Alþýðublaðið - 23.12.1962, Síða 15

,,Þú ert djöfuls bolabítur",
sagði fyrri maðurinn. „En. það
liefði verið alveg sama fyrir þig,
þó að þú hefðir drukknað. Við
verðum öll dauð í fyrramálið.
Fáðu þér af þessu fyrst.“
Hann ski-úfaði tappann af leir-
brúsanum.
Hægt og ósköp mildilega tók
konan hann .af honum. Hún lagði
liann lárétt á loftbelginn, sem
myndaði hliðar þess ávala far-
kosts. Hún lyfti botni brúsans
og vökvinn tók að renna í sjóinn.
Fyrri maðurinn ætlaði að stöðva
hann en hætti við.
,,Vatn“, sagði hann með erfið
ismunum maðurinn, sem kallaður
hafði verið djöfuls bolabítur.
„Gin“, sagði hinn maðurinn.
„En það hefði gert það skemmti-
legra að deyja. Ekkert vatn og
ekkert kex. Það gerir ekkert til,
þið getið étið mig, ef ykkur lang
ar endilega til að lifa“ — það
kom móðursýkihreimur í rödd-
ina. „Sjúga blóðið, það er einmitt
það, sem þarf að gera. En það
þarf að gera það.á meðan sjúkl-
ingurinn er enn á lífi, annars
rennur það ekki. Býst við, að ykk
ur finnist þetta viðbjóslegt núna,
en eftir nokkra daga — nei,
minna en það —
„Þetta verður gott til að
géyma vatn í, — þegar rignir,”
sagði • konan rólega. Hún var í
makindum að setja tappann í leir
brúann á ný. „Hann og kexkass-
inn taka mikið“.
Maðurinn, sem var næstum
brjálaður, þagnaði og starði á
hana. '
i „Heldurðu, að hann rigni“?
spurði hann, eins og barn.
„Auðvitað. Sjáið skýin þarna.“
„Sjáið þetta!" Seinni maður-
inn var setztur upp. „Hákarl.
Verið kyrr“.
„Kemur beint að okkur“, hvísl
aði hinn.
Hið stutta rökkur var að verða
að nótt. Það var þegar búið að
hylja fjarlæga bátana. En lýs-
andi lína í vatninu færðist stöð
ugt nær. Þau störðu öll þögul
á hana. Það var ekki beinlínis
lína, því að hún hvarf úti á
svörtum sjónum. En framhlut-
inn lýsti og brann með milljónum
örsmárra agna, og hún nálgað-
ist hratt.
„Það er ekki hákarl", sagði
fyrri maðurinn.
„Það er maður", sagðl konan.
„Það getur ekki verið. Það
fer of hratt yfir“, sagði fyrri mað
urinn. En þau vissu, að hún
!
hafði rétt fyrír sér, því að nú
mátti greina handleggina, sem
hreyfðust taktfast á skriðsundi.
Andlitið var falið og kom aðeins
upp úr vatninu til að anda.
„Það er ekkert rúm á flekari-
um“, sögðu mennirnir á flek-
anum einum rómi.
Sundmaðurinn hikaði andar-
tak til að átta sig, síðan kom liann
síðasta spölinn með auknum
hraða. Hann greip í hlið gúmmí
bátsins og maurildið hrundi af
öxlum hans.
„Þið hleypið mér um borð?“
Þremenningamir fyrir ofan
liann sáu skína í tennumar, þeg
ar hann talaði, biðjandi og auð,
mjúk augun, dökk en með á-
berandi hvítu í kring.
Konan lá á knjám og rétti báð
ar hennur til hans.
„Mjög vingjamlegt", sagði
hann og tók í hendumar.
Með sterklegri sveiflu, eins og
hjá stökkvandi laxi, kom hann
inn yfir borðstokkinn og hring-
aði stóran skrokkinn í þrengsl-
unum.
Þá sáu þau, að hann var ein-.
fættur.
Ekkert þeirra talaði mikið þá
nótt. Þegar það kom fyrir —
svo þreytt og langt burtu frá
öllu vénjulegu lífi — fundu þau,
að þau ávörpuðu hvert annað
með viðumefnum, orðum, sem
voru tengd ósjálfráðum viðbrögð
um þeirra hvers gagnvart öðru.
Þau voru Skonrok, Hafmey, Bola
bítur og Númer fjögur — þó að
' ekkert gæti síðar skýrt, hvers
vegna þau notuðu þessi orð.
Sennilega vissi Númer fjögur
sem bryti á San Felix hver hin
raunverulegu nöfn þeirra voru.
En, ef svo var, þá notaði hann
þau að minnsta kosti ekki. _
Á sama hátt og þau reyndu,
sjálfrátt eða ósjálfrátt, að kom-
ast frá hinu - raunverulega sjálfi
sínu, þannig gerðu þau sitt bezta
til að komast burtu frá slysstaðn
um. Mestalla nóttina skiptust
þau á um að róa. Við beztu að-,
stæður hefði það ekki verið auð
velt verk. En svo örmagna, sem
þau voru, þá var það hræðileg
þrekraun. Flekinn var lítið eitt
ílangur 1 lögun, og flothæfni hans
og hæfileiki til að halda lögun
sinni voru komin undir uppblásn
um hliðunum. Þetta gerði það að
verkum, að örðugt reyndist að
nota ár með góðum árangri, þeg
ar setið var á rimlunum, sem
mynduðu botnflekana. Svo að
Skonrok og Bolabítur krupu á
annað livort hnéið. En þeir fen'gu
fljótlega krampa, auk þess sem
sársaukinn í hnéinu sjálfu var
illþolaniegur til lerigdar. Haf-
mey, sem lSka réri, eins og það
væri sjálfsagður hlutur, var ann
að hvort harðgerari eða þráiynd-
ari en þeir, en handleggir henn
ar voru ekki kraftmiklir. Lang
samlega færasti ræðarinn var
Númer fjögur. Hann sat — svo að
orð Skonrok séu notuð — „með
krosslagða fætur, nema hvað
hann hafði aðeins einn“, og hann
var svo hrygglangur, að hann
gat notað stuttu árina með góð-
um árangri.
Það höfðu orðið nokkrar um-
ræður um það, hvaða stefnu þau
ættu að taka.
„Veiztu hvar við vorum?1
spurði Bolabíur Númer fjögur.
„Nei, auðvitað ekki. Þér komið
sú hlið málanna ekki við.“
Númer fjögur sagði ekkert.
„Jæja, mér telst til af tíma-
lengdinni, sem við höfum verið
á siglingu, að við séum um tvö
þúsund mílur vestur af Súm-
atra. Það er nokkurn veginn mitt
hafið, býst ég við.“
Skonrok kinkaði kolli.
„Þýðir ekkert að reyna oð kom
ast til baka“, hélt Bolabítur á-
fram með lágri og hásri röddu,
„Þýðir ekkert að reyna að kom
„Djöfulirin ekkert gagn í að
fara vestur, ef það eru enn tvö
þúsurid mílur.til Afríku", sagði
Skonrok.
„Þá norður —
„Við hljútum að vera fyrir
sunnan miðbaug. Þó að þig langi
kannski til að fara yfir miðbaug,
þá langar mig ekkert til þess.
Þýðir ekki mikið að vera að fara
neitt, ef út í það er farið“.
„Jú, víst. Auk þess að komast
eitthvert, þá viljum við ekki fá
Innrás frá bátunum“.
• Deilan hafði verið útkljáð af
dálítilli golu, sem byrjaði að
blása úr suð-austri, eftir þvl sem
þau fengu bezt séð. Þau héldu
undan henni í norð-vestur.
Þeir tveir, sem ekki voru að
róa, hölluðu sér- aftur í skut og
stefni en ræðararnir voru hlið
við hlið miðskips. Þau skiptu
mjög varlega um stöður. Vegna
vindsins og aðgerða þeirra
sjálfra var sjórinn nú farinn að
suða og gjálfra við flekann. Þetta
gérði það að verkum, að svo virt
ist sem flekinn væri á nokkrum
hraða. Ef maður færi fyrir borð,
kynni maður að verða eftir. Auk
þpss treystu þau hvort öðru ekki
fyllilega til að hjálpa við að kom
ast um borð aftur. Þau höfðu að
eins séð andlit hvers annars í
nokkrar mínútur, og það var fyr
ir mörgum klukkustundum. Þau
voru orðin dökkar þústir, líkam
ar, sem næstum var ómögulegt
að snerta ekki, óþelckt fólk, sem
k’ýnni að hafa ofsaleg viðbrögð.
Qll, nema eitt þeirra, voru af
sama kynstofni, það var þá nokk
úð; En endurminningin um ofs-
ann í bátunum var enn fersk.
Þau töluðu og hreyfðu sig af
mbstu varfærni.
Ein röddin sagði allt I einu
liás, „Sjáið þið, skip!“ Á sjón-
um í vesturátt brann bjart ljós.
Þau reyndu öll að hrópa, en gáf
ust fljótlega upp við það, því að
það var svo sárt og tilgangslaust.
Ljósið var augljóslega langt und
an. Svo að þau þögðu og störðu
á meðan grá morgunskíman
jókst og þar til plánetan, sem þau
voru að horfa á, fölnaði á bláum
himninum.
Þá sáu þau hvert annað greini-
lega. Skonrok virtist verst far-
inn af þeim öllum. Það var fyrir
löngu runnið af honum eftir hið
óblandaða brennivín, sem hanh
hafði drukkið, en hann bar þes’s
merki. Andlit hans var teygt
og togað, augun hálfsokkinn og
með miklum baugum, og hanh
aðeins í stuttum buxum. Magur
líkami hans var loðmn og víðva
BLESSAÐ RÚMID
Framh. úr opnu
inum til svefns þá skal þetta
samtal fara fram:
— Er nú allt eins og það á
að vera?
— Já, stúlka mín, en slökkv-
ið nú ljósið og komið til mín.
— Ég skal slökkva ljósið,
þegar ég er komin út. En er
nokkuð annað, sem ég get gert
fyrir yður? Er ekki allt eins
og það á að vera?
— Það er of lágt undir höfði
mér, kæra mín. Kysstu mig
einn koss, þá sef ég betur.
— Sofið þér vel, — en talið
ekki um kossa. Guð gefi yður
góða nótt
— Ég þakka yður, kæra mín.
— En ekki er þar með sagt,
að öll rúm bjóði upp á svefn
og hvíld. Ófáir hafa ekki þorað
að slökkva ljósið af ótta við illa
anda, vofur og drauga, — enda
hafa ýmsar slíkar eilífðarverur
ónáðað sofandi menn. Ýmis-
legt hefur og verið gert í skjóli
næturmyrkursins í rúminit
svo sem þegar konan saumaði
rúmfötin utan um mann sinn
á brúðkaupsnóttinni, — svo
fast, að hann kafnaði og sagði
síðan síðari eiginmanni sínum
söguna af morðinu á þeirra eig
in brúðkaupsnóttu.
Já, eitt og annað mætti
segja um rúm, því að bæði
hafa verið lfc! himinsængur,
rúmvagnar, rúm með pelli og
purpura og rúmfleti með hálmi
í botninum. En saga rúmsins
verður ekki öll sögð hér, .—
til þess er hún alltof löng
og flókin. En eitt er víst og
það er að í ys og þys líðanái
stundar er mönnum víst fátt
nauðsynlegra en að eiga rúip
og góða sæng, — til þess að
geta breitt upp fyrir höfuð og
komizt hjá því að sjá sumt
það, sem mannkynið gerir í
hinum framfararíka nútíma.

r GRANNARNIR
Pabbi, hefur þú tíma, aðeins sekúndubrot.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 23. des. 1%2 Jg