Alþýðublaðið - 18.05.1963, Blaðsíða 4

GYLFI Þ. GÍSLASON SKRIFAR UM
ENGINN íslezkur stjórnmála-
flokkur liefur áður hegðað' sér
jafn ábyrgðarlaust í stjórnar-
andstöðu og Framsóknarflokk-
urinn hefur gert nú á liessu
kjörtímabili. Skrif blaða hans
hafa verið ofstækisfyllrl og raka
lausari en skrif kommúnista-
blaðanna, og er þá sannarlega
langt til jafnað. Það er nú al-
mennt liaft á orði, að menn
viti yfirlcitt ekki, hvort þeir
hafi Tímann eða Þjóðviljann £
höndunum.
Snemma á kjörtímabilinu
urðu framsóknarmenn frægir
fyrir það, að lýsa ástandinu á
íslandi sem móðuharðindum af
mannavöldum. Þeir spáðu at-
vinnuleysi og sulti. Þeir sögðu
stjórnarstefnuna nmndu leiða
til minnkandi framkvæmda og
og nefndu hana þess vegna sam
dráttarstefnu. Kommúnistar
tóku undir þetta alltsaman. Að
einu leyti reyndu þeir að ganga
Icngra en framsóknarmenn í
fordæmingu á verkum ríkis-
stjórnarinnar. Þeir sögðu lífs-
kjörin fara ^íversnandi og
vinnuþrælkun vera orðna óbæri
lega. Skrif Tímans um móðu-
harðindi og samdrátt hafa síðan
bergmálað í Þjóðviljanum, og
skrif Þjóðviljans um kjara-
skerðinga og vinnuþrælkun
bergmálað í Tímanum. Úr
þessu hefur orðið hávær tví-
söngur, Tímans og Þjóðviljans
um eymd og volæði, harðindi
og hörmungar á Islandi og
svo líkar hafa raddirnar verið,
að erfitt hefur verið að greina,
hvað úr hvorum barkanum
kom.
En í raun og veru er það
furðulegt, að slíkt volæðisvæl
skuli borið á borð fyrir ís-
lendinga, einmitt nú, þegar
kosningar fara í hönd.
Það er áreiðanlega þýðingar-
laust að birta viliandi tölu-
raðir og línurit um kaupgjalds-
mál, í því skyni að reyna að
fá menn til þess að trúa því,
að kjör þjóðarinnar séu sí-
fellt að versna, þegar það er
augljóst, að kjör alls almcnn-
ings í landinu hafa aldrei verið
betri en þau eru einmitt nú,
Atvinna hefur aldrei vcrið
öruggari né meiri, tekjur manna
hafa aldrei verið hærri, og þótt
verðlag hafi því miður hækkað
mikið, þá hefur verðlagshækk-
unin sem betur fer ekki farið
fram úr tckjuaukningunni að
viðbættri aukningu trygginga-
bótanna, ef Iitið er til laun-
þeganna sem heildar, heldur
er tekjuaukningin meiri cn
verðlagshækkunin.
Við blöð stjórnarandstöðunn-
ar starfa menn, sem ekki hafa
komizt til æðri skiluings á
kaupgjaldsmálum en að trúa
því, að það eina sem skipti
máli fyrir launþega, sé, hvað
um það stendur í kaupgjalds-
samningum, hvað skuli vera lág-
markskaup á klukkustund. En
launþegarnir sjálfir vita auð-
vitað, að það sem máli skiptir,
er, hvað þeir hafa í raunveru-
legar tekjur á viku, mánuði
og ári miðað við þann tírna,
sem þeir þurfa að vinna fyrir
kaupinu. Allir vita, að verð-
lag er nú miklu hærra en það
var t.d. árið 1958. Það sézt í
hverri . búð, hagstofan birtir-
upplýsingar um verðbreyting-
arnar mánaðarlega, og svo cr
auðvitað ekki sparað að auglýsa
og undirstrika verðhækkanirnar
í blöðum stjórnarandstöðunnar.
En það er eliki aðeins yerðlag-
ið, sem hefur hækkað, kauptaxt
arnir liafa hækkað og tckjurn-
ar hafa hækkað ennþá meira.
Um kauptaxtana liggja fyrir
opinberar upplýsingar. Þeir
eru birtsr. Um tekjurnar eru
hins Vegar ekki til neinar reglu
legar skýrslur. Þær eru einka-
mál hvers og eins.
Undanfarin ár hefur þó ver-
ið gerð athugun á atvinnutekj-
um kvæntra verkamanna, sjó-
manna og iðnaðarmanna. Ef
borin eru saman árin 19G2 og
1958, kemur í ljós, að aukn-
ing teknanna er 10% meiri
en hækkun verðlagsins á sama
tíma. Þetta þýðir, að lífskjör
þessara stétta hafi í fyrra ver-
ið um það bil 10% betri en
þau voru 1958 og hafi þannig
batnað um 2-3% á ári að með-
altali undanfarin ár. Er þetta
í fullu samræmi við það, scm
vitað er um aukningu þjóðar-
teknanna. Það er fjarstæða að
halda því fram, að vinnudag-
urinn liafi lengst um 10% hvað
þá meira síðan 1958, þannig
að lífskjörin séu nú ekki bctri
en þá hvað þá verri. Sú yfir-
vinna, sem nú er yfirieitt imn-
in, var komin- til skjalanna þá.
Bæði Tíminn og Þjóðviljinn
hafa oftar en cinu sinni vitnað
í ýmsar ræður, sem ég fluttl,
þegar atvinnuleysi gerði hér
alvarlega vart við sig fyrir rúm
um áratug. Þá hafði verið gerð
tilraun til þess að efla við-
skiptafrelsi og auka vörufram-
boð. í því sambandi benti ég
á, að ekki væri nóg, að vö l i-
framboð í búðum ykist, ef
tekjur manna - minnkuðu sam-
tímis vegna atvinnuleysis. Nú
hefur hvort tveggja verið að
gerast, að vöruframboð je viirv
úrval hefur verið að aukast og
tekjur manna að vaxa. Það hef-
ur verið stefna ríkisstjórnar-
innar, að- verðlag þyrfti ekki að
hækka. Hún hefur þvi mlður
ekki fengið því ráðið. A valda-
tíma hennar hefur stjórnmála-
andstæðingum hennar tvívegis
tekizt að knýja fram almenna
hækkun kaupgjalds, sem verið
hefur meiri en aukniugu þjóð-
arframleiðslunnar svaraði. —
Þess vegna hefur það ekki ver-
ið á valdi ríkisstjórnarinnar að
koma í veg fyrir almennar
verðhækkanir, sem hún hefur
þó talið mjög óæskilegar og eru
í algjöru ósamræmi við þá
stefnu, sem ríkisstjómin hef-
ur viljað fylgja. En það hefur
tekizt að koma í veg fyrir það,
að almennar verðliækkanir hafi
orðið meiri en tekjuaukningin
hjá launastéttum almennt. —
Tekjuaukningin hefur sem bet-
ur fer þvert á móti orðið
nokkru meiri heldur en al-
menna verðhækkunin. Þess
vegna eru lífskjörin í dag eins
og þau eru. Ilins vegar má full
yrða, að þau gætu verið enn
betri, ef ekki hefði komið t’I
víxlhækkunar kaupgjalds og
verðlags, sem því miður hefnr
tvívegis átt sér stað á valde-
tíma núverandi ríkisstjórnar.
Það mun lengi verða brosað
að þeim, sem töluðu um móðu-
harðindi af mannavöldum, sam-
drátt og hörmungar á árunum
eftir 1960. Og það er alveg
sama, hversu mikið kommún-
istar tala um kjaraskcrðingu,
vinnuþrælkun og eymd. AHur
almenningur á íslandi sér og
finnur, að nú er hér blómlegt
atvinnulíf, fjárhagur þjóðar-
innar er traustur. Ef við kunn-
um fótum okkar forráð, þá bíð-
ur okkar björt framtíð i þessu
landi.
Minningarorð:
GUÐMUNDUR ÓLAFSSON
FÁIR munu þeir Reykvíkingar,
sem ekki sóttu „Völlinn“ meira
eða minna á bernsku, og æskuár-
um sínum. Og allir, sem þangað
komu, hlutu að kynnast Guðmundi
Ólafssyni eitthvað, annað. hvort
persónulega eða í sjón. Hann var
einn af frumherjum íslenzkrar
lcnattspymu, einn af forystumönn
um Knattspymufélags Reykjavík-
ur í áratugi og þjálfari og dómari
um langan aldur. Það var út af
fyrir sig ærið verkefni að vera
lífið og sálin í stóm iþróttafélagi.
En Guðmundur var alltaf meira
en KR-ingur, þótt það sé ekkert {
lítið í sjáifu sér. Hann var knatt- |
spyrnunnar maður. Við, sem vor-1
um í öðrum félögum, töldum hann
með einum eða öðrum hætti haf-
inn yfir félög og félagakeppi. Siík
ur maður var Guðmundur Ólafs-
son í augum þeirra unglinga, sem
fengu kynni af honum, jafnvel
þótt lausleg væru.
Síðar kynntist ég Guðmundi
Ólafssyni með öðmm hætti. Ég
leigði hjá honum íbúð í nýbyggðu
húsi- hans við Garðastræti 13 A,
er ég stofnaði heimili, og bjó þar
í níu ár. Þá komst ég fljótlega að
raun um, að elcki var aðeins, að
Guðmundur væri meira en KR-
ingur, eins og okkur strákunum
hafði fundizt, heldur að hann var
meira en knattspyrnufrömuður,
og var þá verk hans á því sviði
ærið ævistarf. Guðmundur var
harðgreindur maður og vel fróð-
ur. Og hann var hreinskiptinn og
Igóðviljaður, svo að af bar. Ég
minnist þess ekki, að hafa heyrt
Guðmund hallmæla manni, og
heyrði ég hann þó oft segja frá á-
greiningl, bæði ágreiningi sínum
við aðra menn og deilum annarra.
Honum virtist gefið að öðlast
skjótt yfirsýn yfir ólík sjónarmið,
og lionum veittlst auðvelt að varð
veita jafnaðargeð og rósemi. Auð
vitað hefur það verið þetta, sem
gerði liann að góðum knattspyrnu
dómara. Auk þess lét enginn sér
detta í hug, að hann gæti verið
hlutdrægur.
Mér vitanlega sóttist Guðmund
ur Ólafsson aldrei eftir frama eða
viðurkenningu fyrir störf sin.
Hann taldi sér áreiðanlega full-
launað, er hánn sá starf sitt bera
járangur og aðra hafa gagn og gam
an af verkum hans. Væri betur,
að þeir væru miklu fleiri, er að
þessu leyti væri líkt farlð og Guð
mundi Ólafssyni. Hann var í þeim
efnum ekki aðeins ungum mönn-
um, heldur öllum mönnum góð
fyrirmynd.
Ég mun ávallt telja Guðmund
Ólafsson í hópi merkari manna,
er ég hefi kynnzt.
Gylfi Þ. Gíslason.
að vera einskonar kveðja til hans
og innilegt þakklæti fyrir vináttu
hans og tryggð um áratuga skeið.
Guðmundur lieitinn var óvenju
legur maður, hver sem honum
kj’nntist og ávann sér vináttu hans
varð aðnjótandi trygglyndi hans og
lijálpsemi. sem ekki átti sinn iika.
Orðheldni og fórnfýsi var honum
í blóð borin, í fáum orðum eagt:
góður drengur sem aldrei mátti
vamm sitt vita.
Guðmundur fórnaði Knatt-
spyrnufélagi Reykjavíkur tuttugu
árum af ævi sinni, með þjálfun
ungra manna í knattspyrnu. Það
starf leysti hann af hendi með
hinni mestu prýði sem alþekkt er
og þeim þó kunnugast, sem nutu
handleiðslu hans og þjálfunar.
Geta menn gjört sér í hugar-
lund hversu miklu Guðmundur
offraði fyrir þessa unglingastarf-
semj, þegar þess er gætt, oð hann
innti þetta hlutverk af hendi um
tuttugu ára skeið, án nokkurrar
endurgreiðslu, nema þakklætis fé
Einangrunargler
i Framleitt einungis úr úrvals
eleri. — 5 ára ábyrgð.
Pantið tímanlega-
Korkiðjan h.f.
Skúlagötu 57. — Sfmi 23200.
!
'4 18. maí 1963 — ALbÝÐUBLAÐIÐ
t
ÞEGAR ég frétti andlát vinar
míns Guðmundar Ólafssonar skó-
smlðs og knattspymuþjálfara K.R.
um mörg ár, brá mér mikið, þrátt
fyrir það þó við kunningjar hans
og vinir hefðum getað búizt við
því, að það bæri að á hverri
stundu, vegna veikinda, sem láðu
honum síðustu árin. Þessi fátæk-
legu orð, sem hér verða sögð, eiga
GUÐMUNDUR OLAFSSON
lagsins og ungu mannanna, sem
kennslunnar nutu.
Hann var dular. að eðlisfari, en
þó viðkvæmur og lijartahlýr og
mátti aldrei aumt sjá án þess að
bæta úr því eftir beztu getu.
Á unga aldri, eða aðeins tíu ára
að aldri, varð Guðmundur fyrir því
slysi að fótbrotna svo illa að hann
bar þess aldrei bætur alla ævl.
{Var hann bæklaður og haltur af
|þeim orsökum sem bagaði hann
mjög.
Enginn skal þó halda að bækl-
un þessi yrði þess valdandi að
Guðmundur legði árar í skaut,
heldur hélt hann ótrauður áfram
að settum mörkum, lék með félagi
sínu K.R. sem markvörður og gat
sér góðan orðstír meðal anuars
með því að vera með í að vinna
"tvö' mót sama sumarið.
Geta allir hugsað sér hvílík
þrekraun þetta var, þegar þess
er gætt, að Guðmundur þurfti áð
ur að nota hækju vegna fótbrots-
ins en tll þess að geta stundað
hnattspyrnuna bjó hann sér til leð
urhólk, spennti hann um hné sér tll
að rétta fótinn og leitast þann-
ig við að gera hann hæfan til
knattspymunnar, varð hann að
endurtaka þetta í þrjár vikur,
herða ólarnar á hverju kvöldi og
þola kvalir er ollu honum svita-
Framh. á 13. síðu