Alþýðublaðið - 25.08.1963, Síða 15

ÁSTARSAGA Á SJÚKRAHÚSIERIR: LUCIILA ANDREWS
ann með höndina undir kaldri
vatnsbununni. — „Kjáninn þinn,
sagði húp, þegar hún sá hvað var
á seyði. Hvers vegna kallaðirðu
ekki á mig strax? Þú getur ekki
annazt þetta ein. Til þess er sár-
ið alltof djúpt. Seztu Rósa.“ —
Hún ýtti mér niður aftur á brauð
kassann. — „Þú ert náföl í fram
an. Reyndu að haida hendinni
þannig, að ekki blæði mikið“. —
Hún gekk út og kom að vörm-
um spori með lyfjaglas i hendi.
„Drekktu þetta, sagði hún og
rétti mén glasið. Þegar ég hafði
gert eins og hún ráðlagði, athug
aði hún lófa minn betur. „Þetta
er nú meira en meðalskeina.
Hvernig fórstu að því að reka
hnífinn svona djúpt? Varstu ekki
með sjálfri þér eða hvað?“
,,-Jú, ég var bara ögn utan við
mig. Ég var ekki að hugsa um
það, sem ég var að gera. Það var
allt og sumt“.
„En sú óheppni“. —P Hún
vafði sárabindi um hönd mína. —
„Það kemur stundum fyrir okk
ur á næturvaktinni, að á okkur
sígur værð. Ég kannast við það
af eigin raun. Þú hefur kannski
ekki sofið vel í dag? Svona, haltu
hendinni betur að mér. Bíddu svo
kyrr á meðan ég hringi í yfir-
sjúkrunarkonuna“.
„Er eitthvað að?“, spurði ég.
„Það er allt í lagi með sjúkl-
.Ingana. En við verðum að gera
eitthvað við höndina á þér.“
„Æ, systir, er það nauðsyn-
legt?“ stundi ég upp. Hún kink
aði kolli. „Já, það verður að
sauma skurðinn saman“.
Yfirhjúkrunarkonan kom um
það bil tíu mínútum eftir að Jon
es hringdi. Hún var mjög vin-
gjarnleg á svip, þegar hún sá
mig Hún skoðaði höndina og autt
aði með samúð í röddinni. „Já,
það verður að sauma þetta sam-
an. Það er ekki um annað að
ræða. Ég ætla að hringja strax
á Waring lækni. Hann er ein-
mitt núna á stofugangi. „Hún
sneri sér að Jones. „Þér verðið
að fá hjúkrunarkonu til að leysa
, systu'r Standing af. Ég skal senda
systur White til yðar“.
Systirin fór fram í vakther-
bergið til að hringja á Jake. Jon
es yarð að fara aftur til skyldu-
starfa sinna á deildinni og ég
varð einsömul eftir á brauða-
kassanum. Ég var alveg miður
mín sérstaklega vegna þess að
von var á Jake. Nú áttu þessi
mistök mín að bætast við blóma
vandræðin áður. Ég var nú sann-
færð um að Jake væri orðinn
hundleiður á mér.
Yfirsystirin kom um hæl. —
„Waring læknir bað mig að fylgja
yður til skurðstofunnar". — Hún
leit gaumgæfilega á mig. —
„Veslingurinn. Þér lítið sannar-
lega illa út“. — Hún stakk hand
leggnum undir handarkrika
minn. — „Haldið þér að þér
treystið yður til að ganga. Á ég
ekki að sækja yður hjólastól?"
„Nei, systir, flýtti ég mér að
segja. Þakka yður samt fyrir en
ég treysti mér vel til að gánga.“
Hin mikla umhyggja hennar jók
á einstæðingsskap minn og vand
ræði. Ég var ekki lengur undir-
maður hennar. Ég var allt í einu
einn af sjúklingunum. Það var
sannarlega undarleg tilfinning.
Jake var líka öðru vísi gagn-
vart mér að þessu sinni en venju
lega. — „Þetta er fjárans mikill
skurður, systir Standing", sagði
hann vingjarnlega. — „Ég er
hræddur um að hann þurfi æði
mörg nálspor. Hafið þér verið
saumuð áður?“ — Svipur hans
var fullur meðaumkunar, að ég
íór að iðrast þess að hafa ekki
skorið mig í smáparta fyrir
löngu.
„Ég skal reyna að valda yður
eins litlum sársauka og unnt er
en þér komist ekki hjá því að
finna dálítið til“.
„O, ég hef verið saumuð fyrr“,
sagði ég og revndi að bera mig
borginmannlega. „Og þá fann ég
ekkert voðalega til“.
Hann brosti kankvislega —
„Gerið þér mikið að því að skera
yður, systir Standing?"
Yfirsystirin svaraði samstund
is fyrir mína hönd. — „Systur
Standing hefur aldrei orðið slíkt
á vakt fyrr, herra læknir".
Waring leit á mig. -— Ágætt,
sagði hann þurrlega, en alls ekki
óvingjarnlega.
„Þetta hefur þá verið áður en
þér tókuð til við hjúkrunarnám-
ið“.
Ég kinkaði kolli og sýnd hon-
um ör á upphandleggnum. —
„Hérna var saumaður saman
skurður með níu nálsporum". —
Hann fór höndum um gróinn
skurðinn og virti hann fyrir sér.
„Þetta hefur verið heljarmikið
sár. Hvernig hlutuð þér það.“
„Ég var að klifra yfir gadda-
vírsgirðingu og datt“.
Hann leit snöggt á mig og
hleypti brúnum, er ég sýndi hon
um tvo aðra skurði, sem höfðu
verið saumaðir saman endur fyr-
ir löngu, — annar var á hnénu
en hinn höfðinu. — Hvernig hlut
uð þér þessi meiðsl?", spurði
hann.
„Það var í sama skiptið, sem
ég skaddaðist á hnénu en höfuð
skurðinn hlaut ég þegar bróðir
minn sló mig með golfkylfu."
„Ég skil“. — Hann brosti við.
— „Slóguð þér ekki bróður yöar
aftur?"
„Nei, ég gat það ekki“.
Yfirsystirin, sem með hverri
minútu varð umhyggjusamari
sagði, að það hefði verið rétt af
mér. — „Þar höguðuð þér yður
skynsamlega eins og yðar er von
og vísa“.
„Já, sannast að segja systir, þá
var högg bróður míns svo vel úti
látið, að ég gat' ekki goldið í
sömu mynt, vegna þess að mig
svimaði".
Jake brosti aftur. — „Eftlr að
hafa heyrt þessar endurminning
ar yðar, systir, sagði hann, þá
furðar mig ekki á því, þó að þér
kippið yður ekki upp við skurð
eins og þennan“.
Yfirsystirin undirbjó aðgerð-
ina. Á sjúkrahúsinu var semsé
siður, þegar einhver úr starfs-
liðinu slasaðist, að þeir háttsett-
ustu gerðu að sárunum. Þess
vegna var það, að yfirlæknirinn
og yfirhjúkrunarkona næturvakt
arinnar bjuggu um hinn óveru-
lega skurð, sem ég hafði hlot-
ið.
„Æ'tlið þér að nota silki - eða
nælonþráð, læknir", spurði yifr
systirin.
„Nylon, takk“. — Hann leit
á hana og bros færðist í munn-
vikin. Þau brostu hvort til ann-
as. Jake lagði hönd mína í hand
kló. Svo leit hann á mig. —
„Hverju hef ég nú gleymt?"
Systirin horfði undrandi á
hann. — „Hafið þér gleymt ein-
hverju Waring?“ — Hún leit í
kringum sig. — ,JÉg hélt að allt
hefði verið tilbúið undir aðgerð-
ina“.
Ég hafði einmitt verið að
furða mig á, hvers vegna hann
setti ekki upp andlitdúlc. Ég hafði
aldrei séð hann sauma saman
skurði án þess að viðhafa slíkar
varúðarráðstafanir. Meðan þau
skimuðu bæði í kring um sig
sagði ég:
„Kannski að þér eigið við and
litsdúkinn, læknir?“
Jake kinkaði kolli. — „Já,
auðvitað. Rétt til gelíið, syst-
ir.“
Yfirsystirin álasaði sjálfri sér
yfir gleymskuna og hnýtti grim
una á lækninn. — „Ég er aldeil
is hissa á gleymskunni í mér“.
Þegar Jake var búinn að
sauma skurðinn saman til hálfs
hringdi síminn skyndilega. Yfir-
systirin var kölluð burtu. — „Ég
kem eins fljótt og ég get aftur",
sagði hún. „Ég vona læknir, að
þér getið bjargað yður sjálfur
á meðan“.
„Já, já, systir, við björgum okk
ur. Hvemig líður yður annars,
systir Standing?"
Ég gerði tilraun til að brosa.
— „Ágætt, læknir“ stundi ég
upp.
Yfirsystirin kinkaði kolli til
mín í viðurkenningarskyni. —
„Þér eruð reglulega duglegar,
systir Standing." — Mér létti.
Þetta voru sannarlega sjaldgæf
orð af hennar munni.
„Ef Waring lýkur aðgerðinni
áður en ég kem aftur, þá þætti
mér vænt um að þér biðuð mín
hér, systir".
„En systir. Get ég ekki farið
beint upp á deildina mína? Ég
er viss um að ég get unnið öll
mín störf, þó að ég geti ekki
notað nema aðra höndina".
Jake varð fyrir svörum. —
„Kemur ekki til mála“, sagði
hann einarðlega um leið og hann
laut yfir hönd mína.
„Grátið þá bara“, hélt hann
áfram vingjamlegur í bragði. —
„Héma, takið við þessu." — Ég
fann, að hann stakk vasaklút í
þá hönd mína, sem var heilbrigð.
— „Grátið bara eins og yður lyst
ir. Kærið yður kollótta um nær
veru mína. Ég hef séð mörgum
tárum úthellt um ævina. Það er
oft fróun í því að gráta svolítið.
Ég kannast við þetta." — Hann
snart öxl mína um leið og hann
gekk frá skurðborðinu.
Vinsemd hans og samúð voru
dropinn, sem fyllti mælinn.
Hefði hann verið hrjúfur og skip
að mér með hörku að hætta að
vola hefði ég eflaust gert það.
En vegna hlýju hans tók' ég nú
að hágráta. Ég grét og grét og
vasaklúturinn hans var orðinn
gegnvotur af tárum.
Hann var lengi að þvo sér um
hendumar. Hann skrúfaði frá báð
um krönunum og hljóðið frá
þeim yfirgnæfði næstum grát
minn. Þegar ég loksins fékk þerr
að burt tárin settist hann and-
spænis mér.
„Líður yður nú betur?“
Jake var þögull, eftir að yfir-
systirin var farin. — Öðm hverju
leit hann rannsakandi framan í
mig til að sjá, hvernig mér liði.
Hann mælti ekki orð af vörum
fyrr en hann hafði dregið siðasta
nálsporið.
„Reynið að hreyfa finguma,
systir, sagði hann þá. — Ég
eins og hann ráðlagði og hann
fór höndum um fingur mína.
„Þér finnið þetta? Ágætt. Lokið
nú augunum og segið mér við
hvaða fingur ég kem.“ — Hann
reyndi þá alla. — „Gott. Nú meg
ið bér opna augun aftur."
Ég veit ekki af hverju ég fór
allt í einu að gráta. Ég veit ekki
hvort það var af þreytu, tauga-
óstyrk eða þvf að innan skamms
átti Jake að yfirgefa sjúkrahús-
ið. Kannski var það af öllu þessu.
Það eina sem ég vissi með fullri
vissu var, að ég hafði aldrei grát
ið áður í viðurvist ókunnugra.
Og kannski var bað verst af öllu
að gráta svo að Jake sæi til.
„Hvað er að“, spurði Jake vin
gjarnlega. „Var þetta svona sárt?
Eða eruð þér þreyttar?"
Ég kinkaði kolli án þess að
koma upp nokkru orði.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 25. ágúst 1963 15