Frækorn - 30.06.1903, Blaðsíða 12

FRÆKORN.
93
til konu sinuar me^ gegnumþrengjandi
augnaráði, og sagði svo lágt, að varla
heyrðist: »Er þetti allt satt, Isabella?«
Þótt Isabellu hefði orðið mikið á, datt
henni ekki annað í hug, en að kannast
við gjörðir sínar, og hún sagði því: »Það
er fullkomlega satt.«
Isabellu til mikillar undrunar sagði
maður hennar ekki eitt einasta orð. Hann
var niðurlútur og andlitsdrættirnir hreyf-
ingarlausir, hann reyndi ekkert til að rétt-
læta sig og ávítaði hana ekki heldur, og
þessi þögn hans gramdist henni meir en
allt annað; sú ró sem yfir henni hafði
verið, hvarf nú allt í einu, og hún fékk
mikinn ekka. »Eg hef orðið að þola það
alltof lengi, og get ekki þolað það lengur,«
sagði hún. Þú berð ekkert traust til
mín, og því geturðu ekki elskað mig.
Eg vil fara ti't þess, sem gjörir hvortveggja
— til hins ástkæra föður mfns. Eg vil
yfirgefa þig, við verðum að skilja.
»Já, við verðum að skilja,« svaraði
Francis í ísköldum málróm, svo að Isa-
bella hrökk saman; svo stóð hann á fæt-
ur og gekk hægt til dyranna, og þegar
hann kom að dyrunum, var eins og hann
gæti varla staðið, og hann þreyfaði eftir
skránni eins og blindur maður; eftir eina
mínútu lokuðust dyrnar, og hann var horf-
inn. Kona hans sat hreyfingarlaus þar
sem hún hafði verið, og tárin streymdu
ekki lengur, og hún var svo kyrlát og
hvít eins og marmaralíkneskja. Tengda-
móðir hennar skammaði hana eins og hún
gat, en það var eins og hún talaðivið lík,
og svo gekk hún í burtu. Þegar þjón-
arnir komu til að taka af borðinu fundu
þeir húsmóður sína í sama stólnum álúta
yfir borðinu og alveg meðvitundarlausa.
Þá Eunice Wolferston vissi, hvað fyrir
hafði komið með Isabellu, sleppti hún
hugsununum um sitt eigið mótlæti ogfór
að reyna til að hugga hana,
I tvo daga vissu menn ekkert um hr.
Francis — og alltaf á meðan lá hún með
höfuðórum, og þótt hún álíti hann sann-
ann að sök, var það ekkert í saman-
burði við þá hugsun, að hann mundi taka
hin áköfu orð hennar fyrir alvöru, og
skilja við hana, En þessi ótti varð fljótt
að hræðilegri vissu, því í bréfi til föður
ísabellu sagði Francis, að hann vildi ekki
framar koma til þess heimilis, þar sem
kona hans ætti heima, og að allar eigur
hennar og sumt af eignum hans, yrði
sett á rentu og hún hefði það svo sér
til framfaeris, en að þau framvegis yrðu
að öllu leyti aðskilin, og hvernig sem
faðir hennar bað hann að breyta öðru-
vísi við hana, varð það alveg árangurs-
laust.
Hin óhamingjusama kona bað frænku
sína að reyna til að telja honum hug-
hvarf, því hann hefði ætíð borið mikla
virðingu fyrir Eunice. Hún fór til hans
og orð hennar hrærðu hann lítið eitt,
eftir því sem heani sýndist, en hvernig
sem hún lýsti sorg og hugarangri Isa-
bellu, gagnaði það lítið. Hún talaði um
barnið og þá sá hún varir hans titra.
»Þér ætlið þó ekki að taka hann frá
henni? vesalings Isabella þyldi varla svo
stóra sorg í einu.«
»Frú Wolferston, eg vil taki tillit til
okkar beggja, eg ætla ekki að taka barnið
frá móður sinni, þó mér þyki það hart
að geta ekki venð hjá drhngnum mín-
um.<
Rödd hans skalf, og þó að Eunice
fyndi, að sökin væri að sumu leyti hjá
honum, gat hún þó ekkiannað en kennt
í brjósti um hann.
Francis hélt áfram: »þegar frú Lester
og eg erum skilin, óska eg, ef það er
mögulegt að heimurinn fái ehga vitneskju
um það. Haldið því Ieyndu, en ef það
er ekki hægt, þá segið hvaða helzt or-
sök, senþér viljið, bara það kasti engri
vanvirðu á orðstýr okkar eða mannorð.«
»Það er ekki hætt við, að neinn hugsi
slíkt um Isabellu,* svaraði Eunice. Og
þér — ?«
Francis stóð stoltlega á fætur. »Mig
ekki heldur, frú Wolferstorí. En sú kona
er ekki ve-ð fyrir útskýringar, sem á-
reitir mann sinn með auðtrirðilegri tor-
tryggni. En eg verð að segja það sjálfs
mía vegna, og svo vil eg líka að þér
fáið að vita það; að frænka yðar hefur
skakkt fyrir sér. Eg hef aldrei gert svo
lítið úr mér að taka þátt í eins svívirði-
legum lesti og peningaspil er, og þær
nætur, sem eg með sannarlegri sálarkvöl