Frækorn


Frækorn - 11.10.1907, Blaðsíða 12

Frækorn - 11.10.1907, Blaðsíða 12
320 FRÆKORN reyk. íJar varð hún að þvo allan daginn í sterkju-hita og ólofti og að því loknu fara út í gaddfrosti til að hengja línið upp. Regar hún hafði veitt móttöku hinni lágu borgun fyrir dagsverkið, varð hún aftur að brjót- ast gegnum snjóinn heim að hinu kalda og dimma heimili sínu. Mað- urinn hennar gat hvorki lagt í ofn- inn eða kveikt á lampanum — svo veikur var hann. Hún bar oft kvíða fyrir því, að hún mundi koma of seint heim á kvöldin. Rað var einusinni einn kaldan vetr- armorgun, þegar hún var að búa til morgunmatinn og taka til í herberg- inu, áður en hún færi að heiman, að maðurinn hennar bað hana að koma að rúminu til sín. »Anna« sagði hanri í hálfum hljóð- um, »eg vildi þú gætir komið heim í fyrra lagi í kvöld ; reyndu að koma áður en dimt er orðið«. »Eg skal reyna«, svaraði hún þreytu- lega. »Mig langar að sjá þig við dags- birtyna«. »Er þér að versna?« spurði hún eins og með kvíða, um leið og hún tók á lífæðinni. »Nei, ekki held eg það, en mig langar enn einu sinni að sjá andlit þitt við Ijós sólarinnar*. Hana langaði að mega sitja við rúmið hans, unz sólin rynni upp og skini inn um litla glugganTi, en hún mátti ekki tefja lengur. Hún varð að yfirgefa hann og fara til vinnu sinn- ar, því þarfirnar kölluðu. En ekki var annað upp á að hlaupa en það litla, sem hún fékk fyrir vinnu sína. Pegar hún kom þangað sem hún átti að þvo, beið hún áhyggjufull eft- ir þvottinum. Gleðibros fór um var- ir hennar, þegar hún sá, að þvotturinn var ekki meiri en það, að hún gæti hæglega verið búin að þvo kl. tvö, og máske fyr, ef hún hefði hraðann á borði. Ástin og kvíðinn juku henni nýjan kraft og dug. Þegar klukkan var lítið yfir eitt, var hún búin að hengja allan þvottinn upp til þerris. En rétt í því hún ætlaði að hella skólpinu úr þvottakerinu, kom hús- móðirin með tvær rúmábreiður og mælti: »Af því þér hafið svo lítið að þvo í dag, langar mig til að þessi tvö stykki gætu verið með«. Petta jók henni sára hrygð, svo hún gat ekki varist gráti. Hún duldi sorg sína, sem bezt hún gat, og fór aftur að vinna af miklu kappi. Regar hún lagði af stað heimleiðis var klukkan orðin liálf fjögur. — Einni stund of seint. — Gamla konan komst svo við, að hún varó að hætta sögunni. • Einum tíma of seintN hélt hún áfram eftir langa þögn. »Maður henn- ar var ríú rétt í andlátinu. Hann gat aðeins með veikum mætti mælt nokk- ur orð við konu sína til að láta henni í Ijósi, hve hjartanlega hann hefði þráð að sjá hana, en gæti það nú ekki, því myrkur dauðans legðist umhverf- is sig. Um stund lét hún hann hall- ast upp að brjósti sér — svo fékk hann hvíld. »Maria, ó María«, — það var svo mikil alvara í orðum gömlu konunn- ar, að þau gengu til hjartans. »Vertu góð og meðaumkunarsöm við þvotta- konuna þína. Settu henni ekki of langan vinnutíma. Gerðu henni yfir höfuð sem léttast fyrir. Fáar konur mundu ganga daglega að slíku verki, sem hún, nema neyð ræki á eftir þeim. Engin kona mun á brúðkaups- degi sínum hugsa til að hafa ofan af fyrir sér á þenna hátt. Það máttu

x

Frækorn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Frækorn
https://timarit.is/publication/181

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.