Alþýðublaðið - 21.11.1962, Side 12

NÝLEGA skeði þaS í Osló að tveggja ára gam-
ail snáffi var færffur í kirkju til skírnar en er
presturinn spurði hann hvort hann vUdi láta
skira sig neitaffi stráksi. Presturinn EgU John-
son varff sem vonlegt var mjög sleginn yfir svar-
inu og hætti viff aff skýra strákinn. í viðtali viff
fréttamenn sagffi presturinn aff strákurinn hefffi
veriff mjög órólegur. Móffir drengsins sagffi þá
fréttamönnum aff þvert á móti hefði sonur henn-
ar veriff mjög róiegur og prúffur í kirkjunni.
Hins vegar hefffi ekki vériff hægt aff segja þaff
sama um prestinn. Hún sagði aff búiff væri aff
skíra soninn og hefði sóknarpresturinn fram-
kvæmt þá athöfn. Viff þaff tækifæri var sonur-
inn ekki spurffur álits heldur faffirinn og fannst
móffurinn þaff ólíkt gáfulegra, þar eff ekki væri
hægt aff ætlast til þess af dreng á hans aldri aff
hann gæti gert grein fyrir afstöffu sinni til jafn
þýðingarmikils máls.
Snúið ykkur viff. Þiff eigiff aff snúa bak- Og svo þrýstiff ykkur vel saman. Þiff megiff gjarnan setja lúkurnar niffur
inu í mig. aftur.
Rússneskt ævintýri
eftir D. Namisi-Sihiryak
Donni, Hvellur og Jónas
niðri, sagði Jónas. Þú verður að gæta þín betur
framvegis. Ég hefði getað rotað þig með steinin-
um.
Danni átti ekki heldur sjö dagana sæla á vet-
urna. Hann synti inn í einhvern djúpan hyl og þar
svaf hann dögum saman. Þar var kalt og dimmt,
og Danni hreyfði sig sem minnst. Hann synti þó
út að vökinni í þau fáu skipti, sem Hvellur kom til
að fá sér vatnssopa að drekka og kallaði til hans.
— Halló, Danni. Ertu frískur, — hrópaði hann.
— Það er allt í lagi með mig, kallaði Danni
syfjulegri röddu. Ég er hara alltaf svo syfjaður.
Veturinn er svo harður. Það sofa allir héma.
— Það er sama sagan hjá okkurð Danni. O, jæja,
það er ekkert við því að gera. En hvað vindurinn
getur verið napur. Það er ómögulegt að sofa þeg-
ar verst er. Ég verð að hoppa á öðrum fæti til að
halda á mér hita. Dg fólk, sem sér mig, segir: Sjá-
ið, hvað litli spörfuglinn er kátur! Ó, bara að það
færi nú að hlýna í veðri! Ertu sofnaður aftur,
Danni?
En sumarið kom einnig með ýmsa erfiðleika.
Haukur elti Hvell einu sinni nærri míluveg og gafst
ekki upp fyrr en Hvellur fól sig í sefi árinnar.
— Ég slapp með naumindum, sagði Hvellur við
Danna og greip andann á lofti. Þorparinn! Ef hann
12 21. nóv. 1962 - ALÞÝÐUBLADIÐ
. j.Ti. P •
Unglingasagan-
BARN LANDA-
MÆRANNA
„Hvaff“, sagffi Lew. „Ertu
aff móffga níu þúsund upp í
opiff geðiff á seðlnnum?"
Nornin leit á kroppinbak-
inn. Varla hefffi verið unnt,
aff finna tvær ljótari og
meira hrollvekjandi verur í
lieiminum, en Ricardo vissi
um eina — lækninn.
„Varst þú aff segja eiít-
hvaff, litli minn?“ sagffi
skassiff affeins. Og Lew
hrökklaffist undan eins og
hann hefffi veriff bitinn af
eiturnöffru. Svo leit hún á
Ricardo.
„Viltu ekki peningana?"
sagffi hún blífflega. „Hvaff
viltu láta gera viff þá?“
„Ég veit þaff ekki“, svar-
affi Ricardo. „Lét hann ekki
eftir sig konu og börn?“
„Hver?“
„Perkins“.
„Hann? Hann mátti aldrei
vera aff slíku“.
Hún h!ó ógeffslega. „Hann
var ekki svo heimskur“.
sagði hún. „Ilann átti aldrei
neinn aff. Þaff kemur ekki
tii mála. Þú verffur aff taka
peningana drengur, þó þaff
stríffi gegn þínu fcetra eðli“.
Hann liristi höfuffiff.
Þú tekur peningana".
sagði Rieardo. „Þaff koma
alltaf einhverjir hingað, sem
eru illa staddir. Þeir þarfn-
ast hjálpar. Þú gefur þeim
aff borffa og leyfir þeirn aff
sofa. Notaðu peningana til
þess“.
Hxm þagffi og starffi á Ri-
cardo. Lítil augu hennar
glitruffu og urffu stærri og
stærri, blárri og blárri.
„Heyrffu drengur missn“,
sagffi hún loks. „Það amar
eitthvaff aff þér“.
„Aff mér?“
„Já. Mér kemur ekki viff,
livað þaff er, en þú ert nýr
á glæpabrautinni. Þú ert
heiðarlegur drengur. Hugs-
affu um þaff. Enn getur þú
snúiff viff. Gerffu þaff núna.
En segffu mér eitt, viltu aff
ég gæti peninganna".
„Já“, sagffi Ricardo lágt.
Hún rétti úr sér.
„Ég hélt“, sagffi hún
dræmt, „aff þaff væri enginn
maður, kona effa barn í
heiminum, sem myndi
treysta mér, en ég sver þér,
aff ekki eyrir af þessu fé
skai fara í minn vasa. Ég
skal eyffa því öllu í ræfl-
ana og guff veri sál þeirra
náffugur". Svo hljóp hún út,
Ricardo lokaði augunum
og dró andann ótt og títt.
Þegar hann opnaffi augun
aftur sá hann aff Lew starði
á hann.
„Ég hef veriff aff hugsa
málið“, sagffi Lew loks. „Ég
skil að þú veÍ7,t, hvaff þú
syngur. Læknirinn hefur á
réttu aff standa, hvaff þér
viffkemur. Læknirinn liefur
alltaf á réttu aff standa. Þú
hendir frá þér níu þúsund-
um. Hvaff munar þig um þaff.
u r
i ti