Alþýðublaðið - 18.05.1963, Blaðsíða 15

hefur verið af glæpamanni, sem
lögreglan vill finna. Það er ekki
liægt að skilja í því samoandi.
Hver er yðar skýring?"
Ég var sem óöast að ná mér.
„Ég skýri það yfirleitt ekki'v
sagði ég. „Ég hef aldrei heyrt
þennan mann nefndan“.
„Kannski hafið þér séð liann“.
Hann tók umslag upp úr vasa
sínum og upp úr því mynd. sem
hann fleygði til mín yfir borð-
ið.
Ég var undirbúinn því versta,
þegar ég horfði á myndina. Það
var Ed Vasari, enginn efi á því.
„Nei“, sagði ég. „Ég þekki
hann ekki“.
Keary teygði sig yfir borðið,
tók myndina og stakk henni aft-
ur í umslagið og umslaginu aft-
ur í vasann. Feitir kjammarnir
héldu áfratn að jórtra tyggi-
gúmmíið, og hann hélt stöðugu á
fram að stara á mig.
„Hvers vegna hafði hann þá
nafn yöar og heimilisfang í bíln
um?“
„Ekki veit ég það. Kannski
liefur eigandi bílsins þekkt mig.
.Hver er hann“.
„Hann þekkir yður ekki. Við
erum búnir að spyrja hann.“
. „I’á er ég hræddur um, að ég
geti ekki hjálpað yður“.
Hann krosslagði fætuma og
japlaði enn á gúmmíinu takt-
fast.
„Þér eruð að byggja brú, er
það ekki?“ spurði hann að óvör
um. „Það var mynd af yður í
LIFE?“
„Já. Hvað kemur það þessu
við?“
„Kannski hefur Mandon tekið
nafn yðar upp úr tímaritinu. Var
minnzt á heimilisfang yðar?“
„Nei.“
Hann mjakaði sér til í stóln-
um og hvessti brúnir.
„Dularfullt, finnst yður ekki?
Mér geðjast ekki að dularfullum
hlutum. Þeir gera það að verk-
um, að skýrslur verða ekki nógu
hreinlegar. Þér hafið ekki hug-
mynd um, hvers vegna Mandon
skyldi liafa nafn yðar og heimilis
fang í bílnum?“
„Ekki hina minnstu."
! Hann tuggði stundarkorn og
síðan yppti hann öxlum og stóð
á. fætur.
„Það hlýtur að vera einhver
skýring, herra Halliday. Hugsið
um það. Kannski munið þér eft-
ir einhverju. Ef þér gerið það,
hringið þá í mig. Við viljum ná
í þennan náunga, og við ætlum
t iílkinu i
u nnMa
IlIllSsíiIlll !
síað
okkur að gera það. Það gæti ver
ið eitthvert samband milli ykk-
ar, sem þér hafið gleymt'*.
„Kemur ekki til mála“, sagðl
ég óg stóð upp. „Ég þekki hann
ekki og hef aldrei séð hann“.
„Jæja, allt í lagi. Þakka yður
fyrir.“. Hann gekk fram að dyr-
unum og stanzaði síðan. „Heil-
mikil bnj, sem þér eruð að
byggja."
„Já.“
„Er það satt, að hún mundi
kosta sex milljónir dollara?"
„Já,“
Hann starði á mig og litlu
augun voru aftur farin að kafa.
„Ekki svo slæmt, ef maður get
ur náð í það“, sagði hann. „Jæja,
sælir, herra Halliday".
Hann kinkaði kolli og -fór út.
Ég fann kaldan svita á and-
litinu, er ég horfði á dymar lok-
ast hljóðlega að baki honum.
ÁTTUNDI KAFLI
I.
Næstu tveir dagar voru dagar
mikillar vinnu og spennu. Ég átti
alltaf von á, að Rima hringdi eða
að Los Angeles lögreglan kæmi
og tæki mig fastan. En Sarita
tók að minnsta kosti miklum
framföram: eini ljósi punktur-
inn á þessum tveim dögum.
Svo var það á fimmtudags-
morgun, cr við Ted Weston vor
um að búa okkur undir að fara
niður að brúarstæðinu, að Klara
kom inn til að segja mér, að
Keary væri að spyrja um mig
aftur.
Ég sagði Weston að fara á und
an, og ég mundi koma á eftir,
eins fljótt og ég gæti. Þegar
hann var farinn, sagði ég Klöru
að vísa Keary inn.
Ég sat við skrifborðið, með
allar taugar spenntar 'og meðvit
andi um, að hjartað í bréf barð
ist of hratt.
Keary kom inn.
Um leið og hann lokaði dyr-
unum sagði ég: „Ég má ekki
missa mikinn tíma, lögreglufor-
ingi. Ég á að vera kominn nið-
ur að brúnni. Hvað er það
núna?“
En hann var maður, sem eng-
inn gat fengið til að flýta sér.
Hann kom stói-um líkamanum
fyrir í hægindastólnum og ýtti
hattinum aftur á hnakka. Síðan
tók hann upp tyggigúmmístöng
og byrjaði að taka utan af henni.
„Það er þessi Mandon náungi",
sagði hann. „Við vitum nú, að
hann gekk undir öðru nafni1 Ed
Vasari. Nokkurn tíma heyrt það
nafn, lierra Halliday?"
Ég hristi höfuðið.
„Nei. Það nafn segir mér held
ur ekki neitt".
„Við skiljum' enn ekki hvers
vegna nafn yðar og heimilisfang
skyldi vera í bílnum, herra
Halliday. Við höldum, að þó að
þér þekkið ekki Mandon, þá
hljóti hann einhvern tíma að
hafa þekkt yður. Við komumst
að því hvar hann hefur verið í
felum: í litlum bungalow i Santa
Barba. í húsinu fundum við ein-
tak.i af LIFE með mynd af yður í
Það var gerður hringur með blý
anti utan um myndina. Það, og
sú staðreynd, að nafn yðar og
heimilisfang voru í bílnum, bend
ir til, að hann hafi annað hvort
þekkt yður eða haft áhuga á yð-
ur, og við viljum komast að því
af hverju." Hann gerði hlé á
tuggunni til að geta betur star-
að á mig. „Hvað haldið þér?“
„Ég skil jafnlítið í þessu og
þið“, sagði ég.
„Þér eruð vissir um að hafa
allrei séð þennan mann? Viljið
þér sjá myndina aftur?“
„Það er ekki nauðsynlegt. Ég
hef aldrei séð hann áður".
Hann klóraði sér í eyranu og
hvessti brúnir.
„Eins og ég sagði: Okkur geðj
ast ekki að dularfullum hlutum,
herra Halliday".
Ég sagði ekkert.
„Hafið þér heyrt minnzt á
konu, sem heitir Rima Mars-
hall,“
Jæja, þar kemur það, hugsaði
ég. Ég hafði átt von á spuming
unni, en samt fann ég kuldahroll
fara um mig,
Ég horfði beint á hann um leið
og ég sagði: „Nei, ég þekkl hana
ekki heldur. Hver er hún?“
„Vinkona Mandons", sagði
Keary. „Þau bjuggu saman í
bungalownum".
Hann tuggði nú dálítið og aug
un störðu svipbrigðalaust upp í
loftið.
Eftir langa þögn sagöi ég
snöggt: „Ég sagði yður, að ég
væri önnum kafinh. Er nokkuð
annað?“
„Þessi kona hefur verið myrt“.
Hjarta mitt stanzaði og tók
síðan að slá æðislega. Ég veit að
ég skipti litum.
„Myrt?“ tókst mér að segja.
„Hver hefur verið myrt?“
Hörð og rannsakandi augun
sóttu inn í varnir mínar.
„Rima Marshall. Við gengum
um og sýndum mynd Mandons
og í gærkvöldi fundum við konu,
sem hafði hreinsað hjá þeim.
Hugsa sér hlunk eins og Man-
don með konu til að hreinsa.
Hún bar kennsl á hann. Hún
sagði okkur frá þessari Rimu
Marshall, og liún gaf okkur heim
ilisfangið á bungalownum, sem
Mandon hafði falið sig í. Við fór
um þangað. Mandon var hlaup-
inn, en við fundum konuna."
Hann vöðlaði tyggigúmmíinu
uppi í sér. „Ekki eitt af falleg-
ustu líkum, sem ég hef séð. Hún
hafði verið höggvin til dauða
með hníf. Lögreglulæknirinn
sagði okkur, að hún hefði orðið
fyrir þrjátíu og þrem hnífsstung
um: tíu þeirra hefðu getað verið
banvænar. Á borðinu var betta
eintak af LIFE með hlýantsstrik
umhverfis myndina af yður“.
Ég sat grafkyrr með hendum
ar krepptar undir borðinu. Svo
að Wilbur hafði fundið hana; Og
ég bar ábyrgðina! Ég fann köld-
um svita slá út um mig.
„Við erum sem sagt með tals-
vert athyglisvert mál með hönd-
um“ hélt Keary áfram. „Nú er-
um við að velta því fyrir okkur,
hvort hún muni hafa skilið bréf-
miðann með nafninu yðar og
heimilisfanginu á í bílnum. Hún
hefði getað þekkt yður einhvem
tíma. Kannizt þér nokkuð við
nafnið?"
„Nei.“
Hann tók umslag upp úr vas-
anum. Úr umslaginu tók hann
mynd og lagði hana á borðið.
„Kannski kannizt þér við hana,
þegar þér sjáið hana“.
Ég leit á myndina og sneri
mér fljótt frá.
Það var hryllileg mynd.
Rima lá í blóðpolli á gólfinu.
Hún var nakin. Líkaminn var
hræðilega stunginn, höggvinn og
limlestur.
„Þér þekkið hana ekki?“
spurði Keary með sinni harðýðg
islegu löggurödd.
*„Nei! Ég þekki hana ekki! Ég
þekki ekki Mandon. Er það
klárt?“ sagði ég. „Ég get ekki
hjálpað yður Viljið þér nú vera
svo góður að fara og leyfa mér
að halda vinnu minni áfram?“
En hann var ekki maður, sem
hægt var að kúga. Hann kom sér
enn betur fyrir í stólnum um leið
og hann sagði: „Þetta er morð-
mál, herra Halliday. Þér eruð
svo óheppinn að vera á einhvem
hátt tengdur við það. Ilafið þér
nokkum tfma verið í Santa
Barba?“
Það var að mér komið að segja
nei, en mér skildist á síðustu
stundu, að einhver kynni að hafa
borið kennsl á mig þar, og það
gæti komið mér í alvarleg vand
ræði að neita því.
„Já, ég hef komið þangað",
sagði ég. „Hvað um það?“
AtÞÝÐUBLAÐIÐ — 18. maí 1963 |,5