Breiðablik - 01.05.1908, Blaðsíða 13

BREIÐABLIK
ekki til. Hann beiö með þolinmæði,
þangfað til honum loks var svarað þessum
hlýlegu, hjartnæmu orðum:
,,Ónei, heimski drengur! Þó maður-
inn minn væri ríkur, myndi eg ekki v«ra
ánægð þess vegma. En hann er ekki
ríkur. Hann verður stöðugt að vinna og
beita öllum hæfileikum sínurn til að vinua
sér inn það, sem hann fær. Ástæðan til
þess, að eg er ánægðasta konan, sem nú
er á ferð í þessu yndis-fagra landi, er sú,
að eg elska hann af öllu hjarta. Og eg
held hann sé ánægður líka, af að hafa
svo ánægða konu við hlið sér. “
Hún vafði armi unt háls bónda sínum,
en hann strauk skeggið með ánægjusvip,
því hann hatði orðið upp með sér af játn-
ingu konu sinnar.
,,Gefðu honum einn franka um fram,“
hvísiaði hún að honum.
Hann hlýddi og launaði Beppó eins
ríkulega og þó hann hefði borið fjarska-
byrði. En engan grun hafði Beppó um,
að þetta ríkmannlega gjald fengi hann
hann fyrir gáfulegar og nærgætnislegar
spurningar sínar, en eigi fyrir hið mikla
þrekvirki, sem hanti hafði unnið.
Hjónin hurfu nú inn í gistihúsið, en
Beppó stóð stundarkorn í sömu sporum
fyrir dyrum úti til að velta því fyrir sér,
hvort hann væri fær um að hefja hinn
langa gang heimleiðis,—sem þó eigi var
nema svo sem tveggja mínútna leið. Hann
lék sér að peningunum, sem hann hafði
fengið og lenti í tniklum heilabrotum út
af ánægju þessa jarðneska lífs.
,,Það vildieg, að auminginn hún Con-
cetta systir mín gæti verið svona ánægð! “
sagði hann.
Tár komu í augu hans um leið og óskin
í hugann, þó vanalega væri þar gleði; og
að síðustu tók hann þá ályktan að ganga
heim.
II.
Það var dálitið dökkleitt hús í dimmu
stræti og þröngu. Þegar hann kom inn,
voru móðir hans og systir að spinna.
189
Þær féllu í stafi yfir þessari miklu og
óvæntu fjárupphæð, sem hann tafarlaust
greiddi í sameiginlegan sjóð.
En ánægjan varaði ekki lengi. Að
fám augnablikum liðnum hrundu tárin
ótt og títt af augum Concettu og bleyttu
hörinn. Beppó heyrði, að unnusti henn-
ar, Giúlianó, hafði verið þar og haft
sömu, gömlu rauna-sögu að segja og
áður, að faðir hans, sem var maður harð-
brjósta og fégjarn, fengist eigi með nokk-
uru móti til að gefa leyfi sitt til, að sonur
hans gengi að eiga bláfátæka stúlku.
Þetta tók Beppó sér nærri, því hann
unni systur sinni eins heitt og hann gat
unnað. Eigi vegna þess hún væri honum
betri en aðrir, en hún var svo lagleg og
svo kát og lata-Beppó var svo mikið yndi
að horfa á hana spinna af ákafa og hevra
glaðværu ástar-söngvana hennar bland-
ast suðunni í rokkhjólinu, sem einlægt
var eins.
Auk þess var hann fjarska upp með sér
af henni. Þegar piltarnir á Capri horfðu
á eftir henni og dáðu hana með augunum,
er hún skoppaði yfir torgið, gat hann
fengið skínandi tækifæri til að flatmaga
í sólunni allan daginn og fagna út af yfir-
burðum ættar sinnar; hann velti líka
þeirri ráðgátu fyrir sér, hvernig gæti
staðið á því, að hann fremur en allir
aðrir ætti svo fullkomna veru fyrir systur.
Eftir stundarkorn kom faðir hans heim
með fréttir, sem voru þess eðlis, að vana-
lega er ekki fagnað yfir.
,,Eg fekk þær fréttir með póstskipinu,
að systir mín í Neapel er látin. Einhver
verður að fara þangað yfir um og líta
eftir eigum hennar. Við erum einu
skyldmennin. Eg veit hún hefir ekki lát-
ið mikið eftir sig, en við höfum ekki efn>
á að ganga fram hjá fáeinum scudi, ekk;
sízt þar sem við höfum annan eins amlóða
og hann Beppó til að fóðra á hverjum
degi. Það er líka sjálfsagt, að eitthvert
okkar sé við jarðarförina. Hún var eina
systirin, sem eg átti.“