vænt um yðar, —
getið bér heyrt til mín? Ég er svo
glöð, af því að yður líður miklu
betur í dag. Ég sleppi yður ekki.
Ég held fast í yður. Ég held í yð-
ur Kronick; finnið þér það? Þér
skuluð lifa; við tvö eigum að lifa
saman. í sumar förum við til
Sviss, og þér skuluð fá að kynn-
ast Tintin, og þá verður hann
barnið yðar. Þér viljið lifa, er
það ekki? Getið þér heyrt til
mín? Ég er fast hjá yður. Þér
munuð lifa Kronich — ”
Höndin á sænginni lá hreyf-
ingarlaus. Krinich opnaði augun
og þekkti andlit Helenu, sem laut
djúpt niður að honum.
„Já, lifa”, sagði hann mjög
skýrt og greinilega, hver sam-
hljóði var réttur. Svo féll hann
saman eftir árej'nsluna, og hönd-
in lá aftur kyrr, meðan hið bláa
æðanet fékk smátt og smátt hinn
sama gula lit og húðin.
Rétt á eftir kom hjúkrunar-
konan inn með súrefnisgeym-
inn og læknirinn með kamfóni-
sprautuna, en Kronich bóksali
þurfti hvorugt framar.
Heimur Tintius litla byrjaði
við húsið og náði út að girðing-
unni umhverfis blómagarðinn,
og þar í fólst allt innan girðing-
ar: grasbalinn, brunnurinn,
blómabeðin, trén, dýrin og litirn-
ip, þetta var allt svo óendanlega
margbrotið. Þrepin fjögur frá
dyrunum niður í garðinn voru
geigvænlega há, og hann komst
ekki niður, nema með því að
mjaka sér þar niður á rassinum
með rpiklum erfiðismunum. —
Seinna, þegar hann varð fjögra,
fimm ára varð þetta miklu létt-
ara og seinast. gat hann farið
þetta í tveim stökkum. En tréð,
sem óx framan við glugga rann-
sóknarstofunnar, var alltaf jafn
hátt, og króna þess teygði sig
langt upp í himininn.
Stígvél Fabians misstu ekki
heldur neitt af aðdráttarafli sínu,
hvort sem herra Fabían gróf í
garðinum, gaf marsvínunum í
kjallaranum rófur, eða tók til
meðal allra hinna dularfullu
hluta í rannsóknarstofunni. Þó
að prófessorinn öskraði oft:
,Fabían, þú ert asni,‘ hafði það
engin áhrif á þá virðingu, sem
hann bar fyrir staðreyndunum.
Fabían átti allt: epli, seglgarns-
spotta, lcubba, til að byggja úr
og alls konar áhöld. Hann átti
lika smásjá, sem maður mátti oft
horfa í og ekki aðeins — eins og
við sérstök hátíðleg tækifæri. —
Hann átti líka flösku og í henni
var lítið skip með öllum seglbún-
aði. En fyrst og fremst hafði Fa-
bían unnið hjarta drengsins með
hinni mjúku japlandi kanínu, sem
hét Pétur. Herra Fabían var næst
ur í röðinni á eftir Guði.
Aftur á móti var prófessor
Köbellin í hugarheimi drengsins
ímynd Kölska; liami var duttl-
ungafullur, óútreiknanlegur púki,
sem oft lét eins og blómagarður-
inn, grasbalinn, brunnurinn og
allt hitt tilheyrði honum, en ekkl
Tintin. Þá var kallað á hann inn
í húsið og honum sagt að vera
hljóður. Á meðan trítlaði þessi
púki fram og aftur um garðinn
með hendurnar á baki og hlífðar-
kyrtilinn skakkt hnepptan, og
Tintin var sagt, að prófessorinn
þyrfti að hafa næði til að hugsa.
Það var annars fremur skrýtið
ástand í þessu húsi. Stundum var
allt sérstaklega vitlaust, þó hlupu
allir fram og aftur í einni bendu,
og enginn hafði tíma til neins.
Mali, en svo nefndi Tintin móður
sína, þaut í hvíta kyrtlinum sín-
um upp tröppurnar með fjögur
glös milli fingranna. í röntgenher
berginu var suða, gegn um rifu á
dyrunum að tilraunastofunni
mátti greina hjól, sem snarsnér-
ust og vökva, sem voru í bullandi
suðu í glösum. Jafnvel Mitsuró
frændi var í uppnámi, hann kom
neðan úr kjallaranum, þar sem
liann hafði útbúið herbergi til á-
kveðinna hluta, og á eftir komu
Fabían með nokkrar litlar dauð-
ar mýs á skóflu og gróf þær úti
í garðinum. Svo komst aftur
kyrrð á og allir urðu hugsandi
bæði prófessorinn Mali og Mit-
súo. Tintin þrammaði út í hst-
húsið, settist á kassa og hvíslaði
sögum endalaust inn í löngu eyr-
un á Pétri.
Hvað prófessor Köbelh'n snerti,
þá var hann blátt áfram and-
styggilegur. Hárið var snjóhvítt
og gegn um það mátti greina eld-
rauðan hársvörðinn, og græn-
leitt skegg hafði hann og var van
ur að tyggja það milli tannanna,
svo ægilegt var að sjá. Hann var
alltaf með annað augað lokað, og
setti það slægðarsvip á andlitið,
en þetta kom af því, að hann alla
ævi hafði rýnt í stækkunargler
og smásjár. En þótt þessi ein-
falda skýring, sem kom frá To-
bian, væri aldrei nema rétt, varö
ekki komizt fram hjá þeirri við-
bjóðslegu staðreynd, að fingur
hans voru langir og bognir og
alltaf titrandi, svo hann gat
hvorki gripið eða borið, en varð
í þess stað að pota eða krafsa í
hlutina af máttvana ráðríki með
skældri og krenntri klónni
Þessi veikleiki hafði það í för
með sér, að hann var alltaf grút-
skítugur. Frú Fabían lét hann ó
hverjum morgni fá nýþveginn
kyrtil, en um hádegisbil hafði
Köbellin þurrkað í hann öllu,
sem hann kom í snertingu við, og
þar sem blóð var eitt af helztu
efnunum í hinni fjölbreyttu efna-
blöndu, var ekki að undra, þótt
prófessorinn yrði í drauma-
heimi drengsins að blóðþyrstri
ófreskju.
Allt öðru máli gegndi með Mit
súo frænda. Hans aðsetur var í
kjallaranum, og það var eini
staðurinn í öllu húsinu, þar sem
Tintin mátti aldrei líta inn, ekki
einu sinni meðfram dyrastafn-
um. „Því ekki?” Hafði hann eitt
sinn sagt við Fabían. ,Móðir þín
vill það ekki, af því að tilraun-
irnar með dýrin eru gerðar hér”,
hafði Fabían svarað, og maður
var engu nær. Samt sem áður
setti Tintin herbergið við nlið-
ina á liesthúsinu í kjallaranum í
samband við litlu dauðu mýsnar
og marsvínin, en lengra en þet+a
komst ímyndunarafl hans ekki.
og Mitsúo var honum blíður og
góður og vakti traust hans, hann
var alltaf brosandi og alltaf að
reykja vindlinga. Þegar Mitsúo
tók eitthvað milli fingranna og
sýndi, þá sá maður það glöggt.
Auk þess kunni Mitsúo tvö nöfn
á hverjum hlut, því allt, sem var
lifandi, hafði tvö nöfn, annað
venjulegt þýzkt og hitt útlent og
hátíðlegt. Það var bæði fallegt
og blátt áfram, að snigillinn héti
líka Helix hortensis og rauð-
beykið við múrinn fagus silva-
tica. eins og líka var hægt að
segja, til þess að allt væri full-
komið Tintin og líka Valentin
Willfúer.
Ef Mitsúo frændi var vinur
hans, þá var Mali hreinasti eng-
ill. Malí var hið bezta, fegursta
og elskulegasta, sem til var í
heiminum. Því miður hafði Malí
lítinn tíma, en hún kom alltaf á
morgnana, þegar hann vaknaði,
og á kvöldin kom hún honum í
rúmið. í húsi þessu báru allir
hvíta kyrtla en á Malí varð hann
að englaklæðum. Eitt sinn er
hann var að sofna, hafði honum
fundizt, að Malí hefði stóra engla
vængi samanbrotna undir kyrtliri
þau böðuðu sig saman í fjalla-
læknum, hafði hann athugað
þetta gaumgæfilega, og þar voru
þó engir vængir. Mali hafði stór-
ar hendur, og sá sem var hennar
um. En í næsta skipti, þegar’
barn, þurfti ekkert að óttast,
ekki einu sinni prófessorum. —
Þegar Mitsúo frændi sýndi eitt-
hvað, þá sá maður það, þegar
Malí gerði það, þá fann maður
til þess eins og farið væri hönd-
um um það, það var hægt að
verða pínu lítill og skríða og
smjúga allsstaðar inn, en það
var líka hægt að verða stór og
sterkur eins og grenitré, svo að
Ödýrar
barnakerrur
.mmimmmmiimiiiimiiiiiihiimimiiiiimimmimimii
JUMMKIIRiHIMIlMMIIf«,
nimiilMIIIIIIIIIIIIMMIlW...
•mmiimMmmimimmmimmiíuímimmii
Miklatorgi.
Nýkomið , ;
Brúnt apaskinn — Terylene
í kjóla, pils og buxur. tt i
VerzEunin Snót
Vesturgötu 17.
Stóran rjómaís,
— og sem ábæti væri ágætt að fá sandköku.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 24. október 1962 15