Breiðablik - 01.11.1908, Page 5

BREIÐABLIK
ir því komin, sem fram fer í sálu
einstaklingsins. Hann verður
sjálfur að biðja guð; enginn ann-
ar getur gjört það fyrir hann. I
sálu sjálfs hans þarf traustið og
trúin að myndast og þroskast við
áhrifguðs anda. Andi hans verð-
ur að sjá og þreifa á og reyna.
Hann verður líka að hugsa um
efni trúar sinnar og gjöra sér eins
glögga og fullkomna hugmynd um
þann guð, sem hann trúir á, og
honum er unt.
En umbúðir trúarinnar eru háð-
ar sama lögmáli og öll mannleg
þekkingaratriði. Stöðugt verð-
um vér að greina kjarnann frá
skelinni. Kjarninn í einhverri bók
er sál hennar, — sannleikurinn,
sem hún hefir að geyma. Sann-
leikurinn fær meðmæli í sálum
mannanna á öllum öldum. En
hann birtist ávalt í búningi meira
og minna hrörlegum.
Öllum skilst, að það getur alls
ekkert sáluhjálparatriði verið,hvort
Móse hefir ritað þær bækur,er við
hann eru kendar, eða Jesaja ritað
alla þá spádómsbók, sem Ser hans
nafn, eða Davíð sálmana, eða
Daníel spádómsbók sína, eða Sal-
ómon prédikarann. Sannindin,
sem bækur þessar hafa meðferðis,
eru aðal-atriðið, — þau andlegu
sannindi, sem leiða sálu vora í
samband við guð og efla traustið
til hans í hjörtum vorum.
Að guð skapaði heiminn og
mennina og að Gyðinga þjóðin
hafði frá elztu tímum meðvitund
um handleiðslu hans og kærleika
—það er sálin og sannindin í öllu
því mikla og merkilega ritverki.
En hver hefir fært það í letur og
á hvaða tíma það hefir verið gjört,
hvort heldur einni öld fyrr eða
«5
síðar —það kemur sáluhjálp minni
alls ekkert við.
Það er þekkingaratriði, sem
heyrir til stórri fræðigrein í þekk-
ingarkerfi mannkynsins, —þeirri
fræðigrein, sem bókmentasaga
heitir. I þeirri fræðigrein — bók-
mentasögu hinna helgu rita bibl-
íunnar — verð eg og allur þorri
mannanna að fylgja nákvæmlega
sömu reglu og í öðrum fræði-
greinum. Eg tek góða og gilda
rannsóknar-niðurstöðu sannfróð-
ustu manna samtíðar minnar.
Það má vel vera, að sú niður-
staða breytist og færist að ein-
hverju leyti úr stað á komandi
tímum. Eg tel það víst, að svo
verði. Það verður skylda þeirra manna,
sem þá lifa,að skoða þá hluti í þekkingar-
Ijósi sitinar aldar, eins og vér gjörum nú.
Aldrei er unt betur að gjöra,en að tileinka
sér allan fróðleik um heiminn ogþá hluti,
sem í honum hafa gjörst, í því ljósi, seni
síðasta rannsókn mannsandans breiðir yf-
ir hann.
Vitaskuld get eg neitað að taka hana
nokkuð til greina, haldið mér dauðahaldi
við niðurstöðu fyrri alda og- álitið nýja
þekking að eins vantrú og villu. En þá
hætti eg að skilja heiminn og tnennina;
þeir hætta að skilja mig og snúa við mér
baki. Og þeir snúa baki við fagnaðarer-
indi kristindómsins, af því umbúðirnar
eru úreltar og árangurinn af rannsóknar-
starfi mannsandans virtur vettugi
Z*\
TRU OG SIDMENNING.

Æ
;TTI eigi helzt allar umræð-
ur um trúmál aú falla niður?
Oft valda þær ágreiningi og
spilla samkomulagi. Svo
torvelt veitir mönnum að
ræða þau efni með rólegum
geðsmunum.