Alþýðublaðið - 14.02.1963, Blaðsíða 15

sagSi hann. „Þú hefur drýgt
glæp, sem þú virðist mundu
verða að greiða fyrir með lífi
þínu — eða að minnsta kosti
þetta hefur kvalið þig meira en
þú getur þolað með upplýsingum
getur þolað með upplýsingum
sínum. Þú telur, að það sé betra
að deyja en lifa þannlg, og þú
hyggst taka kvalara þinn með
þér. Til þess að eiga ekki á
hættu, að hann komist undan,
ætlarðu að drepa okkur öll, ef
hann játar ekki. Þetta er gagn-
stætt eðlilegri hugsun, Mark.
Plestir mundu telja, að betra
væri að láta liann sleppa en
slátra saklausum”.
„Ég hef ekki gert nelna kröfu
til að vera talinn eðlilegur”,
sagði Mark. „Þar að auki er það
svo, að ef það er Nicky, þá haf-
ið þið leyft honum að flýja og
þess vegna eruð þið öll sek".
Hann lyfti handleggnum og leit
á úrið. „Nú eru aðeins þrjár
mínútur eftir, læknir”.
Að utan og úr nokkurri fjar-
lægð heyrist rödd hrópa með ör-
væntingarfullum ákafa.
„Mark! Mark! bíddu! Við er-
um að koma“.
„Þetta er Jeff!” sagði Kay.
„Já, ástin mín, þetta er Jeff!”
sagði Mark. Hann sneri höfðinu
til dyra.
Þetta augnablik valdi Paul
Rudd til að koma æðandi út úr
byssuherberginu með stóran búr-
hníf í hendi. Við þessa sjón
hrökk Fern svo mikið við, að hún
missti glasið, svo að það möl-
brotnaði á gólfinu. Mark sneri
sér snöggt við. Paul var innan
við tvo metra frá honum, þegar
byssan kvað við og blossarnir
lýstu upp hálfrökkrið. Peg Nor-
ton æpti og huldi endlitið í
hönduin sér. Paul féll og valt út
á hlið, braut kaffiborðið fyrir
framan Kay og lá viS fætur henn
ar og engdist sundur og saman af
sársauka.
Augu læknisins fylgdust með
kippunum í andliti Marks, þeg-
ar hann setti pípuna í vasann.
„Má ég skoða hann, Mark?”
„Ég skaut lágt”, sagði Mark.
Dr. Smith kraup við hlið Pauls.
„Rólegur”, muldraði hann.
„Fæturnir á mér!” veinaði
Paul. Hann beit á neðri vörina.
Lælaiirinn tók upp búrhnífinn af
gólfinu og risti á buxnaskálmar
særða mannsins. Paul lagði hand-
legginn yfir augu sér, er fingur
læknisins tóku að þreifa fyrir
sér.
„Þú hefur gert þetta talsvert
nákvæmlega, Mark”, sagði lækn-
irinn, án þess að horfa upp. „Það
er svo að sjá sem brotnað hafi út
úr báðum sköflungunum. Ég þarf
hjálp til að færa hann”.
„Það verður ekki nauðsyn-
legt”, sagði Mark. „Nema Jeff
og George hafi Nicky með
sér —
Þau heyrðu öll hlaupið yfir
svalirnar og síðan opnuðust fram
dyrnar og Jeff æddi inn, með
George fölan og másandi á hæl-
um sér.
„Guð minp góður, Mark„ hvað
hefurðu gert?” hrópaði Jeff. —
Augu hans leituðu skyndilega að
Kay og léttirinn í þeim var aug-
l.iós, er liann sá hana saman-
hnipraða í stólnum.
„Vertu kyrr þar sem þú ert”,
sagði Mark, „Paul reyndi að ráð-
ast á mig með hníf. Ég skaut
hann í fæturna. Funduð þið
Nicky ekki?”
Jeff hristi höfuðið. „Gefðu okk
ur svolítið lengri tíma, Mark. —
Hann getur hafa farið yfir vatn-
Leyndardómsfull
skáldsaga eftir
„Algjörlega ómögulegt, þar til
þeir koma með Nicky til baka,“
sagði Mark.
„Ég skil hluti, sem lengi hafa
vafizt fyrir mér, Mark. Ég skil
hvers vegna þú vildir ekki eign-
ast börn. Ég skil breytinguna,
sem varð á þér, þegar við komum
heim úr brúðkaupsferðinni. Ég
hefði hjálpað þér, Mark. Ég hefði
stutt þig, ef ég hefði skilið þetta
þá.“
„Hefðirðu gert það?“. Rödd
hans var bitur. „Heldurðu, að þú
hefðir gert það? Eða hefírðu kval
ið mig í sex löng ár? Er það
kannski ekki nál.\æmlega það,
sem þú hefur gert?“
„Ef þú trúir þessu, Mark,“
sagði hún, „snúðu þá þessari
byssu að mér og slepptu hinu fólk
inu út. Úr því að hvorugt okkar
á að fá að lifa, liví þá ekki að
útkljá það núna — okkar á milli
Það er engin ástæða til að hin
borgi. Ég skal fara héðan ut
með þér — eitthvað út í skóg —
svo getur þú útkljáð þetta.“
Þögnin var óþolandi. Þegar is-
inn glamraði í glasi Fern, hrökk
Laureen við, eins og skothríð-
in væri hafin. Kænskulegur svip
ur kom í augu Marks.
„Það er blýantur á borðinu
fyrir aftan þig”, sagði hann við
Kay. „Rífðu blað úr bókinni
þarna og skrifaðu á það”.
„Hyað viltu, að ég skrifi,
Mark?” Kay tók upp skáldsög-
una, sem Iá á borðinu og reif
auða síðu aftur úr henni. „Segðu
mér. hvað ég á að skrifa”.
„Ski'ifaðu á blaðið hverju þú
hefur haldið vfir höfði mér i sex
ár”, sagði Mark, ,,og réttu mér
það. Ef þú hefur ski-ifað rétta
svarið, skal ég veita þér skjótan
og sársaukaíausan dauðdaga”.
Þá sneri læknirinn sér við.
Kay starði á mann sinn, allur
litur horfinn úr andliti hennar,
fallegur munnurinn hálfopinn í
þöglum mótmælum. Hún hafðl
lagt blaðið ofan á bókina og sat
tilþúin með blýantinn í hendinni.
„Svona, skrifaðu það niður,
svo að ég geti séð það. Síðan
bpenni ég blaðið og við förum og
bindum endi á þetta”, sagði Mark
og rödd hans hækkaði.
„En, Mark”, hún var óstyrk í
röddinni, „ég — ég —”
„Ég hélt það”, sagði Mark og
biturleikinn í röddinni fór vax-
andi. „Þú mundir gera hvað sem
væri fyrir hann, er það ekki? Þú
mundir jafnvel deyja fyrir hann.
er það ekki?”
„Mark, hvað ertu að tala um?”
„Ég er að tala um Jeff!” Hann
leit lun hcrbergið. „ViU nokkurt
ykkar hinna gera tilraun til að
skrifa niður svarið? Það er hugs-
anleg lausn!”
„Ég hata alla leiki með blaði
og hlýant”, sagði Fern og bar
glasið upp að munninum.
„Ef þú vilt gefa mér svolítið
lensri tíma”, sagði Dr. Smith
blíðlega, „held óg, að ég geti lof-
að þér að ég geti skrifað svarið
fyrir þig — nafnið á þeim, sem
veit það”.
„Hvað fær þig til að halda
það?”
„Ég held, að það hafi verið
Dr. Johnson, sem sagði: „Verið
öruggir um það, að þegar maður
veit, að á að hengja hann eftir
mánuð. þá einbeitir það huga
lians dásamlega vel!”
„Það er ein leið fvrir þig til að
fá aukinn tíma, læknir”, sagði
Mark. „Komdu með Nicky. Þið
hafið um fimm mínútur eftir”.
Læknirinn tók pfpuna sína
upp úr vasanum og tók að fylla
hana úr tóbakspungnum. „Ég
skal segja þér, Mark, ég skil
ekki alveg þankagang þinn”,
ið. Við höfum ekki haft tæki-
færi til.að leita þar”.
„Mér þykir það leiðinlegt”,
sagði Mark,- „Ég varaði ykkur
við því, sem mundi gerast, ef
nokkur kæmist undan”.
„Sannar þetta ekki, að Nicky
er maðurinn?” sagði Jeff.
„Heyrðu Mark. Gerðu út um
þetta við mig. Taktu hvem sem
er — taktu mig sem gísl — en
slepptu hinum”.
„Nei, sagði Mark.
Dr. Smith stóð upp og sneri
sér að Mark, og grá augun voru
róleg og óhvikandi. „Við skulum
vera hagsýnir í þessu, Mark. Þú
taldir, að það mundi taka Nicky
kortér að komast niður á þjóð-
veginn. Allt í lagi — hann er
kominn þangað. Hann er búinn
að segja frá því, að átta manns
séu um það bil að vera myrt af
brjáluðum manni með vélbyssu.
Heldurðu, að þessir vegfarend-
ur komi æðandi hingað upp eftir,
vopnaðir skrúflyklum, til að
bjarga okkur? Þú veizt betur,
Mark. Þeir munu aka með Micky
til næstu lögreglustöðvar. Þar
verður hann að segia sögu sína
— oe bað er ekki líklegt að þeir
trúi henni þegar í stað. Þú ert
virtur og veigamikill borgari,
Mark”. Það brá fyrir kaldhæðni
í rólegri röddinni. „Þegar hann
er búinn að sannfæra þá — ef
honum tekst það — þá leggja
þeir af stað hingað. Ekki einn
eða tveir, heldur allir þeir menn,
sem þeir ná í. Vitandi, að þú ert
með vélbyssu, þá munu þeir
safna saman hlutum, sem þeir
þurfa til umsáturs. Leitarljós —
sínar eigin vélbyssur — táragas-
sprengjur. Það, sem ég er að
reyna að gera þér ljóst, Mark,
er það, að jafnvel þótt Nicky
hafi tekizt að komast undan, þá
líða að minnsta kosti tveir tím-
ar, þar til nokkur maður birtist
hér upp frá. Jafnvel frá þínu
sjónarmiði er enn nokkur tími”.
„Það skiptir ekki máli”, sagði
Mark. „Nieky kemiu- ekki aftur
með þeim. Ég er búinn að missa
hann”.
„Kannski ekki”, sagði Dr.
Smith.
„Hvað áttu við?” Mark pírði
augunum.
„Það var einhyer seín notaði
nafnið Macchiavelli í sambapdi
við Nicky. Einn Macchiavelll
hugsar ekki eftir beinum línúm.
Þú hefur sjálfur sagt, að hapn
hafi gaman af að gera slæm,
prakkarastrik. Slíkur maður
þarf að sjá árangur af verkúm
sínum. Ég held því fram, flð
sterkar líkur séu fyrir því, .að
Nieky hafi ekki farið neitt”. .
„Hvað eigið þér við”, sagði
Jeff fljótmæltur.
„Það var mikil áhætta fytir
hann að reyna að komast undan.
Mark kynni að hafa séð hann og
hafið skothríð. Hann gat ekki
verið öruggur um að hafa fimm-
tán mínútna forskot, og hann
þurfti að minnsta kosti það tjil
að komast nógu langt undan Jeíf
og George. Þessi maður, eins ög
þið hafið lýst honum, er eins
konar sálrænn gluggagægir. Ég
held, að það sé mjög líklegt, að
hann hafi aldrei farið neitt. Að
hann sé í felum hérna rétt hjá.
Ef Mark fann hann gat hann bara
sagt, að hann væri úti að rölta,
Ef þið tryðuð því, að hann væri
flúinn, þá gat hann reitt sig; á
allmarga möguleika. Þið munduð
elta hann, eins og þið hafið gert,
og komast að þeirri niðurstöðu,
að hann hefði komizt undan. Þá
mundi Mark framfylgja hótun
sinni og drepa ykkur hin, eða þá
að Mark færi sjálfur að leita að
Nícky. Hvort sem gerðist, þá
hefði hann nægan tíma til aS
komast á brott — og þar að aukl
hefði hann fullnægt þeirri löng-
un sinni að sjá, hvað gerðist”.,
„Viltu gefa okkur leyfi til að
tsíta, Mark?” spurði Jeff ákaf-
ur. s
>,Ég j er ekki 'mikHl veðmáls-
maður”, sagði læknirinn méð
sinni rólegu rödd. „En ég mundl
vilja veðja um, að þið finntð
hann í bátaskýlinu — í rafstöö-
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 14. febrúar 1963 1$