Alþýðublaðið - 28.09.1963, Blaðsíða 15

^W^MMWIWWWIHHWIWWWWWIIWIItlWWW
Spennandi framhaldssaga eftir Anne Lorraine
wwwwwwMtwMwiiMKiwwmHimmmmiwmnmmwtw
ífeköp.þessa kvölds aldrei að taka
énda? Ef læknirinn sagði satt —
sem engin ástæða var til að ef-
ast um, — hafði Peter verið gerð
ur hlutháfi í dag, — það, sem
við höfðum svo oft látið okkur
dreyma um!
í kvöld hefðum við Peter því
átt að vera að halda hátíð til
að fagna frama hans og sameig7
inlegri hamingju okkar, í stað
þess sajt ég hér við Iilið annars
manns og starði á hnakkann á
Peter, — með þá eina ósk í
hjarta mér, að ég mætti deyja
á stundinni. Aldrei höfðu þess-
ar mílur til Lundúna virzt svona
langar, aldrei hafði hnakkinn á
Peter virzt svona stífur og sveigj
anlegur. Jafnvel blái kjóllinn
minn varð til að ergja mig. „Bara
rauðtoppur gætu gengið í þess-
um Iit“, sagði Peter svo oft við
mig „þótt þú eangir þess auð-
vitað ekki dulin að allir karl
menn verða vitlausir í þér“ . ..
— Kióllinn er fallegur, sagði
læknirinn slcvndilega og snart
blátt silkið. Ég hrökk í kút eins
og hann hefði stungið mig með
prjóni og ég sá að undrunarsvip
ur kom á andlit hans. Ég vissi,
að ég hagaði mér skammarlega,
__ en hvað átti ég að gera?
Eftir nokkurra m«nútna þögn
fór hann að tala um Chantley
ford og ferð sína þangað.
Ég sá húsin sem ég sagði yð
ur frá, og ég lie'f hevrt að þau
séu til sölu. Ef ég gæti bara kom
ið tilboði, — áður en þau verða
auglýst. Vinur minn sýndi mér
þau öll, hann vinnur hjá núver-
andi eiganda þeirra og þau gætu
ekki verið heppilegri til þess,
sem ég heí'í huga, þótt þau væru
sérstaklega byggð fyrir mig. Ég
vildi gefa hægri höndina fyrir
að komast yfir þau. Hann hló.
Nú, eins og mamma sagði, þegar
ég var strákur: Þörfin verður að
vera húsbóndi þinn, sonur rrúnn.
Ég reyndi að sýnast áhugasöm.
Kannski keppnaðist mér betur
en ég þorði að vona, því að hann
lét móðan mása, sagöi mér frá
bernsku sinni, sem gagnstætt
þvi, sem ég hafði ímyndað mér,
háfði verið ánægjurík. Einhvern
veginn hafð'i mér alltaf fundizt,
að hann liefði orðið að brjótast
áfram, — en ég hafði augljós-
lega vaðið í villu og svíma. Hann
minntist á föður sinn, sem var
efnaður bankamaður, og eitthvað
í rödd hans vakti mér undrun-
ar.
— Það er undarlegt, að faðir
yðar skildi ekki fara fram á, að
þér tækjuð við stöðu hans
sagði ég.
1 ■ — Hann gerði það, sagði
hann stuttaralega. Við rifumst í
fyrsta sinni vegna ákvörðunar
minnar um að verða læknir.
Þér eigið við, að þið hafið
skilið að skiptum? Hann brosti
til mín, en bros hans var ekki
sérlega sannfærandi.
— Því miður dó hann skömmu
seinna, áður en hvorugur okkar
gat lagzt svo lágt að stíga fyrsta
skrefið til sátta. Líka áður en
hann gat gert nokkuð ,til að
breyta erfðaskránni sinni. Hve
mikið hefði ég ekki getað gert
með peningana, sem ég bjóst við
að erfa. — En við skulum
gleyma þessu. Við erum að
skemmta okkur, vina mín, — eng
ar daprar hugsanir í kvöld.
Við komum til leikhússins og
Peter fór út úr bílnum áður en
við fengum ráðrúm til að átta
okkur. Hann opnaði bílhurðina
og bjóst til að hjálpa mér.út. Ég
nefndi nafn hans, — ég þráði að
feykja burtu einhverju af þess-
ari hræðilegu misskilningsþoku,
sem umkringdi okkur. Hann
horfði á mig og við stönzuðum
og störðum og störðum hvort á
annað. Þá fann ég, að læknirinn
lagði hönd sína á handlegg mér.
— Komið þér, kæra mín, 'sagði
hann blíðlega. Við erum að verða
of sein. Þær komið eins og sam-
ið var um, hr. Welton. Um hálf-
tólf-leytið fyrir utan Cordenies.
Peter hneigði höfuð sitt til sam
þykkis.
— En það er hræðilega seint,
stundi ég ósjálfrátt. Leikhúsið
verður löngu búið . . .
Peter hneigði sig aftur og fór
inn í bílinn. Læknirinn tók und
ir handlegg mér og leiddi mig
inn í leikhúsið.
— Það er eins og verið sé að
leiða yður að hög JB'.okknum,
sagði hann stríðnislega, — en
ekki til að horfa á ágætt leik-
rit, Shirley. Má ég kalla þig það.
. . . Segðu mér satt, — er eitt-
hvað að . . .
— Nei, það er allt í lagi með
mig, takk fyrir.
Ég reyndi eins og ég framast
gat að einbeita mér að leikrit-
inu. í lok fyrsta þáttar var leik
ritið búið aö ná tökum á atliygli
minni og ég gat hallað mér aftur
á bak og notið leiksins. Læknir-
inn sneri sér að mér, þegar ljós
in voru kveikt og það var eins
og honum létti.
-— Ég skal ná í kaffisopa
handa yður, sagði hann rólega.
En guði sé lof, að þér lítið frísk
legar út. Ég var farinn að halda,
að ég væri með sjúkling hérna.
— Ég kem strax . . .
Ég sat kyrr á meðan hann var
að ná í kaffið og horfði á fólk
ið í kringum mig. Hvað var Pet
er að gera núna? Var hann ein-
hver staðar í Lundúnum eða
hafði liann farið aftur til þorps
ins? Var hann djúpt særður
vegna þess, sem gerðist í kvöld?
Ef ég hefði ekki komið með
lækninum, ætli Peter hefði þá
sagt mér frá þvi, að hann væri
orðinn hluthafi? Hefði það ekki
verið byrjun á nýjum þætti í
lífi okkar?
— Hérna, — hefurðu sofið,
meðan ég var að ná í kaffið. Það
var ásökun í rödd læknisins og
ég leit upp. Hann kom með kaffi
og brauð á bakka. Ég varð að
múta dyraverðinum til að fá að
færa þér þetta, svo að þú verð-
ur að borða það allt saman. Ég
sagði, að ég væri með sjúkling
hérna, sem væri alveg að líða
yfir. Það bræddi steinhjartað.
Ég ákvað að hressa mig upp
og sterkt kaffið styrkti mig mik-
ið. Annar og þriðji þáttur voru
reglulega skemmtilegir, svo að
ég var orðin miklum mun hress-
ari og hugdjarfari, þegar ég
gekk með lækninum út úr leik-
húsinu.
Cordenies var lítið veitinga-
hús skammt frá leikhúsinu og ég
sá strax, að læknirinn hafði
pantað sérstakt' borð. Við höfð
um borð úti í horni, næstum fal
ið á bak við pálmana og þar var
milt grænt ljós frá flöskulampa
á borðinu.
Stór vöndur rauðra rósa var
í vasa á miðju borðinu. Ég veit
ekki hvers vegna, — en allt í
einu langaði mig til að hlaupa
burt frá öllu saman, burt frá
þessum vinalega litla stað, þess
um mildu ljósum og þessum
rósum. Kannski gat hann sér til
um hugsanir mínar, því að hann
dró stólinn fram fyrir mig og
hengdi skinnjakkann minn á stól
bakið eins og til þess að innsigla
mig þarna.
Ég hef hlakkað til þessa dög-
um saman, sagði hann, þegar
hann var búinn að panta matinn
og hallaði sér að því búnu aftur
í stólnum, sem hann sat á. — Þú
ert falleg í kvöid, Shirley, —
veiztu það. Þetta er alveg ut-
an dagskrár og ég ætlast ekki til
þess, að sjúklingarnir mínir fái
nánari skýrslu . . . Hann hallaði
sér áfram, — holdgrannt andlit
ið varð allt í einu áhyggjufullt
og alvarlegt.
— Hvað er að, Shirley. Þú hef
ur ekki verið eins og þú átt að
þér undanfarna daga. Finnst þér
þú hafa of mikið að gera á Red-
stones? Þú mátt ekki ofreyna
þig. Hann brosti . . Við verðum
að gera þetta oft,—■ núna, þeg
ar við erum búin að brjóta ís-
inn.
— Við getum það ekki, sagði
ég ósjálfrátt. — Hvað haldlð þér,
að yfirhjúkrunarkonan mundi
segja.
— Nú jæja, svo það er það.
— Það er það, endurtók ég
lágt. Ó, nei, ég átti aöeins við
það, að við megum ekki gera
það að neinni venju, — það er
allt og sumt, læknir.
— Verður það aldrei, Colip,
spurði hann. Þekkjumst við ekki
nógu vel til þess? Hvað lengi
liefurðu haft áhyggjur af þess-
um kerlingabókum? Guð minn
góður. Læturðu þér detta í hug,
að ég gangi þess dulinn, sem ger
ist á sjúkrahúsum? Heldurðu, að
ég þekki ekki talið þar — eftir
öll þau ár, sem ég hef unnið . . .
Ef satt' skal segja talaði yfir-
hjúkrunarkonan um þetta við
mig í vikunni — mjög hæversk-
lega auðvitað . . .
Yfirhjúkrtinarkonan — sagði
ég og það lá við að ég hrópaði . .
Ó, Colin, nei . . . ég gerði mér
naumast ljóst, að ég hafði nefnt
hann með fornafni, en ég sá á-
nægjuna í svip hans. Ó, þú ert
að stríða mér, — er það ekki?
Hvað sagði hún við þig?
Hann hló vingjarnlega að skelf
ingu minni. Ég held, að Colin
Masters geti ekki verið óvingjarn
legur við neinn.
— Ó, þú veizt. Hún blaðraði
um sjúkrahúsið í hálf tíma og
útmálaði það, hve miklar áhyggj
ur hún hefði af hiúkrunarkonun
um og svo framvegis. Auðvitað
hefur yfirhiúkrunarkonan mikla
áhygð, sagði hún, og ég verð að
gæta sóma þeirra eins og míns
eigin . . .
— Hvað sagðir þú?
— Ég sagðist vera viss um, að
hún þyrfti ekkert að ó'tast. sagði
hann spotzkur á svip. Ég gat
ekki gert að mér að hlæja. Svo
hélt hún áfram og sagði, að ég
gengi þess liklega ekki dulin\
að það hefði komizt upp kvittut’1
um að eitthvað samband væri á
milli ákveðinnar starfsstúlku og
ákveðins læknis ... auðvitáð
nefni ég engin nöfn, læknir,
sagði liún . . .
Ég hló aftur, en ég var öll i
uppnámi. Þetta vantaði nú bara
upp á til þéss, að allt væri full-
komið hugsaði ég með mér. Ef
ég missti nú stöðuna ofan á allt
annað, — þá væri úti um mig.
Ég gat ekki hugsað þá hugsun
til enda. Colin Masters tók í
höndina á mér. Ilmur rauðu rós
anna í heitum salnum — var
næstum of mikill ....
— Shirley, — erum við ekki
góðir vinir? ....
Ég kippti hendinni ósjálfrátt
að mér.
— Auðvitað, sagði ég glaðlega.
En það, sem kemur mér mest á
óvart, er hvílík áhrif þú hefur
haft á mömmu. Það getur verið,
að þú gerir þér það.ekki ljóst,
— en hún er allt önnur mann-
neskja eftir að þú fórst að venja
komur þínar þarna heim . . .
— En, hvað um dóttur henn-
ar, spurði hann. Ég var dauð-
hrædd og óskaði þess eins, að ég
væri komin heim í faðm fjöl-
skyldunnar. Ég vissi, að þetta
var kjánalegt, — en ég gat ekki
að mér gert.
Hann fór að tala um leikritið
og ég slappaði af, — hrósaði
liappi með sjálfri mér, — því
mér fannst öll liætta undir lok
liðin.
Klukkan hálf-ellefu hittum
við Peter fyrir utan veitingahús-
ið. Vínið og maturinn höfðu haft
styrkjandi áhrif á mig, svo að
nú gat ég mætt augnaráði þans
hUgdjarfari en áður. Þegar öllu
var á botninn hvolft, — hujjsaði
ég með mér á leiðinni í gegnum
Lundúnaborg, — hvað hafði ég
svo sem gert af mér? Farið út
með góðum vini, — hvað um
það? Peter gat ekkert við því
sagt, — og hvað kom honum það
svo sem við núna eins og allt var
í pottinn búið.
Lundúnir voru að baki núna,
inni í bílnúm var hljótt ög þegar
ég lokaði augunum gat ég í-
mvndað mér, að F 'er sæti við
hlið mér, hann héldi utan um
Heldurðu að þú getir núna komið og borðað pabbi?
ALÞÝÐUBLAÐIÖ — 28. sept. 1963