Breiðablik - 01.03.1911, Blaðsíða 7

BREIÐABLIK
FÓLKSTAL DAVÍÐS KONUNGS.
Flestum er minnisstæð frásagfan um
fólkstalib í ísrael á dögum Davíðs kon-
ungs, sem sagt er frá í annarri Samúels-
elsbók (24'-2s). Þar er sagt, að reiði
Jahve hafi enn upptendrast gegn ísrael,
án þess bent sé á nokkura ástæðu. Til
þess að hegna lýðnum, egndi hann Davíð
konung til að telja ísrael og Júda. Sam-
kvætnt þessarri þrýstingu frá Jahve, læt
ur hann framkvæma fólkstalið, þó hers-
höfðingjar hans sé því andstæðir. Fólkið
var 800,000 talsins í ísrael, en 500,000 í
Júda. Fyrri Kronikubók og sjötíumanna-
þýðingin gríska lætur tölur þessar vera
enn hærri og ólíklegri.
Að fólkstalinu loknu, sló samvizkan
Davíð fyrir þetta, sem hann þó hafði gert
samkvæmt skipan guðs. Honum fanst
hann hafa framið stór-synd. Enda sendi
guð spámanninn Gað til Divíðs og setti
honum þrjá kosti, ef har.n vildi afplána
synd sína, og mátti hann kjósa um og
taka þann, er honum þætti bærilegastur:
Að þriggja ára hungur kæmi yfir landið,
að konungurinn vrði að fara áflótta í þrjá
mánuði fyriróvinum sínum, eða að þriggja
daga drepsótt geisaði í landinu. Þetta
voru kostirnir, sem Davíð átti um að velja.
Hann kaus drepsóttina. Hún stóð
skemst yfir. Mesti annatími ársins stóð
yfir, hveitiuppskeran. Og það dó ekki
færra en sjötíu þúsundir manns, leit helzt
út fyrir, að alt fólkið ætlaði að hrynja
niður. En er morðengillinn ætlaði að
ráðast á Jerúsalem, varð guði hughvarf,
eftir frásögninni. Hann igraðist og bann-
aði englinum að halda morðinu lengur
áfram. Hann var þá staddur hjá þreski-
velli Arovna Jebúsíta. Þenna þreskvöll
keypti Davíð að eiganda fyrir 50 sikla silf-
urs. Telst mönnum svo til, að það jafn-
gddi 125 krónum eða svo sem 40 dölum
í vorum peningum, þó meiri nauðsynjar
151
hafi sjálsagt verið hægt að fá fyrir þessa
upphæð þá, en nú væri.
Lengi hefir saga þessi verið ásteyting-
arsteinn og biblíuskýrendur ráðalausir
með hana. Fyrst á guð að þrýsta Davíð
til að telja fólkið og hann hlýðir. Svo
verður guð honum stór-reiður fyrir að
hafa hlýtt og lætur hann skilja, að hér sé
um brot svo stórt að ræða, að stórkostleg
og hrydlileg hegning liggi við. Eigi kemur
sú hegningsamt niður á konunginum sjálf-
um, heldur á lýðnum, algerega saklaus-
um. Sjötíu þúsund saklausra manna eru
látnir strádeyja, af því konungurinn hafði
látið undan áeggjan drottins. Og engum
manni hefir tekist að gera grein fyrir, hví
þetta fólkstal var svo glæpsamleg stjórn-
arathöfn.
Vandræðin verða ekkert minni, er frá-
sögn þessi er borin saman við frásögn um
sama atburð í Kronikubókum. Þar er
sagt, að Satan hafi komið Davíð konungi
til að telja, en eigi guð. Tölurnar eru
þar alt aðrar: í ísrael voru ein miljón Og
hundrað þúsundir vopnaðra manna,
í stað 800,000 (lKr21s), eftir þeirri
frásögn. Hafi nú guð sjálfur stílað frá-
sögn beggja höfunda, hví lætur hann þeim
segjast svo ólíkt frá, þar sem um svo
stórvægilegt atriði í stjórn hans á högum
lýðsins er að ræða? Engum lifandi
manni, er heldur því fram, að guð hafi
sjálfur sagt frá atburði þessum, tekst
nokkurn tíma með nokkurri skýringu að
ryðja þessum ógurlega áseytingarsteini
úr leið trúaðs manns.
Sagan verður fyrst skiljanleg með því
að gera sér fullkomna grein fyrir, að hér
eru mannlegir rithöfundar að skýra fyrir
sér og öðrum viðburði sögunnar og þess-
ir menn eru háðir barnalegum hugsunar-
hætti þeirrar tíðar, er þeir voru uppi á.
Eða vér getum sagt, að hér sé þjóðarand-
inn starfandi. Hann er hér í þjóðsögn-
um og munnmælum, er hnoðast hafa ut-
an um sannsögulega viðburði, að leitast
við að skýra þessa atburði fyrir sér.