Alþýðublaðið - 27.07.1963, Blaðsíða 15

Dyrnar a3 númer 12 voru opn
ar, en rétt innan við dymar var
lilíf. Þetta var fyrsta sinni, sem
ég sá slíka hlíf á móttökudeild-
inni og rauð hlíf táknaði alltaf
hættu. Ég gekk í kringum hlíf-
ina, en svo stanzaði ég. Enginn,
sem var þar fyrir innan, tók
eftir mér. Ég var því fegin. Ég
þurfti að jafna mig.
Á miðju gólfinu stóðu börur.
Umhverfis börurnar stóðu sjúkra
flutningamenn með uppbrettar
skyrtuermar, lögregluþjónn
herra Spence og einu aðstoðar-
lækna hans, — báðir næstum ó-
þekkjanlegir án hvítu slopp-
anna. Þeir höfðu líka brett upp
ermarnar. Aðstoð'arlæknirinn var
móður eins og hann hefði hlaup
ið fyrstur. Systir Davis stóð við
hlið hans. Þau störðu öll á mann
inn, sem kraup við börurnar og
hreyfði handleggina stöðugt í
sama takt fram og aftur eins og
hann væri að róa. En jafnframt
l.yfti han nog lagði niður hand-
leggina á einliverju, sem líktist
einna helzt hvítri, máttlausri
brúðu. Brúðu með blautt, Ijóst,
hrolckið hár.
Hr. Spencer beygði sig niður
og lyfti augnaloki bamsins. —
Þetta gengur ekki Joe. Reyndu
munn-að-munn aðferðina aftur.
Við skulum Skipta. Ég skal taka
við núna. en svo er víst bezt, að
ég fari og tali við foreldrana,
Ég þekkti manninn, sem liann
kallaði Joe. Það var herra Ross,
deildarlæknir á lyflækningadeild
ínni. Systir Davis gaf mér merki.
— Er yfirhjúkrunarkonan hjá
foreldrunum, hvíslaði hún.
Já, systir. Ég gat ekki slitið
augun frá iitlu verunni á börun-
um. — Lifnar hún við aftur, syst
ir?
Herra Ross heyrði hvað ég
sagði um leið og hann stóð upp.
Ég vildi bara óska, að við gæt-
um sagt eitthvað um það, syst-
ir. Hann leit á Davis. — Hvernig
taka foreldrarnir því?
Davis sneri sér að mér.__Þér
voruð inni hjá þeim, Standing.
Hvernig taka þgu þessu? Allir
horfðu á mig nema herra Spenc-
er.
— Þau virtust . . . mjög ör-
vingluð, svaraði ég.
Nokkrum mínútum seinna
spurði herra Spence. — Hvað
er klukkan systir Davis.
— Vantar tíu mínútur í eitt,
læknir.
— Hann andvarpaði. — Ég
lofaði Waiúng, að ég skyldi líta
á sjúkling hjá honum kortér fyr-
ir eitt. Vilduð þér gjöra svo vel
og senda skilaboð til hans og
segja, hvers vegna mér hafi seink
að? Ég verð að tala við foreldr-
ana fyrst.
Davis bað mig fyrir skilaboð-
in. — Farið þér svo í matstof-
una og sækið te og smurt brauð
handa öllum hérna, sagði hún
lágt.
— Já, systir.
Viðtalsherbergi yfirlæknisins
var tómt, þegar ég kom þangað.
Svo heyrðist allt í einu rcdd Jak
es úr skrifstofukonsunni fyrir
innan.
— Vilduð þér mér eitthvað
systir?
— Já, svaraði ég og fór inn
tii hans og flutti honum skilaboð
in. Hann virtíst ekkert hissa á
þeim.
— Já, ég bað sjúklinginn að
koma scinna, þegar ég frétti um
barnið. — Hvernig líður henni?
Hefur hún ekki ennþá féngið meö
vitund?
— Ekki ennþá. En svo varð ég
að fá svar við spurningu, sem lá
mér á hjarta.
— Herra Waring, sagði yfir-
hjúkrunarkonan yður frá.henni,
Er nokkur von?
Hann stóð upp, gekk fram fyr
ir skrifborðið og hallaði sér upp
að því. — Já, yfirhjúkrunarkona
an sagði mér frá heuni. Hún sagði
mér líka, að barnið væri fimm
ára, — og lijartaþol hennar er
ekki meira cn fimm ára barns.
Hann stakk höndunum í vasana
og horfði niður í gólfið, svo aftur
á mig. Systir sagði mér, að hún
hefði legið í vatninu nokkuð
lengi, áður en hvarf hennar varð
uppv.íst. Það var — kalt í veðri.
En ég býst við, að þér hafið
heyrt, hvernig þetta gerðist?
— Nei, ekki nákvæmlega. Móð
ir hennar sagði mér svolítið, en
var alltof niðurbrotin til að geta
talað skipulega.
— Ég skil það, sagði liann al-
varlega. Það er haldið, að hún
hafi misst teddybjörninn sinn í
vatnið og hafi hoppað út í til
þess að ná í hann aftur. Það var
auðvitað ekki skynsamlegt, en
hver getur búizt við því, að fimm
ára barn hagi sér skynsamlega?
Hann var þögull um stund, svo
hélt hann áfram. Og hvaða skyn
söm manneskja mundi leyfa
fimm ára barni að leika sér á ár
bakka? Þér. liafið ekki verið
lengi í mótttökunni, systir, svo
að þér hafið kannski ekki gert
yður ljóst, hve mörg böm við
fáuni hingað inn í hverri viku og
það er alltaf sama sagan. Þér haf
ið hitt foreldrana, — en ég ekki.
En sagði mamma hennar ekki: —
Ég hélt, að hún væri úti að leika
sér, ég liélt, að það væri allt í lagi
með hana. Ég hélt, að hún væri
með Mary, Tom eða Jane? Sagði
hún það ekki?
— Jú, hún sagði það, svaraði
ég.
Hann gekk til dyra. — Þegar
einhver ætlar að gæta barns á
hann ekki að balda eitthvað held
ur vita. Og ef við aðeins gætum
gert öllum góðu og ástríku
mæðrunum hérna í borginni
þetta skiljanlegt gætum við
bjargað lífi að minnsta kosti
fimm barna á viku. Ætlið þér
þangað aftur, — spurði hann,
þegar ég var líka komin fram að
dyrunum. ,
Ég sagðist eiga að fara inn í
matstofuna Hann liorfði hugsandi
á mig. — Þér virðist ekki yfir
yður lirifnar af þeirri sendiferð,
systir.
Mér fannst hann allt í einu
mannlegri en mér hafði virzt
liann áður. Og ég gleymdi allt í
einu, að ég var að tala við yfir-
lækninn. Ég fann bara, að hann
var maður, sem mátti treysta, —
maður með ríka reynslu, söm ó-
hætt væri að tala við. Þess vegna
sagði ég án þess að liugsa mig
um.
— Það er ekki sjálft verkið
heldur hitt, að mér fínnst svo
kalt, að geta verið að hugsa um
matstofuna Hann horfði hugsandi
veit ennþá, hvort barnið getur
lifað . . , hvort það er nokkur
von.
Ilann stanzaði. — Hevrið þér
snöggvast, systir, sagði hann
mjög alvarlegur á svipinn. Ég
var að segja yður, að þetta barn
er á engan hátt einstætt tilfelli.
Kannski er annað þegar komið
inn. Og ef það er ekki nákvæm
lega sama sagan með það, — þá
er það þó að minnsta kosti víst,
að einhver, sem þarfnast hjálp-
ar þegar í stað er á leiðinni
htngað. Þér getið s.vrgt sjúkling,
en gleymið ekki að nota skyn-
semina. Við fáum öll löngun til
þess að núa hendumar i örvænt
ingu öðru hvoru, en getið þér
sagt mér, hvaða gagn yrði að
því.
Ég hristi höfuðið.
Hann kinkaði kolli og hélt á-
fram. Lífið, reglan, máltíðimar
verða að halda áfram. Yður
finnst þetta kaldranalega sagt,
þess vegna verð ég að nota önn-
ur orð. Hvernig mundi yður líða
. . . hann leit hörkulega á mig
. . . ef þér væmð móðir fár-
sjúks barns í dag. Þér kæmuð
hingað með það og fengjuð þá
frétt, að herra Spencer væri frá
vinnu, því að hann hefði unn-
ið átján tlma samfleytt og hefði
ekki gefið sér tíma til að borða
allan daginn. En ég get fullviss-
að yður um, að herra Spencer
hefur oft þannig vinnudag, —
og ef yfirhjúkrunarkonan eða
einhver deildarhjúkrunarkonan
útvegar læknunum ekki te og
smurt brauð, þegar þeir þurfa
þess með, — gæti slíkt sem þetta
vel gerzt. Reglulegar máltíðir
og reglulegur vinnutími er yfir-
leitt óhugsandi fyrir lækna á
stóm sjúkrahúsi. ,
— Ég hef ekki hugsað um
þetta á þennan hátt, sagði ég
auðmjúk.
— Nei, ég býst við því, sagði
hann vingjarnlega. Rökræður í
þessum stíl fara ekki fram á
hverjum degi. En nú skuluð þér
koma yður til matstofunnar.
— Já, ég verð að gera það.
En ég hikaði ennþá. —■ Þakka
yður fyrir allt það, sem þér
sögðuð.
— Hann kinkaði bara kolli.
— Og kannski ætti ég líka að
segja yður eitt enn. Þér minnt-
uzt eitthvað á það, að læknamir
vissu ekki, hvort það væri nokk
ur von?
— Já, ég gerði það. Ég þorði
ekki að segja meira, ég þorði
ekki að hugsa til litlu stúlkunnar
á númer 12.
— Þér skiljið, — vonin skipt
ir ekki máli í þessu sambandi.
Við höfum verk að vinna og
við liöldum því áfram oft löngu
eftir að öll von er úti. Við get-
um ekki stanzað og spurt spurn
inga, —, vaninn kemur þar til
sögunnar. Við gerum bara allt,
sem í okkar valdi stendur þar
til ljóst er, að ekki er unnt að
gera meira. Og hvað gerum við
þá? Hann yppti öxlum. — Jú,
drekkum te-bolla, — fáum okk-
ur sígarettu — og förum til þess
næsta og svo til þess næsta . . .
næsta . . . Þannig er það. Við
höfum enga ntíma til að setja
á svið, — engan tíma til að
gráta. Við höfum aðeins tíma til
að fá okkur te eða sígarettu,
svo hringir shninn eða kall kem
ur úr einhverri sjúkrastofunni
vegna áríðandi tilfellis. Og ef
þér lítið í öskubikarana héma
á sjúkrahúsinu munið þér kom
ast að raun um, að það gefst
sjaldan tími til að reykja síg-
arettuna upp.
Án þess að segja nokkuð frek
ar gekk hann burt í áttina til
númer 12.
8. KAFLI
Ég kom of seint til hádegis-
verðar þennan dag og ráðskon
an var ergileg. Systir Standing.
Viljið þér gjöra svo vel og reyna
að mæta á réttum tíma í matinn.
Og hvers vegna eruð þér með
alltof stóra svuntu? Farið þér
og skiptið um svuntu, strax og
þér eruð búnar að borða. Þér
getið ekki gengið svona til
fara.
Ég hitti Bill Maríin á leið
minni gegnum garðinn litlu
seinna. — Halló, Rósa? Hvað
liggur á?
— Ég kem of seint á vakt,
ef ég flýti mér ekki þeim mun
meir. Mér þykir það leitt BiU,
en ég hef engan tíma til að masa
núna.
Hann sneri á leið með mér. —■
Hvað hefur þú verið að gera?
Þú ert náföl. Ég gat ekki sagt
honum frá myndinni, sem enn-
þá sat föst í nethimnu augná
minna og mér reyndist ógöm-
ingur að má burt. Þótt ég hefði
ekki átt að fara á vakt hefði ég
áreiðanlega fundið mér ein.-
hverja afsökun til þess að fara
inn á deild. Ég varð að fá að
vita, hvernig litlu stúlkunni liði,
litlu stúlkunni, sem ég þó ekki
þekkti með nafni.
Ég fékk ekki að vita, hv^ðj
gerzt hefði fyrr um daginn, en,
um"leið og ég kom til systur,
Dav’is, sendi hún mig til herra;
Linton, sem var einn aðstoðary
læknanna.. Það var augljóst, að:
miklar tafir höfðu orðið á deild-v
inni þennan morguninn, því að.
sjúklingarnir, sem áttu að mæta
til skoðunar um morguninn sátu.
enn á biðstofunni. r ,
Þegar berra Ross kom. inn á
GRANNARNIR
©PIB
t.PENHAUEH

s
— Nú skaltu bará horfa í aðra átt, og þá skal ég gera við
rennUásinn þinn.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 27. júlí 1963 15