Alþýðublaðið - 16.05.1963, Síða 15

Ég var kominn mjög nálægt
því að gera það, þegar dyrunum
var hrundið upp og Jack, Weston
og tveir verktakar komu inn.
Þegar ég heilsaði mönnunum
leit ég á borðklukkuna og sá, að
hún var kortér 'yfir ellelu. Eg
hafði enn tíma til að aðvara
Eimu í hádeginu.
En það vildi svo til, að fundur
inn með verktökunum varð svo
flókinn, að Jack stakk upp á, að
við borðuðum hádegisverö sam-
a nog reyndum að útkljá máiin
yfir matnum.
„Heyri5 hið, þið skuluð fara á
undan“, - 'Si ég. „Ég þarf að
liringja oy, kem svo á eftir ykk-
ur“.
, Þegar þeir voru farnir, kveikti
ég mér í sígarettu og starði á
símann. Ef ég aðvaraði Rimu
um, að Wilbur væri á leiðinni,
mundi hún hverfa. Ég mundi
sennilega aldrei finna hana aft-
ur. Hún mundi halda áfram að
kúga út úr mér fé, og ef ég borg
aði ekki, færi ég í fangelsi, en
umhugsunin um Wilbur sitjancii
í lestinni, sem sífellt nálgaðist
hana, varð til þess að mér rann
kalt vatn milli skinns og hör-
unds.
Þessi áætlun öll saman var
eins og kasta upp peningi. Kór
ónan — og hún dæi. Talan — og
ég færi í tukthús. Því ekki að
útkljá málið þannig strax?
Ég tók pening upp úr vasa
mínum og fleygði honum hátt
upp í loft. Ég heyrði hann falla
á gólfið við hliðina á mér.
Nokkur augnablik sat ég þarna
og leit ekki niður, en síðan tók
ég á, hallaði mér Jram og leit
á peninginn.
Kórónan sneri uppi.
Jæja, þannig var það þá. Ég
gat þvegið hcndur mínar af á-
byrgðinni. Nú gat ég látið mál-
ið hafa sinn gang. Ég stóð á fæt
ur, drap í sigarettunni og gekk
áleiðis fram að dyrunum.
Þá stanzaði ég.
Atburðirnir frá Rusty's bar
kom upp í huga mér. Ég sá Wil
bur aftur fyrir mér með hnífinn
í hendinni. Ég sá Rimu hnipra
sig saman í básnum með opinn
munninn, og ég heyrði aftur óp
hennar. Ég lieyrði líka neglur
hennar kióra í vegginn.
Ég gat ekki gert henni þetta.
Ég varð að aðvara hana.
Ég gekk aftur að skrifborð-
inu, tók upp símann og hringdi
á landssímann. Ég bað um síma
númer Rimu.
Fálkiiih
hlnðsölii
sín5;
Ég beið og hlustaði á suðið
í símavírunum.
Stúlkan sagði: „Það svarar
enginn. Er einhver við?“
„Ég held það. Gjörið svo vel
að hringja aftur“.
Það varð önnur löng bið, síð-
an sagði stúlkan: „Mér þykir það
leitt, en það svarar enginn í
númerinu".
Ég þakkaði henni fyrir og
lagði símtólið á.
Hið augljósa hafði gerzt: Vas-
ari hafði flúið, og Rima farið
með honum.
II.
En ég lét ekki við svo búið
sitja. Það var auðvitað hugsan-
legt, að Rima hefði skroppið frá
og mundi koma heim síðar. Þris
var sinnum þennan dag, þegar
Weston skrapp frá, hringdi ég,
en það var ekkert svar.
Loks komst ég að þeirri nið-
urstöðu, að hún væri farin, cg
þessi fáránlega fjarstýrða morð
áætlun mín hefði mistekizt.
Mér iétti og ég gladdist. Nú
yrði ég að búa mig undir vand-
ræði. Efir sex daga mundi Rima
ætlast til að fá þjátíu þúsund
dollara greidda inn í bankareikn
inginn sinn. Ég ætlaði ekki að
borga. Ilvað mundi hún gera?
Fara tií lögrcglunnar? Ég gat
ekki hætt á neitt. Ég varð að
reikna með, að hún færi til lög-
reglunnar, og ég yrði á næst-
unni handtekinn fyrir morð.
Ég varð nú að gera ráðstafan
ir í sambandi við framtíð Saritu.
Ég hringdi til Mathisons borg-
arstjóra og spurði, hvort ég
mætti líta inn hjá honum eftir
kvöldverð.
Hann vildi, að ég borðaði
kvöldverð hjá sér, en ég afsak-
aði mig. Ég var ekki i skapi til
slíks.
Helen og Mathison sátu við
eldinn, þegar ég kom, og þau
tóku mér mjög vel. Ég sagði
þeim frá væntanlegum uppskurði
á Saritu.
Mathison sagði strax: „Hvem
ig ertu staddur fjárhagslega,
Jeff? Þetta gæti orðið dýrt. Þú
veizt hvernig okkur er við Sar-
itu. Við lítum á hana, eins og
okkar eigin dóttur“.
„Já“, sagði ég. „Það eru eng
in vandræði með peninga. Ég get
séð um það, en það lítur svo út
sem hún muni þurfa á mikilli
hjúkrun og umönnun að halda
næstu árin. Hún hefur engan til
að styðjast við nema mig. Éf
eitthvað kæmi fyrir mig, mundi
hún standa ein uppi.“
„Auðvitað ekki“, sagði Mat-
son. „Var ég ekki að segja rétt íð
an, að við litum á hana elns og
dóttur okkar. Ef eitthvað kæmi
fyrir þig, flytti hún hingað. En
hvað á allt þetta annars að
þýða? Hvað er iíklegt að komi
fyrir þig?“
„Ég veit hvernig honum líð-
ur“, tók Helen fram í. „Maður
veit aldrei. Það er rétt hjá hon-
um að hafa áhyggjur“. Hún
brosti til mín. „Við litum eftir
henni, Jeff: það er loforð.
og brosti og klappaði mér á h i íd-
létt. Þegar ég ók heimleiðis fann
ég í fyrsta sinn síðan Rima byrj-
aði að kúga fé út úr mér til hug
arliægðar.
Næsta morgun fór ég til heilsu
hælisins. Zimmerman sagði mér,
að Saritu væri enn að fara
fram.
„Ég vil ekki gefa yður of mikl
ar vonir, herra Halliday", sagði
hann, „en það er hugsanlegt —
að vísu ekki mikill möguleiki —
en möguleiki þó, að hún geti
gengið aftur.“
Hann fylgdi mér inn til Sar-
itu. Hún var mjög föl og Util að
sjá í fljiikx.lrúminu. Hún var
með meðvitund og þekkti mig,
en hún hafði ekki mátt til að
tala við mig.
Mér var leyft að standa við
rúmið og horfa á hana í nokkr-
ar mínútur, og á þeim mínút-
um krystallaðist allt það, sem
hún táknaði fyrir mig.
Ég gladdist j’fir því, að áætl
un mín um að ryðja Rimu úr
vegi hafði farið út um þúfur.
Ég vissi, að ég hefði ekki getað
liorft á Saritu, eins og ég gerði
nú, ef ég hefði verið sekur um
morð.
Við Jack eyddum öllum sunnu
deginum og mánudeginum á brú
arstæðinu. Við liöfðum rekizt á
ótraust jarðlag og urðum að
kanna livernig við gætum ráðið
bót á því.
Á þriðjudagskvöld vorum við
búnir að leysa þann vanda. Á mið
vikudag og fimmtudag var mik
ið að gera á skrifstofunni. Mér
tókst að komast út á hælið á
hverju kvöldi til að skiptast á
brosum við Saritu. Hún gat enn
ekki talað, en hún þekkti mig
þó að minnsta kosti.
Á föstudag, daginn sem ég átti
að borga Rimu, hringdi Zimmer
man um tíu leytið. Hann sagði,
að Goodyear væri hjá honum,
og þeir hefði rannsakað Saritu.
SMURI BRAUÐ
Snittur.
Pantið tímanlega til fcrming-
anna.
Opið frá kl. 9-23.30
Síml 16012
Brauðstofan
Vesturgötu 25.
„Við höfum ákveðið að bíða
ekki, herra Halliday. Við gerum
uppskurðinn á morgun".
Ég sagðist mundu koma. Ég
hringdi til Mathisons og sagði
honum þetta. Hann sagðist ekkl
mundu geta komið, en Helen
mundi bíða með mér.
Um kvöldið fór ég að heim-
sækja Saritu og í fyrsta sinn
tókst henni að segja nokkur orð.
Sigurgeir Sigurlénsson;;
i‘
hæstaréttarlögmaður i
Málf lutningsskrif stofa
óðtnsgötu 4.Sími 11048. .
er ryðvöm.
■>&&m M
RÚMAR ALLA
FJÖLSKYLDUNA ^
KYNNIÐ YÐUR
MODEL 1963
& CO- P.O. BOX 1S8Ó - MWCJAVllC
GRANNARNIR
,t
__Skal samt horfa í sjónvarpið, þótt þau setji mig í skammakrókinn,,
r
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 16. maí 1963 J[5
Í-4*.