Alþýðublaðið - 28.09.1963, Blaðsíða 8

Ný kvikmynd,, sem. vakii hef ur athygli
Þaff er affeins vinátta á miili Jean-Pierre Léaud
og Marie-France Pisier í sögrunni frá París. — Aff
minnsfa kosti er aðeins um vináttu aff ræffa frá
hennar hendi.
Fyrst í staff leikur allt í lyndi. — Antonie gerir
sér gróffar vonir í kvöldboðinu hjá Colette. — En
margt fer öffruvísi en ætlaff er.
MEÐAN íslenzkir leikhússgestir |
horfa á Gísl í Þjóðleikhúsinu og "
bíða þess, að nýjum bát sé ýtt úr
vör í Iðnó, opnast hinar víðu dyr
leik- og skemmtihúsa um heim ail-
an. — Vetrarvertíðin er að hefj-
ast.
En eins og kaupstaðarbúinn
hefur úr meiru að moða í skemmt-
analífinu en kotkarlinn, sem unir
einn við kerlu sína og kú, búa ís-
lendingar, sem hokra fáir við
heimskautsbaug, við þrengri and-
leg kjör en milljóna-þjóðirnar,
sem teyga af nægtabrunnum mögu
leikanna.
Japanski leikstjórinn Shintaro Ishihara stjórnar
leiknum, þar sem segir frá unga verkamanninum,
sem féil fyrir óþekktu stúlkunni, sem hann aldrei
gat eignast (Nami Tamara og Koji Furuhata).
Ástin er honum affeins til sorgar og hún geisar eins
og fár í huga hans. í vinnunni fer tíminn í aff
skipuleggja morffið á ungu skrifstofustúlkunni.
I pólska kaflanum er hetjan (Zoigniew Cybulski)
og unga stúlkan (Barbara Lass), sem ætlar að taka
hetjuna fram yfir bleyffuna.
í skollaleiknum gleymist gleffín brátt — og hetjan
hverfur aftur til annars tíma, — þegar hann hafði
bindi fyrir augunum . . .
Á meðan við stöndum í biðröð
til að reyna að krækja í miða á
þær fáu frumsýningar, sem þjóðin
er blessuð með, — hafa stórþjóð-
irnar um að velja mörg leikhús
— og auk þess frumsýningar kvik-
mynda, sem koma ekki hingað
fyrr en hula gleymskunnar hefur
sveipazt um þær í hinum stóra
heimi.
Vestan hafs og í Evrópu gengur
nú mynd, sem heitir Ást um tví-
tugt — á ýmsum tungumálum. —
Hún var upphaflega samansett af
fimm myndum, sem fjalla hver um
sig um unglingaást. Ein myndin er
pólsk, ein frönsk, ein japönsk,
ein þýzk og ein ítölsk.
Pólski kaflinn er af ýmsum tal-
inn einn hinn bezti í þessari kær-
leikasögu. Hann er gerður af
Andrzej Wajda, sem mun að góðu
þekktur í heimalandi sínu, þótt
nafn hans hljómi ókunnuglega í
eyrum íslendings. í byrjun kvik-
myndarinnar sjást ungir elskend-
ur, sem standa við ísbjarnarbúr, en
hvorki birnir né önnur kvikindi
draga athygli þeirra frá kærleik-
anum. Allt í einu heyrist hjálpar-
óp. Lítil stúlka er komin út á ís-
inn til ísbjarnarins. Stúlkan biður
vin sinn að hlaupa til og bjarga
barninu, — en hann er með allan
hugann við að ljósmynda atburð-
inn. Annar maður hleypur til og
bjargar barninu. Stúlkan tekur
hetjuna undir arminn og leiðir
hann heim til sín. Hann er hetja
— vinur hennar bleyða — og auð-
vitað kýs hún fíemur hetjuna en
bleyðimennið. En hetjan er eng-
inn unglingur lengur, — að
munur á honum og hinum, sem
þarna eru, heldur er það, sem er
honum í fersku minni aðeins sögu-
sögn í hugum þessara unglinga
eins og Napoleonsstyrjaldirnar
eða eitthvað slíkt. Hann yfirgefur
samkvæmið og snýr aftur til éin-
manaleikans, en unga stúlkan
hverfur aftur til bleyðunnar, sem
náði nokkrum ágætismyndum af
afreksverkinu.
Truffaut er sagður potturinn og
pannan í því, að þessi myndasaga
var gerð, — en afrek hans sjálfs,
sagan af ungu fólki í Parísarborg,
er heldur alls ekki svo vitlaus!
Þar segir frá hinum unga Antoi-
ne, sem elskar ungmeyna Colette
.... stúlkukind með totumunn,
sem umgengst hann eins og félaga,
sem útilokað sé að elska. Antoine
flytur í nýtt herbergi, þaðan, sem
hann sér yfir í glugga Colette, —
hann gerist heimagangur heima
hjá henni, en Colette lætu^ ástar-
orð hans sem vind um eyrun
þjóta. Loks ldykkir hún út með
því að bjóða honum til kvöldverð-
ar sem svo oft áður og einmitt
þetta kvöld lætur hún elskhuga
sinn sækja sig, en Antoinie situr
eftir með sárt ennið hjá foreldr-
um Colette og horfir á sjónvarp-
ið. Á dagskránni eru tónleikarnir,
sem hann hafði keypt miða á —
handa sér og Colette.
Ástarsagan frá Japan er einna
viðburðaríkust — í þeim skilningi,
að þar eru framin ein tvö eða þrjú
morð. Þar segir frá ungum verk-
smiðjuverkamanni, sem nýtur ást-1
UNNT AÐ BÆl
IN UM HELMII
Christian Doemer leikur blaffaljósmyndarann, sem
sér son sinn fyrsta sinn á fæffingardeild í Miinchen
— systrunum lízt svona og svona á föffurinn —
Unga stúlkan er á milli vonar og ótta — giftist
hann henni effa ekki — hér lítur þó helzt út fyrir
þaff. Leikkonan, sem bíffur bónorffs bamsföffur síns,
heitir Barbara Frey.
minnsta kosti 35 óra, og þegar
ungir vinir hennar ætla að halda
honum hátíð um kvöldið, getur
hann ekki skemmt sér með hópn-
um — hann kann ekki að dansa
annað en vals, hann fær of mikið
í staupinu og til þess að hann hafi
þó að minnsta kosti einhverja
skemmtun út úr hátíðinni (hann
á það þó skilið) er horfið til þess
ráðs að fara í skollaleik. En vínið
og skollabindið fær hann til að
hverfa aftur í tímann, þegar hann
var ungur piltur með bindi fyrir
augum við þýzka aftöku. Vélbyssu
skothríðinni linnti með því að
maðurinn, sem stóð við hlið hans
féll. Hann gerir sér það ljóst að
það er ekki aðeins 15 ára aldurs-
Fjármálaráðherra Dana, Kjcl
Philip sagði í ræðu fyrir skömmi
að hægt væri að bæta lífskjörin
Danmörku um 4% á ári, en þa
þýðir tvöföldun ó 17 árum. Fjö
skylda sem í dag hefur 120.000 k
tekjur mundi þá eftir 17 ár haf
það sem í dag svarar til 240.0C
króna tekjur.
Tækniþróunin í Vestur-Evrópu
gefur til kynna að framleiðni og
lífskjör geti batnað um 2% á ári
og ef til vill á eftir að koma í ljos
að hún getur verið meiri.
Fyrir nokkrum árum jókst fram-
leiðnin í Danmörku um 5—6%,
en það stafaði af því að atvinnu-
lausir fengu vinnu. Nú er þessi
möguleiki ekki fyrlr hendi leng-
ur. Nú er komið jafnvægi á vinnu-
markaðnum en það þýðir betri
mmwmmmm■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■•
&■*■■•■■■■■■■■*•■■•■■»■■•■■■»■■■■■■■■■■■■■■■••■■■■■■»■■■•■■■■■■■■■■■■■■■■■•■!■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■irf■■■■■!-■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■•■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■•■■••■■■■■■■■■■a■•■■■■■■■■■■■■■••!■■■«■■■■■•■•••■•■■•■■■UiÍHiHUiiiaaiaa■■■■■■•■■■■■■»■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■•■
g 28. sept. 1963 — ALÞÝOUBLAÐIÐ