Alþýðublaðið - 13.11.1962, Síða 15

eftir Georges Simenon
fföaðtw^* v >v: •
hætt að hafa áhyggjur af því,
sem Ferdinand aðhafðist — sem
hann notfærði sér til hins ýtr-
asta.
En þetta var aðeins byrjunin.
Lögreglustjórinn var tæplega
byrjaður að skrifa niður fyrstu
skýrslurnar, sem hringdar voru
inn. Hann hafði beðið um, að
kallað væri í Monsieur Beau-
pere og beið nú eftir honum í
skrifstofu sinni, þar sem allir
gluggar voru upp á gátt.
í sama mund og leynilögreglu
maðurinn barði að dyrum var
honum fært skeyti, sem merkt
var „Áríðandi” og hann lét Mon-
sieur Beaupere bíða á meðan
hann las það.
MJÖG MIKILVÆGT FRESTA
JARÐARFÖR BOUVET ÖÐRU
NAFNI SAMUEL MARSH TIL
KOMU MINNAR STOP KEM
MEÐ SÖNNUN NAFNIÐ
MARSH JAFNRAGNT BOUVET.
STOP KEM PARÍS TÓLF-
FJÖRUTÍU KVEÐJUR JORIS
COSTERMANS
fjöðrum, sem ekki gátu verið
komnar annars staðar að.
Tveir mannanna voru önnum
kafnir við að klæða líkið og fóru
með það eins og það væri brúða.
Að því verki loknu lyfti annar
þeirra likinu upp á bakið og bar
það inn í skjannabirtuna í setu-
stofunni.
„Hvað kipptuð þér oft í dyra
snúruna í nótt?”
1 „Aðeins einn leigjandi kom
inn eftir að ég fór i rúmið”.
„Ég er að spyrja hve oft þér
kipptuð í snúruna? ”
„Einu sinni?”
„Eruð þér viss um það?”
Hún horfði á Monsicur Bou-
vet, sem þeir voru að setja í
stól fyrir framan myndavélina,
og hún hafði ekki kjark til að
skrökva.
' „Ég er ekki viss um það. Ég
átti órólega nótt. Það var heitt.
Ég átti erfiða drauma. Þegar ég
var búinn að taka í snúruna fór
ég aftur að sofa, og þegar ég
vaknaði seinna fannst mér, að
rétti tíminn væri elcki kominn”.
„Hvaða tími?” •
f „Ég á við, að Monsieur Fran-
cis væri sennilega ekki kominn
ennþá”.
„Og opnuðuð þér fyrir honum
aftur?”
' „Ég man það ekki. Ég hef ver-
ið. að reyna að rifja það upp. —
Kannski gerði ég það ósjálfrátt.
Þetta kemst svo upp í vana”.
„Hvar er hann?”
' „Monsieur Francis? Á fimmtu
hæð til vinstri. Hann er nýfar-
inn upp aftur”.
Einhver var sendur upp til að
spyrja hann.
„Er herbergið í sama ástandi
og í gær?”
„Nokkurn veginn”.
1 Hún horfði órólega kringum
sig til að reyna að sjá Monsieur
Bouvet, sem virtist næstum lif-
andi í stólnum. Henni fannst
þetta sem helgispjöll, og hana
langaði til að komast burtu.
„Horfið vandlega á öll hús-
gögnin”.
„Mér finnst eins og hróflað
hafi verið við eftirprentunun-
um”.
Hún var ekki viss um það held
ur. Hún vissi ckkert meira. Sól-
skinið féll beint á andlit hennar
gegnum gluggana, alveg eins og
það var vant að gera, þegar hún
kom til að taka til, og skynditega
fór hún að gráta og maðurinn,
scm.var að tala við hana kiapp-
aði henni vingjarnlega á öxlina.
„Svona, svona! Verið nú róleg.
Það er svo sem ekki yður að
kenna. En það er nauðsyolegt
fj'rir okkur að vita. Farið nröur
og fáið yður eitthvað að drekka.
Ég kem og spyr yður nokkurra
spurninga á eftir”.
Það var eins og svik í trýggð-
um, en samt gat hún ekki verið
lengur í herberginu. Við dyrnar
skipaði Iögregluþjónn leigfend-
unum að fara af stigapallinum.
Dyr Sardothjónanna lokuðust.
Sardot var sennilega að borða
morgunverð, því að það var að
koma að því, að hann þyrfti að
fara til vinnu sinnar.
Gamla frú Ohrel kallaði til
hennar út um dyrnar, þangað
sem hún hafði ýtt sér í hjóla-
stólnum.
„Ilvað er að gerast?”
„Ég veit ekkert meira. Spjrrj-
ið mig ekki um neitt. Það er
öllu lokið. Ef þér gætuð bai’a séð
það, sem þcir eru að gera!”
Skepnan hans Ferdinand
hafði séð sér leik á borði að
komast út til að fá sér drýkk og
vafalaust segja siðustu fréttir á
kránni á horninu. Það var fólk
úti á gangstéttinni, og ungi lög-
reglumaðurinn frá því í gær
hélt bví í hæfilegri fjarlægð.
Það var ekki fyrr en klukkan
níu, að fyrstu blaðamennirnir
komu og eftir það varð allt vit-
laust; Madame Jeanne gafst upp
við að reyna að fylgjast með því,
sem gerðist. Hún réði engu leng-
ur í sínu eigin húsi. Ókunnugir
komu og fóru, gengu úpp stig-
ana, fóru út aftur, réðust inn í
stúkuna hennar, eins og liún
væri almenningur. Þrisvar sinn-
um á minna en fimm mínútum
hleyptu þeir af blossaljósúm
rétt við nefið á henni til að taka
myndir af henni, og hún var
Skeytið var frá Antwerpen,
þangað sem blaðið með frásögn-
inni um Marsh hlaut að hafa
borizt kvöldið áður, sennilega
nokkuð seint.
„Komið inn, Monsieur Beau-
pere. Hvaða fréttir færið þér?”
„Ég er búinn að hafa uppi á um-
renningnum”.
„Hvaða umrenningi?”
„Þeim, sem húsvörðurinn sá
hanga fyrir utan húsið kvöldið
sem hann dó. Hann gengur undir
nafninu Prófessorinn í hverfinu
kringum Mauberttorg”.
„Hvað hefur hann sagt yður?”
„Ekkert ennþá. Þegar ég fann
hann um klukkan ellefu í gær-
kvöldi, var hann dauðadrukkinn.
Ég lét setja hann inn. Ég var á
leiðinni þangað, þegar þér köll-
uðuð á mig”.
Hann bætti því ekki við, að
liann liafði ekki sofið dúr; það
mátti sjá það á húð hans, sem
var jafnvel enn litlausari en
venjulega, og á pokunum undir
augum hans.
4. KAFLI
Prófessorinn svaf enn, þegar
Monsieur Beaúpere fór til
fangageymslunnar að sækja
hana.
„Það er verið að spyrja eftir
þér. Rockefeller hefur arfleitt
þig!” hrópaði einn af meðföng-
um hans, þegar hann sá mann-
inn, sem rannsakaði fyrir liönd
aðstandenda, nálgaðist.
Gamli maðurinn leit á leyni-
lögreglumanninn, án þess að
sýna nokkur merki ótta eða undr
unar, en það þýddi ekki, að
lxann þekkti manninn, sem tek-
ið liafði hann fastan kvöldið áð-
ur. Hann fór að leita að skónum
sínum, sem meðal þessara aum-
ingja eru eitt mikilsverðasta atr-
iði lífsins, því að þeim er svo
auðveldlega stolið.
Hann hafði fundið þá og far-
ið hægt og rólega í þá, án þess
að hrista raunverulega af sér
vírnuna, sem honum hafði verið
kippt svo óþyrmilega út úr.
Án þess að spyrja hvert ferð-
inni væri heitið, fylgdi hann nú
eftir dapurlega leynilögreglu-
manninum. Þegar þeir fóru fram
hjá varðstúkunni undirritaði
hann skrána og lokaði síðan
augunum vegna birtunnar, sem
skyndilega féll á þau.
Til þess að forðast jarðgöngin
hafði Monsieur Beaupere talið
ráðlegra að ganga meðfram Dóm
höllinni, en ferskt loftið hafði
engin bætandi áhrif á umrenn-
inginn, sem var svo nógu fús og
gerði sitt bezta til að halda í við
liann á göngunni. Það var aug-
ljóst, að hann snarsvimaði, að
jörðin var ekki föst undir fótum
hans.
„Svangur?”
Gamli maðurinn þorði ekki að
segja nei, útskýra það, að þegar
svo væri komið sem fyrir honum,
skipti næring litlu máli, en
leynilögreglumaðurinn hlaut að
hafa skilið, því að í stað þess að
fara beint niður Quai des Or-
fevres fór hann með öldunginn
inn á lítinn bar á Dauphinetorgi.
„Rauðvín?”
Gamli maðurinn var ekkert
meira undrandi á örlæti hans en
hann hafði verið yfir því að
vakna í fangageymslunni. Hann
vissi, að lífið var svona. Einn
daginn vildi svo til, að það var
einhver eins og þessi, næsta dag
átti maður svo í höggi við ein-
hvei-n harðjaxl, sem sparkaði í
sköflunginn á manni.
Barþjónninn, sem ekki þurfti
að láta segja sér, hvað var að
gerast, spurði og deplaði aug-
anu:
„Lítri?”
Þetta var gróft, dökkrautt vín
og gamli maðurinn lét ekki á~
sér standa að fá sér sopa, stakk
síðan tappanum í og stakk flösk-
únni með gamalkunnri hreyfingu
í djúpan buxnavasann.
Það mátti sjá hann vakna til
lífsins aftur, eins og plöntu, sem
hefur verið vökvað. Göngulag
hans var enn dálítið reikult, en
það var sennilega alltaf þannig,
og hann varð að stanza nokkrum
sinnum á meðan hann var að
klífa stígana á aðallögreglustöð-
inni.
í hvert skipti, sem Monsieur
Beaupere þurfti að taka á móti
gesti eða yfirheyra einhvern
var það helzta vandamál hans að
finna tóma skrifstofu. því að á
þrjátíu ára starfsferli hafði hann
aldrei fengið sína eigin skrif-
stofu. Hann barði á noltkrar dyr
upp á von og óvon, en hélt aldrei
áfram, ef hann heyrði einhvenj
urra innan við þær. Þennan dag
átti hann ekki i neinum veruleg-
um vandræðum með að finna ‘
skrifstofu, þar eð rúmur helm-
ingur starfsliðsins var í sumar-
leyfi.
„Gjörið svo vel að fá yður
sæti”.
Hann talaði kurteislega við
gamla manninn, sem hinir hefðu
ekki gert. Ekki gerði hann sér
heldur upp neinn mikilvægan
eða dularfullan svip. Hann tók
upp stóru vasabókina sína, alveg
eins og sölumaður, sem er að
búast til að taka niður pöntun.
„Má ég?” spurði Prófessorinn
og benti á flöskuna í vasa sfn-
um.Er hann hafði drukkið 1
þetta skipti, virtist hann með
*einu andvarpi losna við allan
rugiing næturinnar.
„Nafn yðar?”
„Þeir kalla mig Prófessorinn”.
„Eigið þér vegabréf?”
Hann tók það fram, ekki úr
vasa sínum, heldur úr hattinum,
grútskítugt og brotið spjald, þar
sem rétt var hægt að greina:
„Félix Legelle”.
Sem atvinnu höfðu þeir sett
öskukarl, vafalaust vegna þess
að hann eyddi nokkru af tima
sinum í að róta í öskutunnum.
Það kom á óvart, að hann var
tæplega sextíu og fimm ára gam-
all.
á ári er áskriftargjaldið að
pöntunarlistunum frá HAG-
KAUP.
Gerizt áskrifendur.
Póstverzlunin.
Miklatorgi.
1 AVi" VmVAViViViVmVlVlVuMi t C
umnitMH*.
RMIIMIUHm.
llMIMMHIMIIl
ImMMMIMIIMI
IIMIMMMMMIM
MIIMMHIIMIII
(MMlMMnllMI*
MMMMIMMM'
'iiiniiiuutr
Pabbi, manstu þegar þú sagðir að rakvélin þín væri ekki fimm
aura virði. Ég var að selja hana fyrir tíkall.
ALÞÝÐUBLA0IÐ - 13. nóv. 1962 15