Breiðablik - 01.11.1913, Síða 6

86
BREIÐABLIK
því vaxna aS heyra allan sannleík-
ann“. Ná er þaS látiS heita svo : „aó
því skapi sem hann hefir komiS nær
aSalefninu, hefir framsetning hans orS-
iS skýrari og skilmerkilegri“, en abur
átti alt aS vera óljóst og vanhugsaS,
„fráleit framsetning á trúarefnum,
sem geti ekki haft annaS í för meS sér
en aS auka „trúna á moldviðriS! “
Eins og menn sjá, er hér alt annar
tónn en í hinum greinunum tveimur,
— forsetatónn er þaS aó vísu, en allur
hljómblærinn vinsamlegri og kurteis-
ari. ÞaS skín í gegnum alt, aS forset-
inn hefir þaS á tilfinningunni, aS hann
hafi hlaupið á sig og orSið sér til mink-
unar meS ókurteisi sinni í fyrri grein-
unum. Rangfærslur eru hér engar og
rétt fariS meS orS mín nema í einni
tilvitnaninni ,,er“ sett í staSinn fyrir
„var“, sem gæti orsakast af vangá eSa
misletran. Ásakanirnar um „Únftara-
kenningu", sem voru svo háværar í
fyrri greinunum, sérstaklega út af hug-
leiSing minni um „grundvöll trúar
vorrar“, eru hér aS mestu þagnaSar,
— rétt eins og gengiS á tánum meS
þaS, því aS svo innílega sem forsetann
langar til þess aS innrita mig í Únítara-
flokkinn, er þó eins og hann hafi eitt-
hvert hugboS um, aS þegar öllu sé á
botninn hvolft, muni eg þó ekki eiga
þar heima! En þótí skilningsleysi
forsetans, enda á næsta einfalt mál, sé
svipað í þessari síSustu grein og hin-
um fyrri, fundust mér þessi sýnilegu
veSrabrigSi svo góSra gjalda verS, aS
mér þótti rétt aS hverfa frá hinu fyrra
áformi mínu. Því biS eg vin minn,
ritstjóra BreiSablika, aS taka svar
þetta tii flutnings, svo aS presturinn
geti sannfærst um, aS eg virSi vió hann
þessi veðrabrigSi hjá honum, og ætla
mér ekki aS erfa þaS viS hann,hversu
honum gat gleymst í fyrri greininni
hiS gamla og góSa orS ,,nobilitas
obligat“ (það er útlagt: kirkjufélags-
forseta er skylt aS koma fram sem
kirkjufélags-forseti).
En skyldi nú þetta svar mitt verSa
til þess á einhvern hátt aS rýra álit
forsetans í augum góSra manna, þá
biS eg þá, sem þetta lesa og eins for-
setann sjálfan, aS skoða það ekki til-
gang greinar minnar. Eins og eg
virSi bann félagsskap, sem hann veitir
forstöSu og óska honum alls hins
bezta, eins er mér það ekkert kapps-
mál, aS álit forsetans innan félagsskap-
ar þessa rýrni í nokkurri grein. VerSi
árangurinn annar, þá er þaS forsetan-
um sjálfum aS kenna, eSa þessum
greinum hans, sem eg, forsetans sjálfs
vegna, gæti óskaS að hann hefSi látiS
óskrifaðar, þótt þær á hinn bóginn
gefi mér all-kœrkomiS tækifæri til aS
sýna og sanna, að mín nýja guSfræði
sé ekki eins fráleit og gefiS er í skyn af
andstæSingum mínum.
Eg tek þaS fram, aS eg leiSi hér aS
mestu hjá mér fyrri greinarnar tvær,
en held mér aóallega aS síSustu grein-
inni. ViS hana hefi eg líka nógar at-
hugasemdir aS gera og mig langar til
aS gera þær „sine ira et studio“ þ. e.
hlutdrægnislaust.
I.
ÞaS sem mér blöskraSi mest, er eg
las þessa síSustu grein forsetans, er
það, hve tilfinnanlega ókunnugur
hann hlýtur aö vera nýja testament-
inu sínu. Eg skal fúslega viS þaS
kannast, aS eg hefi aldrei haft háar
hugmyndir um lærdóm forsetans í guS-
legum fræðum ; en aS þekking hans á
nýja testamentinu risti svo grunt sem