Breiðablik - 01.03.1911, Blaðsíða 14

BREIÐABL IK
158
enska signorinan. Og maðurinn með
krabbameinið í andlitinu hló, svo klútur-
inn datt af. Og svo fór asnrekinn að
klappa saman höndunum.
Svo tóku allir til. Það var vitfirring,
en þeir gættu þess ekki. Á landi forn-
Grikkja þolist eigi siðlaust fólk, er syngur
hjáróma. Donna Pepa og Donna Tura
hlógu meira en þær höfðu hlegið alla æfi.
,,Ekki einn einasti hreinn tónn! Heilög
guðsmóðir, heilagur Pasquale, ekki ein-
asti hreinn tónn!”
Fólkið var vel satt eitt skifti á æfi sinni.
Það var eigi óeðlilegt, að það væri eins
og ofurölva og utan við sig. Hví skyldi
það eigi hlæja? Það hafði þó eigi látið
get'a sér mat, til þess að rífa mætti sund-
ur eyra þess með þjöl og sög? Var eigi
leyfilegt að verjast með hlátrinum, var
eigi leyfilegt að herma eftir, blása og
góla? Var eigi leyfilegt að veltast um,
hálftryldur af hlátri? Þeir voru þó eigi
þrælar þessarrar ensku signorinu.
Þetta kom henni óvörum. Það kom
henni alt of óvörum til þess, að hún gæti
botnað í því. Var verið að blása hana
niður? Eitthvað lilaut að hafa komið fyrir,
eitthvað, sem hún gat eigi séð. Hún
söng vísuna alla. Hún var sannfærð um,
að þessi hlátur var eitthvað, sem eigi
snerti hana.
Eins konar hólöldur skullu yfir hana,
er hún var búin. En þær voru þeirrar
tegundár, að loks skildi hún alt. Blys
og tunglsljós gjörðu nóttina bjarta, svo
hún gat séð mannhópana engjast sundur
og saman af hlátri. Nú er hún var hætt
að syngja, hej'rði hún smánina og dárið.
Henni var ætlað það. Þá flýði hún á bak
við leiksviðið, og þar fanst henniöll Etna
hristast af hlátri og hafið leiftra háð-
brosum.
En það varð ennþá verra. Þeir höfðu
skemt sér fátæklingarnir, betur en nokk-
uru sinni áður, og þeir vildu fá að heyra
til hennar aftur. Þeir kölluðu hana fram
og hrópuðu: ,,Afbragð! Tvisvar! Upp
aftur!” Þeir máttu eigi missa af atinarri
eins ánægju. Hún, — já, hún var nærri
meðvitundarlaus. Það var eins og storm-
ur kringum hana. Þeir æptu og orguðu,
til að fá hana til að koma fram aftur.
Hún sá þá fórna höndum og ógna henni
að koma fram. Á svipstundu var alt
brevtt í fornt fimleika-sýningahús. Hún
átti að fara inn á leiksviðið og láta varpa
sér fyrir villidýr.
Það hélt áfram, áfram, varð æ ofsa-
fengnara. Þeir aðrir, er fram höflSu kom
ið, urðu skelkaðir og báðu hana að koma
fram á sviðið. Og sjálf varð hún skelk-
uð. Henni fanst, sem myndi þeir bana
henni, ef hún eigi léti undan.
Hún drógst inn á leiksviðið og stóð
fyrir framan fólkið, augliti til auglitis.
Þar var engin miskunn. Hún söng, af
því allir vildu skemta sér. Það var lak-
ast. Hún söng af því hún var hrædd og
þorði eigi annað. Hún var einmana gest-
ur, og hafði engan sér til verndar, og hún
var hrædd. Og þeir hlógu og hlógu.
Það heyrðist eigi annað en óp og sköll
og gól og blástur, meðan hún söng lagið.
Enginn keridi í brjósti um hana. Það var
ef til vill fyrsta sinni á æfi hennar.að hún
fann þörf til að einhver kendi í brjósti
um hana.
Nú, daginn eftir, fullréð hún að fara.
Hún gat eigi lengur fengið sig til að vera
í Diamante. En er hún sagði Favara
lögmanni frá þessu, særði hann hana
sjálfs sín vegna til að verða kyr, og hóf
bónorð til hennar.
Já, hann liafði hitt á rétta stund. Hún
gafhonum jáyrði sitt og giftist honum.
En frá þeim tíma hætti hún við hallar-
gerðina, hætti að berjast gegn fátæktinni,
kærði sig eigi lengur um að vera drotn-
ingin í Diamante. Það sem méira var,
hún sýndi sig aldrei framar úti á stræti,
hún lifði innan dyra eins og konur á
Sikiley.
Hús hennar var hulið á bak við báan
skíðgarð og um hana sjálfa fréttu menn