Frækorn - 11.10.1907, Blaðsíða 11

FRÆKORN
319
Þvottakonan.
»Mig langar til að láta þessa rúm-
ábreiðu með óhreina fantaðinum í dag;
það er engin þörf að þvo hana, en
eg held nú, að eg gjöri það samt«.
»Hversvegna viltu gjöra það María,
ef þess þarf ekki ?< spurði móður
systir hennar hægt en alvarlega .
Hvers vegna? Þú veizt, að við höf-
um svo lítinn þvott í dag, að Kristín
lýkur við hann, í síðasta lagi klukkan
eitt, og eg varð að borga henni jafn
mikið og þó hún væri til kvölds, og
svo — —«.
»Bíddu við augnablik, kæra María,«
sagði gamla konan blíðlega, — hugs-
aðu þig um. Hugsaðu þér, að þú
værir í hennar sporum, værir neydd
til að standa yfir þvottabalanum 6 daga
á viku til þess að komast af. Mund-
ir þú þá ekki vera glöð, ef dagsverk-
inu væri lokið áður en kvöld væri
komi einstöku sinnum, svo þú gætir
unnið stundarkorn fyrir sjálfa þig, eða
eí þess væri kostur, að hvíla þig augna-
bliki. Það er ervitt fyrir kvennmann
að vinna sér brauð á þennan hátt.
Sjáðu ekki eftir því, þótt Kristín hafi
létta vinnu einn einasta dag. Retta
er fjórði dagurinn í þessari viku, sem
hún hefir farið á fætur fyrir birtu í
þessu kalda veðri og ekki vinnan hæg,
það vitum við. Lofaðu henni að fara
um hádegi, ef hún verður búin þá.
Legðu ábreiðuna aftur yfir rúmið og
seztu hér niður; þá skal eg segja þér,
hvernig fór fyrir vesalings þvottakonu
einusinni, af því frúin, sem hún vann
hjá, gjörði eins og þú ætlaðir að gjöra
í dag til þess að lengja vinnutímann.«
Oamla konan tók af sér gleraugun,
þerraði tárin, sem höfðu komið fram
í augu hennar og byrjaði með titr-
andi málrómi sögu sína;
Rað var nýgift kona, sem Anna hét.
Hún var vel gift og henni leið vel.
Fyrstu tíu árin féll enginn skuggi
á lífsferil hennar. Heimilið var skemti-
legt og aðlaðandi og maður hennar
var jafnblíður og elskuverður og með-
an þau voru trúlofuð. Honum gekk
vel starf sitt. Pað jók ánægju þeirra,
er þau eignuðust lítinn, Ijóshærðan
dreng — eftirmynd föður síns, og
unnu foreldrar hans honum hugást-
um. En gleðidagarnir stóðu ekki alt-
af yfir. Rað fór fyrir Önnu og mann-
inum hennar eins og svo mörgum
öðrum — einmitt þegar hamingjan
stóð sem hæst, stóð ógæfan fyrir dyr-
um. Pau urðu fyrir margskonar mót-
læti og vonbrigðum maöurinn misti
atvinnu sína, og þá var ekkert til að
lifa af. Rau mistu samt ekki kjarkinn,
heldur reyndu þau að ryðja sér braut
í öðrum bæ. Pau voru frísk og glöð
og unnu af kappi; eftir nokkurn tíma
fór hagur þeirra að batna. En það
varaði stutta stund, þar til mótlætið
kom aftur. Maðurinn varð veikur og
lá í rúminu, svo mánuðum skifti og
dróst upp bæði af veikinni og jafn-
framt af skorti á nauðsynlegu viður-
væri og læknishjálp. Konan hans vann
af öllum mætti og hafði öll spjót úti,
sem hún gat, til að hafa ofan affyrir
þeim, og loksins stóð hún — við
þvottabalann.
Mikil voru umskiftin, frá brúðkaups-
deginum, þegar hún stóð skarti búin
fyrir altarinu, og framtíðin brosti við
henni.
í vetrarhörkunum og skammdeginu
fór hún altaf á fætur fyrir birtu til
þess að berjast fyrir lífi sínu og sinna.
Hún varð oft að brjótast gegnum
snjóinn að eldhúsunum í húsunum
þar sein hún þvoði ; og þegar inn
var komið, var alt fult af myrkri og