Lögrétta - 01.07.1934, Blaðsíða 29

153
LÖGRJ ETTA
154
þar læra karlmenn að kókettera
og kaupa prívat á Hótel Borg.
Það æskulíf er þó ekki beysið ,
sem offrar nautnunum slíkri fóm-
og fellur oftast í auðnuleysið
um eigin verk eins og ríkisstjórn.
Það leynast dreggjar í leigðum vínum
og lognum ástum er sjaldan rótt;
það hlýtur margur af syndum sínum,
að syrgja í þúsund og eina nótt.
En hví jeg leita svo langt til fanga
er leyndarmál, sem að geyma skal.
Þær eru til, sem að ennþá ganga
rneð æskuroðann í þessum dal.
Nú væri, hugsa jeg, hægt að fá þær,
þær hyggja margar til valda og fjár.
— Jeg hef nú verið að horfa á þær
og hugsa til þeirra í nokkur ár.
En eitthvað veldur að alt er svona
og engin komin í bólið mitt.
— Það lagast alt, því jeg er að vona,
að erfðafjeð mun gera sitt.
Þeir hækka oft, sem í heiminn fæðast
rneð hendur tómar í lægstu stjett
og óvart fram fyrir aðra læðast,
sem illa vernda sinn lagarjett.
Og oft þann volduga auðnan blekti
og erfðarjettinn í sorpið tróð.
— Hann Adolf Hitler, sem enginn þekti,
er orðinn mestur hjá sinni þjóð —.
Jeg var nú fátækur vinnumaður,
að vísu talinn á gróðabraut,
en illa greiddur og óheflaður,
en einkar traustur í hverri þraut.
Jeg kvntist Amor á einkafundum,
en afarlítið, sem betur fer.
Jeg þekti Bakkus og bað hann stundum
um' blessun sína til handa mjer.
Jeg hengdi þorskinn á heimamiðum
og hirti kindur og plægði og sló,
en skeytti minna þeim mannasiðum,
að miða lífið við tískuskó.
Jeg sá þær litu þó sumar á mig
og sýndist vera það nokkur fró;
en hvað það var, hvort þær vildu fá mig
jeg veit um; fæstar, — en sumar þó.
En nú er tæpast að tala lengur
um tækifæri í minni sveit,
þvi í þeim sumum er enginn fengur,
en aðrar farnar — í karlmannsleit.
En margt er annars, sem ugg mjer veldur,
og illu spáir hún reyndin sú
hve okkar heimur er ofurseldur
þeim aldarhætti, sem ríkir nú.
Jeg skrifast á við hann Hall frá Hala
og hefi gert það í nokkur ár,
liann þekkir glaum hinna glæstu sala
og gleði þeirra og sorgartár.
Hann er nú sannorður að jeg vona,
og aldrei kendur við lygaraus,
en hefur gengið það svona og svona
og svamlað gegn um það konulaus.
Hann þekkir stúlkur á öllum aldri
úr öllum stjettum, þær heldri best
cg kynnist öllu því orðaskvaldri,
sem er þar tíðkað og dýrkað mest.
Hann metur konunnar mesta galla
hve margt hún talar, en skilur fátt.
„Þær dæma“, segir hann, „alt og alla
og ykkur bændur á þennan hátt:
Þeir vaða óþverrann eins og grísir
cg elginn líkast og pólitík,
og svo er mosinn, sem Möller lýsir
cg mykjulyktin af hverri flík.
Og einn er til, sem að aldrei þvær sjer
og er því sokkinn 1 skít og leir,
hann biður konuna að koma nær sjer
og kyssa betui er ljósið deyr.
Þeir eru í fötum úr ull af kindum
og allajafnan á leðurskóm;
þeir fylla húsin af helgimyndum
og’ hylla páfann og Stóradóm;
þeir gæla flestir við syndir sínar,
en syngja hátt eins og villiljón;
þeir koma heim þegar dagur dvínar
og drekka landa við grammófón;
þeir hlaupa á fjöll eins og hlákuvindur
með hlaðna byssu við öxl og kinn;
þeir yrkja drápur um kýr og kindur
og konugarminn og hundinn sinn;
þeir verpa haug yfir harma sína,
en halda gleðinni veitsludag;
þeir lofa guð meðan geislar skína,
en gerast fúlir um sólarlag“.