Frækorn - 30.06.1903, Blaðsíða 10

FRÆKO RN.
„ 9i
ekki falíeg!« sagði móðirin um leið og
hún sýndi honum vinnu sína.
, Henry hélt höndum fyrir andlitið. »Eg
vi 1 ekki sjá það« sagði hann og það var
auðséð, að þung sorg hvildi á honuín.
»Eg get ekki hugsað um slíkf. Eunice
e'g hefði átt að segja þér allt, en eg þori
það ekki.
»Hvað er það, sem þú þorir ekki að
segja mér, elsku Henry minn,« sagði
Eunice mjög ástúðlega og lagði hend-
urna um háls honum. »Eg veit þú hefur
ekki gjört neitt óréttlátt, og þó að svo
hefði verið, mundi eg hafa fyrirgefið
þér «
»Nei, eg hef ekki breytt ranglátlega,
Eunice, — máske óvartega, en það var
ekki rangt.
»Hvað er það þá, elsku Henry ? spurði
hún með svo lágri rödd að það var eins
og hún liði upp frá hans eigin brjósti.
»Eg skal segja þér það. Þú þekkir Ge-
org bróður minn, hvef óstýrilátur hann er
og hefur alltaf verið. Fyrir ári síðan
kom hann til mín óg þá' var nýbúið að
bjóða honum góða stöðu, en hann þurfti
að leggja fram tryggingu, hann bað mig
að hjálpa sér, og eg gjörði það til að
viðhalda heiðri ættarinnar. Eg gekk í
ábyrgð fyrir hann með allt sem við átt-
um, og nú hefur hann strokið til Ame-
ríku með talsverða peníngaupphæð, sem
hann hefur stolið frá húsbónda sínum;
ó Eunice, nú höfum við bara laun mín
til að lifa af. Þetta er sú byrði, sem á
mér hvílir.
f»Er það bara þetta?« spurði kona hans.
»Það er ekkert — ekkert.« Og hún
brosti í gegnum tárin.
Maður hennar varð alveg hissa. »En
hugsarðu ekki útí það, að við verðum
mikið fátækari, en við áður vorum, að við
verðum að ganga á mis við margskonar
þægindi, og kostnaðurinn við uppeldi dótt-
ur okkar verður meiri og meiti, ó hvað
eg hef breytt hugsunarlaust!«
»Við skulum gleyma þessu mótiæti,
kæri Henry; en það er bara eitt, sem eg
hef ástæðu til að ásaka þig fyrir, og það
er að þú sagðir mér það ekki fyrri.»
»Þú, hefur sannarlega ástæðu til að
ásaka mig,« sagðiHenry hægt og þreytu-
lega; »eghef eyðilagt framtíð konu minn-
ar og barns végna bróður míns, og þáð
er allt sáman mín sök, að þið eruð komn-
ar í fátækt.«
Eunice horfði á mann sinn mcð óút-
máianlega innilegu augnaráði. »Heiíry,«
svaraði hún, »fyrst þú talar þannig, verð
eg að hugsa til sjálfrar mín. Eg- Verð
að minnast þess, að eg færði þér- érigan
auð, cg að eg er í skuld við þig lyrir
allt. Þegar eg hugsa um þetta, flnnst '
mér eg enga ástæðu hafa til að vera
óánægð, þó eg þurfi að fara á mis við
mörg þau þægindi, sem eg hef nötið, og
þótt eg þyrfti að líða skort,«
»Ó, þú ert sú eiskulegasta kona, sem
til er,« hrópaði Henry, »og sá bezti
fjársjóður, sem eg mögulega hefði getáð
eignast. Ytri óheppni gétur aðeins kast-
að litlum skugga á þetta blessaða heimili.
— Fæðing sonarins varð til þesls
að dálítið nánara samband varð milli
Fran'cíSbi Lestets ög konU hans, en ’
undanfarandi hafði verið alltof mikill ktildi
á milli þeirra, til þess að slíkt sankomU-
lag gæti haldíst við, og frú Lester áleitJ
að það, scin hann var meira heima en
áður, væri bara vegna þess, að hann hefði n
gaman af að vera bjá syni sínum, og-það
gat hún ekki þolað. Hún kannaðistmeð
með sjálfri sér ekki Við sönnu ástæðuna
til þessarar auknu vináttu, og þó hann
vildi sýna henni einhver blíðuatlot tók
húm; því ætíð mjög kuldalega, og jjetta*
var til þess að hann leitaði sér jreitflár
huggunar annarstaðar;' sem hann ekki gat
fengið í hinni skrautlegu, en gleðisnauðu
höll. ; '
Fyrir þetta heimili varð Francis meira
og meira framandif kona hans sá hann
sjáldan á daginn ogánæturnar var hann c
óft ekki heima; ef hún spurði hann, hvert ð
Hann ætlaði eða hvar hann hefði verið,
ýmist þagði hann eða svaraði henni út-
af.
Þáð var snemma einn morgun, að frú
Lester kom ein heim af balli, því maður
hennar fór sjaldan með henni, Þegar
hun kom heim, var fyrsta spurning henn-
ar, hvort Francis væri kominn heim. Það
var hann ekki, og það var ein af hinum
mörgu nóttum, sem hann hafði ekki verið -