Alþýðublaðið - 26.10.1962, Side 15

eftir 27
þér. Það sem við erum að hugsa
um, er að búa til einskonar saft
eða meðal“.
„Hvers konar meðal Halí?“
„Meðal, sem geri mennina
stóra, hrausta og glaða og, sem
veldur því, að menn finna ekki
til ellinnar, stórkostlegt meðal,
sem enginn hefur áður búið til“.
„Það væri gott, búðu það þá
til“.
„Já, en það er ekki svo auð-
velt, og þess vegna hugsum við
svo mikið. Það er galli á meðal-
inu“.
„Hvers vegna?“
„Já, hvers vegna Tintin. Hvers
vegna? Ég skal reyna að skýra
það fyrir þér. Bæði menn og dýr
hafa í líkama sínum nokkuð,
sem nefnist kirtlar, einn í höfð
inu, einn í hálsinum, einn í mag
anum og þannig um allan lík-
amann. Frá þessum kirtlum síast
ögn af vökvum inn í blóðið, í
hverjum kirtli er sérstök tegund.
Nú hefur prófessorinn uppgötv-
að, að frá einum þessara kirtla
kemur vökvi, sem gcrir brnði
menn og dýr hraúst, sterk og
glöð, og yngir þau upp, og nú
erum við að reyna að búa til
þennan vökva. Þegar það hefur
tekizt, getum við hjálþað öllum
þeim mönnum, sem orðnir eru
veiklaðir, hryggir og gamlir, og
er það ekki gott Tintin?" '
„Jú, Emil verður lika að fá
eitthvað af þessu meðali, — en
ekki prófessorinn", sagði Tintin
með hefnd í huga. Helena
brosti.
„En hvernig er þetta með
mýsnar og marsvínin? Hvers
vegna má ég ekki koma inn til
Mitsúó frænda? Hvað er tilraun
ir með dýr?“, hélt hann áfram
og reyndi að komast sem lengst.
„Hvers vegna grefur Fobían all-
ar þessar dauðu mýs?“ bætti
hann við og lagði höfuðið við
gráa feldinn hans Péturs. Helena
leit til hans rannsakandi, og
lienni fannst hún horfa í augu
Firileis úr ásýnd Tintins.
„Þú mátt ekki verða liræddur
Tintin, Mýsnar fara allar í músa
himininn. Litlu mýsnar verða að
hjálpa okkur, og þær eru til með
það. Þær vilja það frekar en að
vera étnar af kettinum".
„Ó, Malí, verðið þið ekki bráð
um búin að búa til saftina?“
spurði Tintin, og neðrivörin var
strax bj'rjuð að titra. „Hvað
margar smámýs eru núna búnar
að hjálpa ykkur?“.
„Þær eru orðnar margar.
Prófessorinn hefur hugsað um
þetta í 'fimm ár og fimm ár og
fimm ár og fimm ár“, sagði Malí.
Tintin lyfti litlu þriflegu hend-
inni og horfði hugsandi á sína
fimm útglenntu fingur sem hanr
notaði til að reikna með. Svo
stundi hann þungan. „Hvað
lengi ætlið þið að hugsa og hafa
ekki tíma til neins?" spurði
hann.
„Ég veit það ekki Tintin, ég
veit það ekki”, og nú var það
hún, sem stundi. Það verður ef
til vill stutt, en það getur líka
orðið mjög, mjög langt“.
„Þá verð ég orðinn stór?“.
„Það má vel vera, en maður má
aldrei vera óþolinmóður“.
Pétur lá og svaf með opin
augu. Tintin lagði höfuð sitt að
mjúkum feldi hans. Um stund sá
hann hvíta kirtlinum bregða fyr
ir annað slagið og heyrði tifið
í klukkunni, svo varð tilrauna-
glasið að manni með hindberja
saft í maganum og svartan korkh.
á höfðinu og svo sofnaði liann
skyndilega uppgefinn af að
liugsa. Helena stanzaði sem
snöggvast og horfði á sofandi
barnið. Bráðum var þessi dagur
einnig að kvöldi kominn. Dokt
or Mitsúró leit inn brosandi. Það
er óskað eftir návist yðar uppi.
Mikið stendur til. Það verður næt
urvinna. Á ég að bera Tintin í
rúmið?“
„Ég vil helzt sjálf koma hon-
um í rúmið, gerið svo vel að
segja, að ég komi eftir augna-
blik. Svo verður Fobían að taka
glykogenupplausnina út úr dauð
hreinsunartækinu eftir 23 mín-
útur og kalla á mig“.
Hún tók barnið í fangið. Mit-
súró losaði kanínuna með var-
fæmi úr fangi barnsins. Fuglam
ir í garðinum byrjuðu allir að
syngja og í’obían sótti slönguna
úti á múrnum og setti hana í
kassann sinn. Fyrstu perlumóður
litu kvöldskýin líða hægt upp
á himninum, sem enn var að
öðru leyti bjartur og tær. „Eruð
þér þreytt?" spurði doktor Mit-
súró.
„Já, ef til vill eitthvað", svar-
aði hún og bar bamið upp stig-
ann er lá að herbergi licnnar í
þakhæðinni.
„Þér ættuð að reykja, það
hressir," sagði Japariinn bros-
andi.
„Ég nota kóla eins og stendur".
„Shwa hefur á laun ákveðið
að fá sprautuna sjálfur“, sagði
Mitsúró lágt. „Það reyna flestir
að standa á fótunum eins lengi
og stætt er“.
„Já, Mitsúró”. Helena stanz-
aði frarnan við dyrnar að her-
bergi sínu með barnið á hand-
leggnum. „Getið þér í raun og
veru skilið, að til skuli vera
menn, sem borða um miðjan dag
inn og sofa um nætur? Ég skil
það ekki“.
Doktor Mitsúró stóð neðan við
stigann með kanínuna í fanginu.
Ljósið endurkastaðist úr gleraug
um hans og hann brosti með ó-
ræðubrosi Asíubúans.
„Þolinmæði", sagði hann. „Þol
inmæði", þolinmæði*.
Þetta orð endurtekið þrisvar
sagði heila ævisögu.
—0—
Byggingar hlutafélagsins
„Efnasmiðjur Suður-Þýzkalands“
liggja eins og geisilegt bákn á
sléttunni nokkuð utan við borg
ina. Þar gnæfa við -himinn stór
ar hallir, tumar og þök. Skor-
steinarnir teygjast langt upp í
reyk og rykmettað loftið. Korn-
hlöður standa hingað og þangað
meðfram járnbrautinni og við
hafnarhverfin, en stórir kranar
sjást sífellt að verki eins og há-
fætt og hálslöng járndýr. Brýr,
stigar og gangstígir er bp.rna livað
innan um annað, og meðfram
múrvegginum liggja pípur af alls
konar víddum. Margs konar
hljóð og ýms konar lykt bland-
ast þarna saman á hinn furðuleg
asta hátt.
Melena Willfuer, sem vetrar-
dag einn gekk gegnum steypu-
járnshliðið inn á lóð efnasmiðj-
unnar, staðnæmdist sem snöggv
ast yfirkominn af öllum hávað-
anum og hinu f jölþætta lífi í húsa
garðinum. Hún var í dökkri yf-
irhöfn og með lítinn látlausan
flókaskinnshanzka, og hún bar sig
eins og heldri kona.
„Doktor Botstiber á von á
mér“, sagði hún við dyravörðinn,
sem ákvað að bera höndina upp
að húfunni, og skömmu síðar fór
annar maður með hana að pínu
litlum járnbrautarvagni sem not
aður var til að flytja fólk milli
hinna ýmsu bygginga á öllu verk
smiðjusvæðinu. Helena reisti höf
uðið og lét hið svala loft leika
um andlit sitt á leiðinni, og þeg
ar hún fann hina gamalkunnu
lykt af alls konar efnablöndum
fylla vitin á ný, brosti hún. Yfir
dyrum aðalbyggingarinnar voru
tvær líkneskjur gerðar af sand-
steini, þær voru með geisilegum
vöðvum og áttu að tákna vinn-
una, þaðan lá leið hennar um dúk
lagða ganga, sem alltaf urðu fínni
og hljóðari, þar til þau komu að
grænum bólstruðum dyrum, og
innan við þær greindi hún andlit
nokkurra manna í revkjarmóðu
Botitiber forstjóri, sem hún bar
kennsl á, stóð þegar upp af stóln-
um og gekk á móti henni. Hann
líktist helzt hinum ameríkanska
Góethe 20. aldarinnar. Hinir
mennirnir risu einnig á fætur og
heilsuðu með stuttri hnitmiðaðri
beygingu. Helena heyrði nokkur
nöfn og titla, án þess að skynja
nánar. Einn af mönnunum hafði
hún hitt áðurT það var doktor
Sandhægen formaður lyfjafræði
deildarinnar, — langur, maður og
aisköllóttur.
Helena, sem þekkti hann að
miklum dugnaði, rétti honum vin
gjarnlega hanzkaklædda hend-
ina, og þrýsti hann mjög lotning
arfullur hönd hennar, svo var
hún, áður en varði, setzt í djúp-
an stól og farin að reykja vind-
ling og beið þess fálát að heyra,
hvað hér yrði sagt við hana.
Hafi hún verið taugaóstyrk, varð
það ekki merkt á neinu. Doktor
Willfuer sat hér meðal hinna leið
andi manna við stærstu efna-
smiðjur Þýzkalands, og persóna
hennar öll bar vott um svo mík-
ið jafnvægi og stillingu, að engu
var líkara en þetta væri hvers-
dags-viðburður fyrir hana.
Botstiber forstjóri, sem var
mannþekkjari athugaði vilja-
styrkinn í andliti hennar og tók
jafnframt eftir þeim merkjum
um ofreynslu, sem þar mátti
lesa. Hann skildi þegar, að rauðu
rendurnar umhverfis augun stöf
uðu af ofmikilli vinnu í óhollu
ljósi. Hann lagði saman athug-
anir sínar og komst að þeirri nið
urstöðu að þessi Willfuer væri ó-
metanlegur vinnukraftur, sem ó-
hjákvæmilega yrði að tryggja
verksmiðjunum.
„Við höfum beðið yður að I
koma“, byrjaði hann „til þess að
við getum rætt einstaka liði þess
samnings, sem við óskum að gera
við yður. Með yðar leyfi vil ég
fyrst skýra herrunum frá þeim
viðræðum, sem þegar hafa farið
fram milli okkar. Eins og herr-
arnir vita, þá er hér um að ræða
hið nýja efni yngingarlyfið, sem
við höfum keypt einkaleyfi á af
prófessor Köbellin". Hann lét
hvern þeirra fá lítinn pésa fyrir
siðasakir, því herrarnir í djúpu
stólunum voru fyrir löngu búnir
að kynna sér innihaldið, og með
alið var þegar búið að vekja nægi
lega athygli meðal liinna sér-
fróðu.
„Eins og þér sjáið“, hélt hann
áfram, „er hér um að ræða með
al, sem hefur svipaðar verkanir
og þær, sem komu fram við hinar
svonefndu Steinach-tilraunir og
mest var talað um á sínum tíma
nema áhrif þessa meðais eru
ekki eins takmörkuð og b^'ggja
vellíðan sjúklingsins alveg upp
frá rótum, ef ég má komast ein-
faldlega að orði. Annars er hér
uppkast að ritlingi, og það væri,
ef til ,viU auðveldast að lesa út-
drátt úr honum fyrir yður. Doktor
Sandhagen. Viljið þér gera svo
vel og — “
Doktor Sandhagen hóf lestur-
inn með sínum fjærsýnu augum.
Yngingarlyfið er lepóíð, sem dokt-
or Köbellin hefur með aðstoð dokt-
ors Mitsúos og doktors Helenu
Willfúer tekizt að vinna úr frum-
um í heiladinglinum og hefur sam
setning þess og myndun nú loks
lánast eftir fjortán ára tilraunir.
Það hefur ekki aðeins yngingar-
mátt, heldur örfar í heild lífs-
starfsemina, flýtir. fyrir frumu-
myndun líkamans og eykur lífs-
Helanca crepe
SOKKA-
BUXUR
á börn á 1. ári
og til 14 ára aldurs.
*
Verð frá kr. 82,45.

íella
Bankastræti 3.
Ódýrar
stretchbuxur
n'iminfnn,
limituiium.
NntiMimtTiú
;iiirimimiuM
.MmiiiiiimimimmimwiimtummimimmimnHi..
M*NMtuui*tliilUiiHUuniiiMtmii»iumuummuiinnmM«Éi.
JmluMm ».' ÍkÉíSKHN«!MwSn
iummiimiiJ
Tlmmiiímml
M.M.MAM.M.M.MMJI |mim»um»M
llilKIIIIIIIIMN
1»II»»IIII»IH
BKKUIMIIIIH'
.............. it -.-.imimiiMMr
*NIV»i»iW»iPfWi»i»m»i»»immimWJ|,ww*im»iNÍS!i^
••••mtuiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiMiiiiuiiiiiiiiiiitiiiiiMiii*1'
Miklatorgi.
GRANNARNIIjt
— Mýsla og ég viljum gjarna heilsa upp á hvítu, litlu mús
ina þína, Palli!
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 26. október 1962 1$