Breiðablik - 01.11.1913, Blaðsíða 5

BREIÐABLIK
85
aetlað forsetann, kristinn mann, fullan
vandlætingar vegna drottins, svo sam-
vizkulausan, aS hann vísvitandi rang-
færi (þ. e. falsi) tilfærS orð andstæð-
inga sinna?
Ennfremur blöskraSi mér misskiln-
ingur hans á einföldu máli. Eg skal
benda á eitt dæmi. I þessari sömu
hugleiSingu hafði eg komist svo að
orSi : ,,Eg efast aS vísu um, aS þeir
mundu gera sig ánægSa meS trúar-
játninguna sem stefnuskrá kristindóms
síns, því þeir hafa þaS sem betra er. I
staS trúarjátningarinnar mundu þeir
setja fagnáðarerindi Jesú, eSa, ef þaS
skyldi þykja of rúmt, fjcillrœö«na,eSa
ef hún skyldi þykja of rúm: fabir
voril. Hvernig skilur forsetinn jafn
einfalt mál? Forsetinn segir: ,,Að
hverju leyti hefir nýja guSfræSin fagn-
aSarerindi Krists um fram a¥>ra gu&-
frceoi ? [Skáletrunin er mín]. Er ekki
öll guSfræSi hjá kristnum mönnum út-
skýring á fagnaSarerindi Krists. . . .
AS nýju guSfræSingarnir einir hafi
fagnaðarerindi Krists meSferðis og
hafi því einir ,,þa<5 sem betra er“ en
áórir, [skáletraS af mér] nær engri
átt“. Mér er spurn: Getur slíkur
endileysis-misskilningur [ef þaS þá
ekki er illgirnislegur útúrsnúningur] tal-
ist vanvirSulaus einum kirkjufélags-
forseta, jafn einfalt mál og hér er um
aS ræSa?
Loks blöskraSi mér — og þaS ef til
vill meira en nokkuS annaS — tónn-
inn, sem þessar greinar voru ritaSar í.
Hann bar áreiSanlega svo lítinn vott
um mentaSan anda (hvaó sem öðru
líSur), aS mér fanst þ iS lítt áfýsilegt
aS eiga orðastaS við slíkan mann um
kristindómsmál.
Yfir höfuS aS tala, virtist mér öll
framkoma forsetans í þessum tveimur
greinum vera þess eSlis, aS mér duttu
virkilega í hug orS postulans forðum
til „kalkaSa veggjarins11 (sbr. Post. 23,
3) — enda var maSurinn sá líka eins
konar ,,kirkjufélags-forseti“ — svo
vítaverS fanst mér öll framkoma hans.
En bæSi var þaS, að mér fanst sem
slíkar greinar í rauninni svöruSu sér
sjálfar, og svo hafSi vinur minn, síra
Magnús Jónsson, þegar tekiS svari
mínu rækilega í BreiSablikum, svo aS
eg ásetti mér aS leiSa þær hjá mér
meS öllu, — virSa þær ekki svars.
En svo kemur ný grein frá forsetan-
um seinast í ágúst — eins konar
,, þakkarávarp11 íil mín fyrir sömu hug-
leiSingarnar, sem hann hafði lastaS ó-
fæddar í fyrri greinum sínum og
beinlínis illmælt mér fyrir. NÚ er ég
orSinn „hinn virðulegi höfundur“,
sem forsetinn réttir höndina og tjáir
allranáðugast „þökk fyrir lesturinn“,
en ÁÐUR líkti hann mér viS „miSur
vel innrætta unglinga“. Nú lýsir hann
því yfir, ,,aS trúarhugleiðingar þessar
hafi gert mikió gagn með því aó auka
skilning manna á meginatriSum þeim,
sem aS deiluefni hafa orSið“, en áöur
hafSi forsetinn kveSið þann dóm upp,
aS þær „hefSi getaS skoSast all-tíma-
bærar fyrir tíu til tuttugu árum, en nú
væri þær langt á eftir tímanum“. Nú
fæ eg þann vitnisburS, aS ,,eg gangi
beint aS þessum hjartastaS kristin-
dómsins [þ.e. kenningunni um persónu
Krists og endurlausnarverk hansj og
geri opinberar skoSanir mínar og ný-
guSfræSinga á því, en áöur hafSi eg
„bakaS (forsetanum) vonbrigSi", af
af því aS eg annaShvort „væri ekki
sem skyldi kunnugur nýju guófræS-
inni, eSa áliti landa sína (mína) ekki