Óðinn - 01.10.1928, Qupperneq 4

76
Ó Ð I N N
róðra, en aðrir snöggva ferð. Voru þeir í smá-
hópum og flestir með hesta. Sumir þeirra voru
úr Mýrasýslu, en aðrir sunnan Hítár. Þann dag
sem þeir lögðu upp, ætluðu þeir að ná út undir
Fjörur, og hafa þar náttstað á ýmsum bæjum.
Veður var kyrt um morguninn, þar til menn
voru komnir til ferðar. Fönn lá yfir jörð og loft
kafþykt. Þegar fram á daginn kom, fór að drífa
niður feikna fönn, í logni. Hjeldu nú allir áfram,
þótt hvorki sæju til láðs nje lagar, því nú lá
Borgarfjörður allur undir ís, en út með honum
lá vegur sá, sem
nú skyldi fara.
Þeir sem fremst- .
ir fóru töpuðu
rjettri stefnu og
reikuðu norður
á Borgarfjörð, en
hinir voru mik-
ið fleiri, sem
hjeldu rjettri átt.
Fyrir þeim rjeðu
Björn Ásmunds-
son á Svarfhóli
og Jakob Þor-
steinsson, bróðir
Björns í Bæ og
þeirra systkina.
Þegar þeir koma
út á Háumela,
sem eru inst í
Hafnarskógi, breytist snjódrífan í úrhellisfrostrign-
ingu. Varð þá alt ein íshúð að utan, menn, hestar
og farangur. Þetta úrhellis ísregn stóð svo sem í
10 mínútur. Bauk þá skyndilega með aftaka
norðanveður með sortabyl og brunafrosti. Fram-
ar gátu menn nú ekkert talast við. Hafði nú
hver nóg með sig, að standa og hanga í hestum
sínum, og ekkert frekar rætt um veg nje stefnu.
Hjeldu þeir fremstir, Björn og Jakob, hinir
fylgdu. Náðu þeir villulaust að Höfn í Melasveit.
Var þá alt í klakadróma, bæði menn og hestar.
í slíku ástandi verður mönnum mikilsvirði hvert
skjól og skúti, hvað þá heimili með besta fólki
sem fundist gat. Þegar heimafólk vissi að gesti
bar að garði, í slíkum aftökum, brjótast piltar
út að taka við hestum, en gestir allir drifnir inn.
Voru þeir þá 16 að tölu, með 23 hesta. Þegar
búið var að troða öllum þeim hestum í hús í
viðbót við þann fjenað sem fyrir var, þá voru
öll hús meira en full. Af öllum gestum hirti
kvenfólk klæði, jafnótt og þau þiðnuðu. Voru
þeir þá ókalnir, enda var ekki eftir nema klukku-
tímaferð, er hann rauk. Þegar búið er að koma
fyrir hestum og ná vosklæðum af þessum hóp,
er enn barið á dyr. Eru þá tveir menn komnir
til viðbótar. Hafa þeir og tvo hesta með sjer.
Þá var hvert hús svo troðið að engu var hægt
við að bæta. Eitthvað varð til bragðs að taka;
úti gat engin skepna haldið lífi. Taka menn það
ráð að grafa holu í skafl, það stóra að loftrúm
væri þar nægilegt.
Þar voru þessir
tveir hestar látn-
ir. Þannig var
mönnunum 18 og
hestunum 25 veilt
rúm, hús og hey,
og malur að
nokkru leyti.
Næstu tvo daga
hjeltst hríðarsort-
inn sami, með
brunafrosti. Varð
því hver maður
og hver skepna,
að sitja þar
sem komin var.
Bjuggu Hafnar-
búendur þannig
undir þessum
hóp manna og hesta í þrjár nætur. Það er sagt, að
»fár minnist etins matar eða slitinna klæða«,
en samt varð, sem vonlegt var, mörgum þess-
ara gesta minnisstæð veran og viðtökurnar í
Hófn. Tveir þeirra nianna, er í hópnum voru,
sögðu mjer þessa ferðasögu. Voru það Jakob,
sem nefndur er hjer að framan, og Jóhann son-
ur Björns á Svarfhóli, er síðar varð hreppstjóri
á Akranesi og nafnkunnur maður. Hann var þá
15 ára og fór þá í fyrsta sinni til sjóróðra með
löður sínum.
Þegar lagt var upp frá Höfn, á þriðja degi,
var háloft orðið bjart; en svo var frostharkan
mikil, að sumir úr hópi þessum urðu að nátta
sig á Fiskilæk, til þess að bjargast frá skaðkali.
Jóhann, sem var yngstur og óharðnaður, var þó
farið að kala nokkuð. Þá er að segja frá hin-
um, sem fóru viltir vegar. í stað þess að fara
sem leið lá að Höfn, komust þeir á isum norð-
Steinunn Sivertsen.
F. 15. nóv. 18 8, d. 4. mars 1919.
Pjetur F. Sívertsen.
F. 15. des. 1824, d. 4. ág. 1879.