Breiðablik - 01.12.1906, Síða 14

BREIÐABLIK.
ií4
hans; ,,þessir fug’lar eru meira en venju-
legir fuglar; þeir eru englar guðs, sem
hafa tekið á sig fuglshami til þess að
fylgja okkur heim“.
Þau héldu áfram, og fuglarnir flugu á
undan þeim af einni greinninni á aðra, og
ekki harðara en svo, að þau áttu hægt
með að fylgja þeim. Systkinin átu aldin
og ber sem þau fundu í skóginum,drukku
silfurtært vatn úr uppsprettum og sváfu
um nætur á mjúkum mosanum. Og það
þótti þeim undarlegt, að hvar sem þau
komu á daginn, fundu þau eitthvað til að
borða, og hvar sem þau námu staðar á
kveldin, fundu þau góðan stað til þess að
hvíla sig. Það gátu þau ekki skilið. En
alt af þegar þau sáu fuglana,kölluðu þau:
,,Sko, englar guðs fylgja okkur!“ Þannig
héldu þau áfram langa leið.
Loks fór stúlkan að lýjast, og hún
sagði við bróður sinn: ,,Hve nær skyld-
um við mega fara að líta eftir björkinni
okkar ?“
, ,Ekki fyrr en við heyrum menn tala
þá tungu, er foreldrar okkar töluðu“,
svaraði drengurinn.
Enn héldu þau áfram lengi, og' stefndu
alt af í útnorður; það fór að líða á sum-
tirið _og það varð svalt í skógunum.
„Förum við ekki bráðum að sjá björkina
okkar?“ spurði stúlkan. ,,Ekki enn“
svaraði bróðir hennar.
Landið sem þau fóru um, tók nú að
breytast. Þau höfðu til þessa farið yfir
víðáttumiklar sléttur; en nú tóku við
hæðir og fjöll, ár og stór stöðuvötn.
„Hvernig eigurn við að komast yfir
þessi háu fjöll?“ spurði stúlkan. ,,Eg
skal bera þig“, svaraði bróðir hennar.
Og hann bar hana yfir þau.
„H-vernig eigum við að komast yfir
þessar straumhörðu ár og þessi miklu
vötn?“ spurði stúlkan aftur. ,,Við
skulum róa“, svaraði bróðir hennar. Og
hann reri yfir árnar og vötnin; því við
hvern árbakka og hverja strönd þar sem
þau komu, fundu þau báta, sem eins og
voru þar að bíða eftir þeim, En yfir
sumar árnar synti drengurinn með systur
sína. Og þau flutu á vatninu eins og
sundfuglar; því englarnir flugu með þeim
í fuglahömum og hjálpuðu þeim.
Einhverju sinni höfðu þau gengið allan
daginn hvíldarlaust, og voru nijög þrejút.
Að kveldi komu þau að afskektum bæ,
sem var nýbygður úr sterkum viðum á
rústum húss, er brunnið hafði. Fyrir
framan bæjardyrnar stóð lítið barn og var
að flysja rófur.
,, Vilt þú gefa okkur eina rófu ?“
spurði drengurinn.
,,Já, kornið þið“, svaraði barnið. ,,Hún
mamma gefur ykkur mat inn í búri“.
Þá klappaði drengurinn saman lófum
af fögnuði, faðmaði barnið að sér og
kysti það og grét gleðitárum. ,,Af
hverju ert þú svona glaður,bróðir minn?“
spurði stúlkan. „Hvernig get eg annað
en verið glaður?“ sagði drengurinn.
,,Þetta barn talar tungu foreldra okkar.
Nú megum við fara að líta eftir björkinni
og stjörnunni“.
Þau fóru svo inn í húsið og var þeim
vel tekið þar. Þau voru spurð, hvaðan
þau kæmi. ,,Við komum frá ókunnu
landi“, svaraði drengurinn, ,,og erum að
leita að heimili okkar, en við höfum elcki
annað til þess að þekkja það á en það, að
í garðinum er björk, sem fuglarnir sjmgja
í um sólaruppkomu, og á kveldin skín
skær stjarna gegn um lauf hennar“.
„Veslings börnin!“ sagði fólkið í hús-
inu, og kendi í brjóst um þau. ,,Á jörð-
unni vaxa bjarkir svo þúsundum skiftir
og' á himninum skína þúsundir stjarna.
Hvernig ætlið þið að fara að því, að finna
þessa einu björk og þessa einu stjörnu?“
—,,Guð leiðir okkur“, svöruðu systkinin.
,,FIafa ekki englar hans leitt okkur þessa
löngu leið heim til ættjarðarinnar? Við
erum meira en hálfnuð heim!“
„Finnland er stórt“, sagði fólkið og
hristi höfuðin.
,,En guð er enn stærri“, sagði dreng-