Óðinn - 01.01.1935, Blaðsíða 48

48
Ó Ð I N N
kringum mig og náði til allra deilda fjelagsins. Hinir
ungu í Uuglingadeildinni, sem fengu aldur til, fóru
að ganga upp í aðaldeild og yngja hana upp, og
fjör og gleði og bjartsýni óx að sama skapi. —
Áhuginn í U-D var mikill þennan vetur, og V-D
(yngsta deildin) tók svo mikinn fjörkipp við starf
hinna ungu manna, að meðlimatalan óx úr 150 upp
í nær 400 um veturinn.
Einni mikilli gleði, sem jeg varð fyrir þennan vetur
fyrir jól, verð jeg að skýra frá. Það átti að halda
hátíðlegan afmælisfund fyrir U-D, tveggja ára, þann
30. nóvember. — Þriðjudagskvöldið þann 29. kom jeg
upp í lestrarstofu kl. 11 til að slökkva. ]eg sá þá
pilt úr U-D sitja þar einan. Hann var úr latínuskól-
anum. ]eg fann að því við hann, að hann væri ekki
farinn heim fyrir Iöngu. Svo slökti jeg og við urðum
samferða niður; jeg hafði þá starfs-stofu mína í kjall-
aranum. Á leiðinni niður fann jeg á mjer, að honum
lægi eitthvað á hjarta. ]eg bauð honum að koma
snöggvast inn til mín. Þar inni sagði hann mjer með
fögrum gleðitárum, að hann á síðasta fundi hefði orðið
snortinn af einhverju orði, og hefði svo átt í sterkri
baráttu við sjálfan sig, en nú væri hann búinn að
gefa Guði líf sitt, og hefði fundið frelsara sinn. Nú
hefði sig langað svo mjög til þess, að trúa mjer fyrir
leyndarmáli hjarta síns, en ekki ætlað að geta komið
sjer að því. ]eg fagnaði þessu mjög, og er við höfð-
um beðið saman, og hann stóð upp til þess að fara,
þá datt mjer í hug söngur úr »SöngbÓk* K. F. U. M.
í Kaupmannahöfn. Olf. Ricard hafði þýtt hann úr ensku,
en sálmurinn var ortur af 16—17 ára pilti í Afríku.
]eg þekti ekki lagið, en hafði lesið hann oft. —
Vfirskrift söngsins var þessi: »Söngur unglingsins, er
hann snýr sjer til Guðs«. — ]eg tók söngbókina og
við lásum sálminn saman á dönsku. Hann átti svo
vel við. ]eg sagði: »Ef mjer einhverntíma auðnast
að snúa þessu Ijóði á íslensku, og þú sjerð hann á
prenti, þá er hann helgaður þessu kvöldi og þjer. —
Klukkan var orðin 12, er pilturinn fór af stað. Hann
var rjett nýfarinn, þá kom sjera Bjarni til mín. ]eg
sagði: Kantu lagið við þenna danska söng:
„Just som jeg er jeg kommer, — men
Jeg ved du er de unges Ven“ o. s. frv.
Hann kunni það, og söng það fyrir mig. ]eg varð
hrifinn af laginu, og hætti ekki fyr en jeg var búinn
að læra það. Þegar sjera Bjarni var farinn, þá settist
jeg niður og þýddi sálminn; það lá alt eins og opið
fyrir mjer. Svo orti jeg afmælisljóð, og var jeg bú-
inn að þessu kl. 7 um morguninn. Kl. 8 fór jeg með
bæði handritin í Gutenberg, og á afmælisfundinum
um kvöldið sungum við sjera Bjarni sönginn, fyrst
tveir einir, og í síðustu versunum voru ýmsir af
drengjunum farnir að syngja með. — Pilturinn varð
ekki Iítið undrandi, er hann sá sönginn á íslensku og
prentaðan. Við litum hvor á annan. Enginn í salnum
hafði hugmynd um þá gleðileynd, er bjó í brjóstum
okkar tveggja. Seinna sáu fjelagar hans og fengu
að vita. hver umbreyting var orðin á lífi hans.
[Frh.].
Valgeröur Jensdóttir
kenslukona.
F. 15. apríl 1880. — D. 23. des. 1932.
K ve ð j a.
Er Artúrus logandi Ijómar,
en leiftrin frá Prócýón skína
og Biástjarnan blikar í heiði
slær bjarma á minningu þína.
Er Capellu sje jeg kveikja,
og Castor geislana tvinna,
og Míser merla í skrúði,
þá minnist jeg vitanna þinna.
Er Síríus dýrðlega sindrar,
en Sjöstirnið blámann sporar
og Auðmýktarstjarnan eygist,
jeg inni þjer kveðjur vorar.
Hatlgrímur Jónsson.
Breiðafjarðareyjar. í sambandi við hjeraðs-
lýsinguna frá Breiðafjarðareyjum, eftir Bergsvein Skúla-
son, sem nú birtist í þessu hefti Óðins, má geta þess,
að í Lögrjettu þ. á. hefur komið út grein, eftir sama
höfund, um landbúnað í Breiðafjarðareyjum. Fyllir
hún út það, sem hjer vantar á í fullkomna lýsingu
á hjeraðinu.
í næsta hefti Óðins kemur margt, sem fyrir
lá nú, en varð að bíða vegna rúmleysis. Svo er um
ýmsar æfiminningar, sem blaðinu hafa verið sendar,
og margt fleira. En svo er til ætlast, að ekki líði
langt á milli útkomu heftanna, þar sem þetta fyrra
hefti árgangsins er nú orðið töluvert á eftir tímanum.
Ríhisprentsmiðjan Gutenberg.