Breiðablik - 01.03.1911, Blaðsíða 13

BREIÐABLIK
157
l.úri til margra ára og er orðinn úfinn
og hefir glatað gljáanum af fjaðurham
sínum. Og svokemur einhverog strýkur
fjaörirnar, og lætur gljáann aftur koma.
Hugsiö yður þetta, signore!
Og svo ólukku þorparinn frá Neapel.
Er hann sat nú þarna í beztu makindum,
dró hann mandólinið uppog tók að syngja.
Þér vitið, hvernig hann syngur annars,
hvernig hann er vanur að skæla stóra
munninn sinn, til að f egja ljót orð. Hann
er vanur að vera eins og afskræmd gríma.
En þér hafið líklega tekið eftir því, að
hann hefir engil í augum sér. Engil, er
virðist gráta yfir falli sínu og er fuliur
eins konar sælu-svíma. Og þetta kveld
var hann engill að öllu leyti. Hann varp
höfðinu á bak aftur eins og innblásinn
maður, og líkaminn liðamótalausi fekk
fjaðurmagn og rétti úr sér með tígulegri
lífsþrá. Roði kom í bleikar kinnar hans.
Og hann söng, svo tónarnir sáust fiögra
af vörum hans eins og maurildi og fylla
loftið ópi og ærslum.
Er nóttin kom, flyktust allir inn í gríska
leikhúsið. Það var kóróna hátíðarinnar.
Hvílíkan unað hún hafði þar á boðstólum!
Hún hafði söngkonuna rússnesku og
ljóðleikalistamannin þýzka. Hún hafði
hnefleikamenniiia ensku, og trúðurinn
ameríska. En hvað var þetta á við alt
annað, á við silfurtært tungsljósið og á
við staðinn og endurminningarnar! Það
var engu líkara, en þeir skoðuðusigGrikki
og menningarfrömuði, er þeir breiddu úr
sér á klettasætunum í leikhúsinu þeirra
gamla, og mændu inn á hið fegursta al-
sýni milli leiksviðsins tveggja, hrörlegu
súlna.
Fátækir voru þeir, en ekki ágjarnir;
þeir býttu út aftur allri þeirri ánægju, er
þeir fengu. Þeir voru eigi sparir á fagn-
aðarlátum og létu eigi þreytast að klappa
lof í lófa. Þeir, sem fram komu, fóru út
aftur með mikla auðlegð af viðurkenn-
ingu.
Einhver fór fram á, að enska signorin-
an kæmi fram. Öll fagnaðarlætin væri
hennar vegna. Sjálf ætti hún að standa
augliti til auglitis frammi fyrir þeim og
njóta. Og þeir töluðu um, hve töfrandi
það yrði, hvílíka hrifning og eldmóð það
mvndi hafa í för með sér.
Bendingin féll henni vel í geð. Hún
lét þegar tilleiðast. Hún hafði sungið í
æsku, og því er svo farið með enskar
konur, að þær eru aldrei ragar við að
syngja. Við annað tækifæri myndi hún
eigi hafa gert það. En nú var hún fjör-
ug og glöð, og nú ætlaði hún að syngja
fyrir þenna mannhóp, sem elskaði hana.
Hún var síðust á skemtiskránni. Hugs-
ið yðurnú, hve stórmerkur viðburður það
var að koma fram í svo gömlu leikhúsi.
Hér var Antigone kviksett. Hér var
Ifigeniu fórnað. Og hér kom enska sign-
orinan fram, til að láta veita sér alls kon-
ar lotningu.
Um leið og hún sýndi sig, beljuðu fagn-
aðarópin um hana. Það var tráðkað í
jörðu, eins og ætti að traðka hana sund-
ur henni til heiðurs.
Það var líka dýrleg stumd. Þarna
stóð hún með Etnu að baki sér og Mið-
jarðarhafið eins og skrauttjald til hliðar
Fvrir framan hana breiddi fátæktin, sem
nú var buguð, úr sér á grasigrónum
bekkjum, og henni fanst, að alt Diamante
lægi nú henni fyrir fótum.
Hún kaus sér Bellini, okkar eigiun
Bellini. Hún vildi líka vera ástúðleg
og þess vegna söng hún Bellini, sem fædd-
ur er hér undir Etna, — Bellini, sem þeir
kunnu utan að, tón fyrir tón.
Vitaskuld, ó signore, vitaskuld kunni
hún ekki að syngja. Hún hafði að eins
gengið frarn á sviðið til að taka við lófa-
klappinu. Hún hafði komið þangað, að
eins til þess, að kærleikur fólksins lengi
afrás. En röddin var veik og fölsk. Og
áheyrendur þektu hverja einustu nótu.
Já, þessi mandólindeikari frá Neapel—
hann var sá fyrsti, er skældi sig í fram-
an og tók undir, eins fölskum rómi og