Alþýðublaðið - 15.09.1963, Qupperneq 15

lituðum litla morgunsloppnum
og smáu blómaskón\im. _ Pabbi
gaf- henni þessa skó. Ég man
svo vel, að það var rétt áður
en hann dó, — og hann sagði
henni, að hann hefði leitað um
alla Lundúni til þess að finna
skó, sem væru nógu litlir á
hlægilega smáa fætur hennar
Loks hefði hann orðið að kaupa
þessa smáu skó á barnadeildinni!
Enginn trúði þessari sögu, —
nema kannski mamma! Mamma
hefði hiklaust trúað þvi, að Mont
Everest væri ekki nema fimm
fet á hæð, ef pabbi hefði sagt
henni það. Ég vissi, að það var
skammarlegt af mér að gagn-
rýna hana þannig, en ég var
illa sofin og ég var með höfuð-
verk. Minningin um það, sem
gerzt hafði var eins og tann-
pína. Ég forðaðist að hugsa um
Peter, — en einmitt, þegar ég
hélt, að mér hefði tekizt að
gleyma öllu saman, kom sársauk
inn aftur og kastaði sér yfir mig
eins og valur kastar sér yfir
rjúpu, sem hann ætlar að
hremma.
— Hvert ætlaðir þú að fara,
sagði mamma. Ég rétti henni
grautinn og þaut inn í setustof
una.
— Ekkert sérstakt — hrópaði
ég til hennar og vonaði, að rödd
in kæmi ekki upp um mig. Pet-
cr langaði til að fara á tónleika
eða eitthvað svoleiðis. Þú veizt,
að hann hefur ekkert gaman af
tónlist, svo að honum var alveg
saman....
_ En þér var ekki sama, —•
sagði hún enn og kom inn á eft-
ir mér. Elskan mín, mér finnst
þetta allt svo leiðinlegt. Ég hefði
ekki átt að senda krakkana út,
— en ég þoldi ekki hávaðann í
þeim. Ég verð að fara tll lækn-
isins og fá hjá- honuni meira af
þessum töflum. Mér finnst svo
leiðinlegt, að ég skyldi eyðileggja
fyrir þér kvöldið, Shirley;
Þú ferð svo sjaldan út, — og
ég veit, að þér þykir gaman að
fara á tónleika. Mér fannst það
líka gaman — einu sinni, — og
við pabbi þinn fórum alltaf, þeg
ar við gátum, — jafnvel áður en
við giftum okkur. Heldurðu, að
Peter geti farið með þér í kvöld?
Mér líður miklu betur £ dag, —
og ég skal sjá um, að krakkarn-
ir verði heima . . .
— í guðs bænum, mamma,
hrópaði ég, — geturðu ekki
hætt að tala um þetta? Ég sagði,
að þetta hefði ekki skipt neinu
máli, hvers vegna ertu alltaf að
stagast á þessu?
— Þetta er laglegt tal dóttur
við móður, — kom frá Gran, sem
hafði hrokkið upp af hænu-
blundi eins og gamalt fólk á auð
velt með að falla í. — Ef ég
hefði talað við móður mína í
þessum tón, þegar ég var á þín-
um aldri, ungfrú, hefði pabbi
minn ekki verið lengi að sýna
mér vöndinn, — það máttu
bóka . . . Á mínum æskuárum
var ungri stúlku kennt að bera
virðingu fyrir eldra fólki, — nú
er annað uppi á teningnum. Ég
hefði fengið að kenna á því, ung
frú, ef faðir minn hefði lifað,
og ég hefði látið eitthvað þessu
líkt út úr mér . . .
— Gran er orðinn vitlaus, —
sagði Doris önuglega um leið
og hún kom inn úr dyrunum
með úfið hár og syfjuleg augu.
Almáttugur, — ef feður eru
svo andstyggilegir, þá megum
við bara prísa okkar sæl . . .
Hún þagnaði í því að mamma
gaf frá sér sársaukafullt hljóð
og hljóp inn til sín. Hurðin
skall í iás. Doris andvarpaði
mæðulega og ranghvoifdi í sér
augunum.
— Þú ert ómöguleg, sagði ég
£ uppgjafartón. Hvemig dettur
þér i hug að segja annað eins
og þvílíkt, Doris? Nú grætur
hún allan morguninn . .
_ Ú, la la . . . enginn getur
sagt orð i þessu húsi, — án
þess að Gran nöldri og mamma
gráti. Þú veizt, að ég meinti
ekkert illt, — þetta átti bara
að vera brandari.
— Lélegur brandari um þinn
eigin föður, — byrjaði ég frem
ur mildilega, þvi að ég sá á
roðanum í vöngum hennar og
gljáa augnanna, að henni stóð
ekki á sama og var særðari en
hún vildi kannast við. Hún leit
allt í einu framan í mig með
hreinskilnislegum svip.
— Fólk gerir stundum að
gamni sínu, sagði hún alvarleg.
Nei, ég meina það, Shirley. Ég
þekki stelpu i skólanum, sem
missti pabba sinn og hún og móð
ir hennar tala um liann eins og
hann væri enn á lífi, þú skilur,
— þær hlæja að því, sem hann
var vanur að segja eða gera, —
þær hlæja að því hvernlg hann
var vanur að segja: þú veizt,hvað
ég meina — í lok hverrar setn
ingar. — En þeim þótti vænt
um hann, — ég veit það. Það er
erfitt að útskýra það, en ein-
hvem veginn finnst mér
skemmtilegt að láta fúlk lifa
þannig áfram í stað þess að
leika alltaf sí og æ jarðarfarar-
sálm. Þá er einhvern veginn allt
af öllu lokið — (hún kyngdi).
— Þú skilur: — Það er alltaf
verið að tala um upprisu og allt
það, — en mér finnst, að, ef
fólk er svo visst um, að hinir
dauðu hafa það stórfint á himn
um, — það sé dálítið leiðinlegt
gagnvart guði að gnísta sífellt
tönnum og gráta út af þeim,
sem farnir eru til hans . . .
Ég hefði getað skellt upp úr
af skelfingarsvipnum á andliti
vesalings Gran gömlu. En mér
var skemmt að heyra, að Doris,
sem jafnan virtist svo hugsun-
arlaus og flögrandi, skyldi velta
slíkum hlutum sem þessum fyr-
ir sér og geyma i hjarta sínu.
Svona einkennilegar hugsanir.
Auðvitað settar fram á grófan
hátt, — en það var mikill sann-
leikur fólginn i skoðununum?
Var ekki, — þótt það sé dálit-
ið svakalegt að segja það, ein-
hver mótsögn í því fólgin að
fólk skyldi sífellt sýta hina
dauðu, sem farnir eru til betri
heima — elns og syrgjendurnir
segja sjálfir? Auðvitað 'er ekki
gott að komast hjá sorginni —
en ætti ekki að vera unnt að kom
ast yfir hana, — ætti ekki að
koma í hennar stað einhvers kon
ar friður jafnvel gleði? Mamma
og pabbi höfðu notið óvenjulegr
ar hamingju, og það virtist ein-
kennilegur máti að sýna þakk-
læti að ganga um syrgjandi til
æviloka.
Harry kom þjótandi inn til að
snæða morgunverð — seinn eins
og jafnan fyrr, og ég hafði ekki
tíma til að grufla lengur yfir
þessu merkilega umhugsunar-
efni. En vissulega voru þessar
hugsanir óforskammaðar? _______
eða hvað? Gran talaði ekki við
mig orð, hvorki yfir borðum né
heldur, þegar ég fór til að laga
um hana á eftir. Ég vlssi, að
gamla konan var djúpt særð
vegna þess kæruleysis, sem
lienni fannst við hafa sýnt en ég
var alltof niðursokkin í hugsan
ir mínar til þess að skipta mér
af því, livort henni líkaði betur
eða verr. En það, sem mér þótti
verra, var, að mamma var
greinilega komin úr jafnvægi,
—- og allar líkur á, að hún
mundi ekki ná sér þennan dag-
inn. Ég flýtti mér eins og ég gat
við að ganga frá og taka til,
gáði að eldinum og fór svo inn
til mömmu. Hún stóð við glugg
ann og starði yfir akrana í átt-
ina til hússins hans Peters. Hún
var ekki að gráta, og mér til mik
illar undrunar sneri liún sér að
mér og brosti, þegar ég kom
inn.
Peter var rétt að fara, sagði
hún allt I einu. Ég sá hann taka
út bilinn. Segðu honum að koma
hingað í kvöld. Mig langar til
að biðja hann fyrirgefningar á
þvi, að ég skyldi eyðileggja allt
fyrir honum í gærkvöldi. Elsku
drengurinn. Ef þú flýtir þér, ætt
ir þú að mæta honum á kross-
götunum, og hann ekur þér upp
eftir.
Hvort, sem þið trúið því eða
ekki, greip ég hatt minn og tösku
og var komin hálfa leið út að
hliði, áður en ég gerði mér ljóst,
hválíkt fífl ég væri. Ég stóð
við hliðið, og skyndilega fannst
mér ég verða veik, er raunveru
leikimi rann upp fyrir mér eins
og kaldur morgun. Peter hafði
farið frá mér og burt úr mínu
lífi í gærkvöldi. Þetta var of
fjarstæðukennt til þess að það
• ylli mér sorgar _ og ég brosti
með sjálfri mér. Ég gekk út um
hliðið og beygði út á veginn, ef/
einhver heiman að fylgdist með
ferðum mínum. Þegar ég kærhi
að krossgötunum mundi ég mæta
Peter og allt yrði eins og það
hafði alltaf verið. Hvemig í ó-
sköpunum ættum við að halda
áfram svona heimskulegu rif-
rildi. Peter og ég, sem höfðum
þekkt og elskað hvort annað allt.
af siðan við vorum litlir krakk-
ar. Hvers vegna — hvort það er
— hugsaði ég og herti á mér,
— ég minntist þess,' þegar Peter
kyssti mig fyrsta sinn, — ég:
hef ekki verið eldri en níu ára
þá, og ég hafði fengið skarlat-
sótt. Þegar ég kom úr einangr-
unni á spítalanum, var eins og
ég hefði einhvern veginn vaxið
frá fjölskyldunni, orðið þeim
öllum ókunnug. Ég fékk slæmt'
kvef og var þvi lengur á spital
anum en annars stóð til og ég'
man, að hjúkrunarkona, sem
fylgdi mér heim var að gera að
gamni sínu.
Þau þekkja þig áreiðanlega
ekki aftur, sagði hún — og ég,
Stór sending
af
Hollenzkum vetrarkápum
tekin fram
a
morgun.
Bernhard Laxdal
Kjörgarði.
■■■
L CRANNARNIR ,71
— Verður þú lika látinn
pabbi?
A
©P4B
sitja eftir, ef þú kemur of seint
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 15. sept. 1963 |,5