Breiðablik - 01.02.1912, Síða 2

130
BREIÐABLIK
Veiztu, hvar voriðdvelur?
Já, vorið færist nú óðum nær;
og alt það, sem frostnornin felur
um fold og sjó, leysir vorsins blær.
Þá hýrnar h’ið háa og lága,
jafnt hugur mannsins, sem smáblóm ungt,
er ljósdrotning loftsalsins bláa
vill létta alt, sem oss fellur þungt.
L. Th.
, •~r~-:-'-------- —-7*
*- ." ... -4
SUMARFERÐ.
IV. Á ATLANTSHAFI.
N hvað maðurmað-
er ávalt einmana,
þegar út á hafið er
komið. Einmana
mitt í allri mann-
þrönginni. Að minsta kosti er
það svo fyrir mér. Hið dularfulla
og óskiljanlega dregur hugann.
Það sogar hann til sín, svo maður
veit naumast í þenna heim né
annan. Eg var ekki einn um
þetta. Eg varð hins sama var um
aðra. Góðir og glaðlegir eru all-
ir hver við annan og margt hug-
næmt samtalsefni berágóma. En
það fellur fljótt niður. Aftur er
maður einn,—einn á lífsins knerri,
einn á leið til hinnar dularfullu
strandar, einn með sinn hlut,mik-
inn eða lítinn eftir álitum og á-
stæðum. Það er eins og undir-
vitundin rísi upp og flæði yfir tún
og engjar hins daglega sjóndeild-
arhrings. Eitt flóðið kallar til
annars, eins og skáldið hebreska
kemst að orði (Sálm 42). Hið
dularfulla í mannssálunni og hið
dularfulla í náttúrunni og tilver-
unni yfirleitt felst í faðma.
Eg sat í góðviðrinu og veður-
blíðunni lengst af uppi á þilfari
og var að lesa. Eg hafði stungið
hjá mér öllu, sem eg átti ólesið af
skáldinu Maeterlinck. Yfir vetur-
inn hafði eg lesið heilmikið eftir
hann ogtvö önnur skáld, sem ein-
kenna tímann, sem vér lifum á,
flestum skáldum fremur: Tolstoi
og Fogazzaró, ítalska skáldið.
Og eg hafði talað um þá heiimikið
til skemtunarogfróðleiks á Banda-
lagsfundum. Mér fanst eg vera