Óðinn - 01.03.1907, Blaðsíða 2

90
Ó ÐI N N .
hann hjer fyrir eitthvað 20 árum, og rak hana
nokkur ár, en seldi síðan. I’að er nú Fjelags-
prentsmiðjan. Utílutningastjóri Allanlínunnar varð
hann 1876 og hefur verið það síðan. Hann var
forgangsmaður þess, að fyrst hófust hjer gufubáts-
ferðir um Faxaflóann. I fjelagi við Sigurð Jóns-
son járnsmið hjer í Rvík, Andrjes Fjeldsted á
Hvítárvöllum og einhverja fleiri, keypti hann gufu-
bátinn »Faxa« í Englandi. Stóð Sigfús fyrir
kaupunum, en báturinn hafði áður verið skemti-
skip ensks lávarðar, var lítill, en vandaður og
hraðskreiður; fór 12 mílur á vöku. Faxi var um
tíma í förum hjer um flóann, en sökk hjer á
höfninni í rokveðri rjett áður en hann skyldi
settur upp í vetrarnaust. Lá Sigfús þá veikur og
gat því ekki sjeð um hann. En miklu fje tapaði
hann við þetta slys. Á Faxa var það, að Sigfús
fór með nokkra Vestmanneyinga, sein vanir voru
að klifra í björg, þar á meðal Hjalta skipstjóra
Jónsson, lit að Súlnaskeri, og komust þeir fyrstir
manna upp á ej'na, bjuggu þar um stiga og
veiddu ógrynnin öll af fugli. Stigaumbvmaðinn
Ijetu þeir eftir, svo að síðan hefur verið fært
upp í eyna.
Á því sem hjer hefur verið talið sjest, að
Sigfús heíir fengist við margt um dagana. En
meiri og minni þátt hefur hann átt í mörgum fyr-
irtækjum og fjelagsskap, þótt ekki sje það hjer
talið. Hann hefur lengi verið formaður bóksalaíje-
lagsins íslenska, forstöðumaður Kaupfjelags Rvík-
inga o. fl. o. 11.
Af bókum þeim sem Sigfús hefur gefið út má
nefnat. d. Sálmabókina nýju, kvæði Bólu-Hjálmars,
rit Gests Pálssonar, Sálmasöngsbók síra Bjarna
Porsteinssonar, tímaritin Sjálfsfræðarann og Eir.
Þegar konungur kom hjer 1874, var Sigfús
einn af þeim sem best gengu fram í því að taka
á móti honum, og til merkis um það, hvað varið
hafi þótt í framkomu hans þar, er það, að kon-
ungur gaf honum minjagrip, brjóstnál setta de-
möntum.
í stjórnmáladeilunum hefur Sigfús átt mikinn
þátt á síðari árum og hefur verið í miðstjórn
Heimastjórnarflokksins. I’ar hefur hann sem ann-
arstaðar verið kappsamur og fylginn sjer, svo að
fáa menn eða enga mun flokkurinn hafa átt á-
hugameiri. Eins og verða vill, liefur því oft ver-
ið sveigt að honum af mótstöðumönnunum, og hón-
um þá einkum fundið það til foráttu, að hann er
útflutningastjóri. En slíkt er markleysuhjal eitt.
Það er að öllu heiðarleg atvinna, að leiðbeina
löndum sínum, sem úr landi fara, og það er víst,
að Sigfús hefur átt mikinn þátt í því, að bæta
meðferð á vesturförum. Umbætur á útflutninga-
lögunum, sem allar rniða að því, að gera þau
strangari, eru beinlínis gerðar eftir tillögum lians.
Og einu sinni liefur hann jafnvel sjálfur látið
sekta línu þá sem hann er umboðsmaður fyrir.
En í hinu þarf útflutningastjórinn engan þátt að
eiga, hvort menn kjósa heldur að fara eða vera
kyrrir. Hans verk er það eitt, að leiðbeina þeim
sem til hans leita og skýra honum frá, að þeir
ætli að fara, enda mun því fjarri fara, að Sigfús
hafi nokkurn tírna gert sjer far um að telja menn
til útflutninga. En hann hefur ferðast um Norð-
ur-Ameríku, og leist þá vel á hag landa sinna
vestra.
Sigfús er maður í liærra lagi, en fremur grann-
ur, bjartur á hár, snar í hreyfingum, kátur maður
og skemtinn.
Kona hans er Solveig Daníelsdóttir, ættuð
hjeðan úr Reykjavík, og giftusl þau 10. des. 1880.
Þau hafa engin börn átt, en tvö börn hafa þau
alið upp, Jón Vestdal og Ágústu, bróðurdóttur
Sigfúsar, konu síra Jes Gíslasonar á Hvammi í
Mýrdal. Auk þessa hafa margir námsmenn átt
athvarf á heimili þeirra hjóna. Einn af þeim er
Guðmundur Björnsson landlæknir, og kostaði Sig-
fús hann síðan lil háskólanáms að öllu leyti, en
kona Guðmundar, er síðar vai'ð, Guðrún, sem dá-
in er fyrir þremur árum, var liálfsystir Solveigar
konu Sigfúsar.
Sunnudagur á slættinum.
Frásögii bónda í sveit.
(Niöurl.).
Pað frjetti jeg seinna um daginn, aö hann hefði
verið á leið til bankans í kaupstaðnum og var erindi
hans að fá sjer fáein hundruð króna að láni — til
að borga skuldir.
Við köstuðumst nú á kveðju-orðum og riðtun sína
leiðina hvor. Ilann þreif í taumana og rak stígvjela-
hælana í hestinn. Jóreykurinn gaus í loft upp og Sig-
urður sveitardilkur fór á skeiðreið eftir veginum og
sótti veðrið í sig, pað sem hesturinn orkaði.
En jeg fór leiðar minnar og nam eigi staðar fyr
en jeg kom í Krókinn. Par átti jeg kunningja, sem jeg
fór til, og bað jeg hann að visa mjer á kaupakonu, ef
til kynni að vera á hraðbergi. Hann sagði mjer, að nú