Óðinn - 01.03.1907, Page 9

Óðinn - 01.03.1907, Page 9
Ó Ð I N N. 97 hefur hann verið ráðliollur og hygginn og stutt þau af alefli, enda fylgist liann vel með öllum framföruin, og hefur miklar mætur á öllu, er mið- ar til menningar og heilla fyrir laud og lýð. Finnur hefur alla tíð verið talinn mesti nyt- semdarbóndi í sinni sveit, enda er kona lians mesta gáfu- og atgerviskona. Þau hjón hafa notið almennrar virðingar og vinsælda meðal sveitunga sinna, og allra, er til þeirra hafa þekt; má óhætt segja, að þau liali staðið með mikilli sæmd í sinni stöðu. Þau hafa eignast ellefu börn, lifa átta þeirra uppkomin, öll greind og mannvænleg. V. /. þœg var hvlldin, þar var rekkja búin, þangað lwarj jeg til að já mjer dnr. Brátt jeg svaf. Mig dregmdi drauma þunga og dauðahrgggur aftur svefni' eg hrá. Á Ping-völlum. (D r a u m u r). Jeg var ad kveðja kæra laiulið mitt og kom á Pingvöll rjett um háttatíma ; mgrkt var ovðið, að eins nokkur skíma, og alt var þögult, landið hljótl og jritt. í rökkurdimmu reið jeg ofan gjána, er reis svo tröllsleg náttmgrkrinu í að höfði mjer; svo hegrði' eg vatnagng og lijelt jeg vœri kominn rjelt í ána. Mig hertók þessi mikla hamraborg, þar hugði' eg rústir glœsilegri tíða, og önd min fgltist undurþungum kvíða, — eins og fossinn kvað hún við af sorg. Mjer fanst sem lægi lí/ið hjer í rústum og Igki nóttin gfir hrunin vje; jeg feiknamyndir sá i þessum þústum, er þökln gjána; efi í sál mjer hnje. Rísa þessar rústir nokkru sinni? Rennur dagur g/ir fegri tíð, á svo góðan, ósjerplæginn Igð, að aftnr bgggi’ hann þessi goðakgnni ? Hvar er svarið ? Hraunmgiulunum i ? Hraunið er sem kvikt af dauðravofum ! Lögberg helga liggur mgrkrum í og tgðir sofa í dimmum jarðarkofum. * * Sár og hrgggur lötraði jeg lúinn á Ijósin, sem að skinu Valhöll úr; Pregtt og vondauf tjáir m með tregðu þó, hvað jeg mín tunga, draumi sá. Mjer þótti vera þing við Öxará og þjetlir hópar riðu niðri' á fhiðum ; tgðir stefndu Lögberg helga á, með lúðrasöngvum gengu menn frá búðum. A Lögberg gekk jeg, leit þar flokka tvo likt og fjandmenn andspœnis hvorn öðrum ; þeir Iwæstu líkast höggormum og nöðrum. Mjer hngkti við. Var þjóðlið okkar svo? Pá dundi' í jörðu, svo í gjánum glumdi og glufa stór kom hamravegginn á. Ut gekk kona, iturfríð á brá, en undurföl, og þá frá þingheim hlumdi: »Móðir, móðir! ríst þú myrkrum frá ?« Konan brosti, blítt og sárt í senn, því sárum efa var það tillit btandið, er rendi' hún snöggvast gfir tgðinn, landið, gfir gjárnar, gfir þessa menn ! Svo kom hún nær, þó greitt ei væri um vik, hún vjek á hólinn upp af Lögmannssœti. Fólkið liorfði hissa eitt augnablik og lirggð þá sló á hina fgrri kæti. Hvílík fegurð og þó harmasjón : Höfðingskona mestu tötrum búin ! Var það okkar aldna, fagra Frón ? Og föstum viðjum móðurhöndin snúin ! Pví armar hennar bundnir voru að baki, syo buldi í hlekk með hverju fótataki og — blóðsogið var brjósl hennar og nakið. »Móðir, móðir! hvilik higgðarsjón /« hegrðist þá, á þúsund munniim vakið. Konan brosti sárt, á sama hátt; síðan mælti' hún þnngl og dræmt lit Igðsins: »Móðir, já ! — þið sjáið merki stríðsins og sjáið, hve þið sugnð brjóst mín knátt! Pó mundi’ jeg raunar fárast um það fátl, ef fargið þyngra he/ði ei á mjer legið, ef framtak, dug og fremd þið hefðuð ált og frá mjer allan kjark ei hefðuð dregið. Kn œ þið kíttuð eins og óþæg börn

x

Óðinn

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Óðinn
https://timarit.is/publication/205

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.