Breiðablik - 01.11.1913, Blaðsíða 16

9<5
BREIÐABLIK
þeim kærleiksanda kristindómsins, er þaö
nú brestur, sýni réttlæti meira, sanngirni
og bróðurþel í garð þeirra, er ekki skýra
kristindóminn algerlega á sömu lund,og
haldi uppi kristilegri trúvörn á sæmilegri
hátt en þaö hefir hingað til tíðkað. Þessi
velvild kemur fram berum orðum í rit-
gerð þeirri eftir próf. J. H. er vér nú birt-
um. Og í huga mínum finn eg ekkert
annað en óskina um, að þau lýti, sem á
eru fari Kirkjufélagsins 1 einu og öðru,
megi hverfa, tortryggingum og ófræg-
ingum linna, en umburðarlyndi og skiln-
ingsviðleitni koma í staðinn. Forsetinn
má halda áfram að tala um hatursmenn
og telja mig í hópi þeirra, eins lengi og
honum þóknast. En hingað til hefir hat-
urs-remma miklu meiri blandast saman
við blekið hans cg félagsbræðra hans en
vart hefir orðið hjá andmálsmönnum
þeirra. Og á meðan ferst honum fremur
illa að tala djarft úr flokki um það mál.
Hitt, að hann ætlar sér að hætta að
rita deilugreinar, skoða eg eðlilegan vott
um, að hann finnur sig ekki mann til þess.
Eg ætla, að þeir muni næsta fáir, bæði í
Kirkjufélaginu og utan þess, sem nú kæra
sig um að vera í skóm forseta. Honum
er vorkunn, þó hann hugsi sig tvisvar
um, áður hann leggur út í rildeilu aftur,
Því til þess brestur hann flest skilyrði :
Þekkingu, almenna mentan, dómgreind
og stillingu geðsmunanna. Svo öllum
mun finnast það ofur-eðlilegt, að hann
hefir ekki svarað og segist ekki ætla sér
að svara. Hann á engin svör, hefir ekk-
ert fyrir sig að bera, — það vita allir. En
um illdeilur ætti sá maður sízt að tala, er
sjálfur hefir önnur eins ókvæðis-orð á tak-
teini og illa innrættir unglingar
og,vanskapaðar hugsanir og á
meðan hatrið virðist öllu fremur hans
megin.
Kirkjufélagið gæti ekki átt neina hat-
ursmenn, nema það hefði gert einhver-
jum ilt og beitt þá ranglæti, En er það
hugsanlegt um svo rétt-trúað félag ? Ætti
það sér stað um einhverja, myndi þeir
miklu fremur vilja segja með Jósef: Þ é r
ætluðuð að gjöra mér ilt, en
guð sneri því til góðs, tilað
gjöraþaðsem núer framkomið.
HIN NÝJA TJALDBÚÐARKIRKJA
á Victor-stræti hér í Winnipeg, var opnuð til
guðþjónustu 1. sunnudag í aðventu, 30. nóv.
Búist hafðí verið við því, að pípuorgan það er
pantað var þegar síðastliðinn vetur yrði komið,
þegar er kirkjan yrði opnuð. Það hafði verið
beðið eftir því, og hægt að opna kirkjuna til
guðsþjónustu einum eða tveim mánuðum fyrr,
ef það hefði ekki verið íyrir samningsrof
af hálfu félagsins, sem organið á að setja inn í
kirkjuna. En fyrir skömmu fengu fulltrúarn-
ir vitneskju um, aðþað gæti ekki til orðið fyrr
en löngu eftir þann tíma, er tiltekinn var í
samningum. Þess vegna var kirkj an opnuð án
organsins, móti því, sem til var ætlast, og voru
það vitaskuld dálítil vonbrigði.. En nú hafa
nýir samningar verið gerðir við organ-manninn
og hann lofað því fyrir jól.
Þessi 1. sd. kirkjuársins var eins og nærri
má geta söfnuðinum hinn mesti hátíðisdagur.
Veðurblíðan svo mikil að meira líktist sept. en
nóv., eins og stöðugthefir verið á þessuhausti, er
nú hefir teygt sig langt inn á vetur. Asmund-
ur Guðmundsson, kandídat, frá Wynyard, og
síra Magnús Jónsson frá Gardar, komu hingað
til Winnipeg báðir á laugardaginn, til að gera
athöfnina hátíðlega. bunnudagsskóli var hald-
inn í salnum undir kirkjunni kl. lOaðmorgni,
eins og vanalega. Guðsþjónusta hófst kl. 2 eftir
hádegi. í söngflokknum eitthvað um 30 manns;
var honum stýrt af Jónasi Pálssyni, sem lék á
organið úr gömlu kirkjunni; mun flestum hafa
þótt prýðilega sungió. Dr. S. G. Bland, kenn-
ari við Wesley College, nú United Colleges,
talaði fyrst á ensku og mæltist vel að vanda.
Sýndi hann fram á, að siðbótin lúterska þyrfti
að halda áfram, hún mætti aldrei nema staðar.
Hann hrósaði söfnuðinum fyrir að hafa sýnt
sannleiksást og þrek, þegar mest hefði á reynt,
og vonaði, að kirkjan nýja og prýðilega, yrði
ávalt þeim frjálsmannlega skilningi á kristin-
dóminum,sem söfn.hefði tileinkað sér og nú væri
ððum að ryðja sér til rúms í kristninni, örugt
vígi. Aðalræðan varfluttaf síra Magn. Jónssyni.
Talaði hann um staðinn heilaga, sem kirkjan ný-
reista myndi verða söfnuðinum á komandi ár-
um. En hún yrði það aö eins á þann hátt, að guðs-
þjónustan yrði í anda og sannleika. Þaö væri
hugsanirnar, sem hér yrði hugsáðar og bænirn-
ar, sem fram yrði bornar, er helguðu staðinn.
Við kveldguðsþjónustuna kl. 7 prédikaði As-
mundur Guðmundsson, kandídat. Hann talaði
um bjartsýni safnaðarins. Hugur hans beind-
ist nú aðallega að framtíöinni. Hið liðna hvíldi
í þagnargildi, nema allar bjartar endurminn-
ingar, sem styrkti bróðurkærleikann og um-
burðarlyndið. Söfnuðurinn vildi halda með
Kristi inn í framtíðina. Hann væri enn ófull-
kominn. Kristur væri fram undan og til hans
myndi mennirnir halda áfram aö stefna frá
kyni til kyns. Söfnuðurinn gæti því trygt sér
rétta stefnu framvegis með því að fylgja í öllu
þeim orðum, sem hann væri viss um, að Krist-
ur hefði sjálfur talað um trúarsannindin, þá
myndi hann jafnframt auðgast að nýjumáhrif-
um frá hinum lifanda Kristi. Prédikan þessi
var bæði fögur og innileg og mun len^i í
minnum höfð af þeim, er heyrðu.
Samskot við báðar guðsþjónustur voru hátt
á4. hundraðdollara. Var kirkjan troðfull í bæði
skifti. Nákvæmari lýsing kirkjunnar síðar.
Prentsmiðja Ólafs S. Thorgeirssonar
678 Sherbrooke St. Winnipeg