Óðinn - 01.01.1935, Qupperneq 44

44
Ó Ð I N N
mjer mjög vinveittur alt frá skóladögum mínum, og
ávalt hlyntur starfi mínu og fjelagsins, og sýnt það í
mörgu. Mjer fanst ávalt standa tign og virðuleiki af
biskupsdómi hans. í nærveru hans fann jeg ávalt til
hollrar lotningu fyrir tign biskupsembættisins og heil.
kirkju. ]eg minnist hans ætíð um leið sem eins af
mínum persónulegu velgerðamönnum.
Árið 1910 rann upp og bar í skauti sjer mikla
hamingju og gleði fyrir mig. ]eg var dálítið þreyttur
eftir jólin. Á jóladaginn sjálfan hjelt jeg guðsþjón-
ustu kl. 8 um morguninn í K. F. U. M. og K. F. U. K.
og V-D fund kl. 6V2, um kvöldið talaði jeg í kirkj-
unni kl. 5, og var alt af að skíra á milli kirkjuhalds og
funda; það átti engin samkoma að vera um kvöldið,
en af vangá hafði sjera ]óhann auglýst við hámessu
samkomu kl. 8V2. ]eg þorði ekki annað en að vera
heima á þeim tíma, enda kom talsvert af utan fje-
lagsfólki og hjelt jeg samkomu fyrir það, og fór síðan
inn á Rauðarárstíg að skíra barn, og kom fyrst heim
á tólfta tímanum. — Á gamlaárskvöld hjelt jeg bæna-
samkomu eins og vant er í fjelaginu á miðnætti ára-
mótanna. Þrátt fyrir afarvont veður kom þó um 50
manns, og fanst mjer aldrei jeg hafa verið á ára-
móta bænastund eins þrunginni af blessun eins og
þessi var. Hún gaf mjer það, að jeg lagði út á árið
með mikilli von og gleði.
Annan janúar, afmælisdag fjelagsins, var jeg Iíka
mjög glaður í anda, því þá var afmælisfundur og
fjöldi kominn á fund úr öllum deildum fjelagsins. —
Stór drengjaflokkur úr V-D sat þar saman og
söng með miklu fjöri, svo að menn voru hrifnir af.
Á fundinn voru boðnir ýmsir af tignarmönnum bæjar-
ins og mættu þar Iandlæknir, bæjarfógeti og fleiri.
Formaður fjelagsins, Knud Zimsen, verkfræðingur,
hjelt aðal-ræðuna og hreif alla með sjer. Þar að
auki töluðu þeir Árni Árnason, þá á læknaskólanum,
og Haraldur Jónasson, þá á prestaskólanum, og vöktu
vitnisburðir þessara ungu námsmanna mikla athygli.
Þrátt fyrir störf mín við dómkirkjuna stóð unglinga-
deildin í sjerstökum blóma, og varð mjer til afar-
mikils andlegs stuðnings. Margir af piltunum urðu
andlega vakandi, og umgengnin við þá á fundum og
milli funda var mjer hvöt og upplyfting. Stend jeg i
sífeldri þakklætisskuld við þá pilta marga. Seinna
mun jeg nefna nöfn sumra þeirra, er mikið komu
við einnig sögu sjálfs mín.
Aldrei á æfi minni hafði jeg haft eins miklar tekj-
ur og á þessum vetri. ]eg hafði 50 krónur frá hinu
óþekta afmælisgjafar-fjelagi, og 50 krónar fyrir þjón-
ustuna við dómkirkjuna (hálf prestslaun) á mánuði
hverjum, og þar að auki drjúgar aukatekjur fyrir
prestsverk og fleira, en merkilegt var það, að mjer
datt aldrei í hug, að nú gæti jeg losnað úr martröð
skuldarinnar við Landsbankann; stóðu enn eftir 600
krónur eða vel það. — En þessi velsæld varð þó til
þess, að jeg hafði ráð á að gefa út kver, sem hjet
söngljóð, og safnaði jeg saman í það öllum þeim
söngvum, er jeg hafði ort til söngs í fjelaginu og
höfðu mörg af þeim verið áður prentuð á lausum
blöðum, og hafði kverið að innihalda 54 söngva. —-
Þá höfðum vjer ekki neina söngbók fyrir fjelagið,
en notuðum Barnasálma ]óns lektors Helgasonar.
Voru svo þessar tvær bækur notaðar saman á fjelags-
fundum. — Kver mitt var ekki á boðstólum, því ekki
veitti af upplaginu handa fjelaginu.
í byrjun níuviknaföstu byrjuðu barnaspurningar. ]eg
hlakkaði mjög til þeirra. Mig langaði til að fá svona
um 20 drengi til fermingar og ekki meira. ]eg hafði
hugsað mjer að taka aðeins drengi og engar stúlkur,
og vísaði því öllum stúlkum til sjera Jóhanns, en jeg
varð samt að taka tvær stúlkur, og hafði jeg þær í
flokki sjer, og drengina hafði jeg í tveim flokkum,
annan, þann stærri, með kver Helga Hálfdánar-
sonar, sem jeg hafði mestar mætur á, og hinn með
Klaveneskverlð, sem mjer þá þótti afarlítið til koma.
Mjer urðu afarljúfir þessir spurningatímar og á ávalt
síðan eftir þá góðar minningar. — Eftir páskana, er
jeg eingöngu hafði fermingarbörn mín, hafði jeg 18
drengi og tvær stúlkur. Þessi börn fermdi jeg svo
16. maí, annan í Hvítasunnu, og fanst mjer það einna
mestur hátíðisdagur, sem jeg hafði lifað.
Þann 29. jan., minnir mig, átti að fara fram prest-
kosning í söfnuðinum. Meðal umsækjenda voru tveir
vinir mínir, báðir ágætir fjelagar í K. F. U. M., og
báðir hinir efnilegustu. Það voru þeir Bjarni ]ónsson,
þá skólastjóri við barnaskólann á ísafirði, og sjera
Þorsteinn Briem. Var mjer vandi á við hvorn þeirra;
báðir voru þeir miklir vinir mínir, báðir mjög efni-
legir. Þorsteinn Ðriem var þá aðstoðarprestur sjera
]ens prófasts í Görðum, og var unnusta hans fröken
Valgerður Lárusdóttir, ein af ágætustu starfskonum í
K. F. U. K., og voru þau bæði áhugasöm um mál-
efni fjelagsins. — ]eg gat varla í huga mínum ráðið
við mig, hvorn jeg vildi heldur, báðir voru mjer svo
kærir, báðir afgert trúaðir menn. Heilmargir höfðu
þegar um haustið eggjað mig á að sækja um brauðið,
þar á meðal nokkrir af vinum mínum í K. F. U. M.
Þeim, sem ekki voru í K. F. U. M., svaraði jeg strax
með ákveðnu neii, en fjelagsmönnum svaraði jeg því
að ef allir fjelagsmenn í aðaldeildinni skoruðu skrif-