Alþýðublaðið - 20.10.1963, Page 15

BRÉFIÐ kom morgun einn í
júlí. Ég lá í rúminu og var að
teygja úr mér, þegar barið var
að dyrum.
— Kom inn.
Það var húsmóðir mín, hún
frú Martenson, sem opnaði dyrn
ar og veifaði sendibréfi.
— Ástarbréf til ungfrú Nohr,
sagði hún glaðlega.
— Það efast ég um, sagði ég
og varð hugsað til Harrys, unn-
usta míns. Hvers vegna skyldi
liann vera að skrifa mér, þar sem
við bjuggum í sömu borginni?
Frú Martenson rétti mér bréf-
ið, en fór svo út aftur.
Ég virti bréfið fyrir mér, og
braut heilann um, fró hverjum
það gæti verið. Á umslaginu
stóð: Dahlberg og Dahl. Ég
vissi, að það var nafnið á lög-
fræðiskrifstofu í borginni. For-
vitni mín jókst, og ég opnaði
bréfið.
Ungfrú Elsbeth Nohr
c/o Martenson.
Smálandsgötu 7
Stokkliólmi.
í tilefni af andláti ömmu yðar,
Yru Reginu Nohr, 30. júní
síðastliðinn . . .
Ég settist upp í rúminu. Amma
dáin. Það hafði ég ekki vitað.
Hvers vegna hafði Fylgia eða ein
hver af fólkinu þar ekki skrifað
mér, eða hringt? Fylgia vissi
þó símanúmerið mitt. Ég las
áfram:
Jarðarförin fór fram 4. júlí,
og -þegar við opnuðum erfða
skrána kom í ljós, að frú Nohr
liafði tilneínt yður sem einkaerf
ingja af öllum eigum sínum, þar
á meðal ættaróðalið Nohrsetra
Fyrir utan sjálfa fasteignina
með tiiheyrandi landi og skógi,
á dánarbúið um það bil 1500.
000 krónur í reiðufé og verðbréf
um. Vér leyfum oss að óska yð
ur til hamingju með arfinn, og
biðjum yður að koma sem fyrst
á skrifstofu vora, svo að hægt
sé að fullnægja öllum formsatrið
um.
Virðingarfyllst,
E. L. Dahlberg.
Það leið nokkur timi þar til
ég skildi fyllilega það ,sem stóð
í bréfinu. Þegar ég loksins gerði
mér grein fyrir því, hoppaði ég
fram úr rúminu, og hljóp frani
á gang.
— Frú Martenson, hrópaði ég.
Mér hefur hlotnast arfur,
Frú Martenson setti upp gler
augu, og tók við bréfinu.
— Ein og hálf milljón, og ætt
aróðal í ofanálag, lirópaði hún.
Ég óska yður inniiega til ham-
ingju, kæra ungfrú Nohr.
Hún tók mig í faðm sér, utan
, við sig af gleði, og þrýsti mér
að sér.
Nokkrir af hinum leigjendun
um söfnuðust saman í kringurn
okkar. Það tók enginn eftir því,
að ég var bara á náttfötunum all
ir voru svo önnum kafnir við að
lesa bréfið, óska mér til ham-
ingju og tala hver í kapp við
annan. Það lá við, að mig svim-
aði. Loks staulaðist ég aftur inn
í herbérgíð mitt.
Það var ekki fyrr en seinna,
þegar ég var búin að klæða mig,
og ég sat og drákk morgunkaff
ið, að ég fékk tækifæri til að
hugsa um þennan ótrúlega at-
burð.
NOHRSETRA '
Bernskuheimili mitt, fallegi bú
garðurinn, sem svo margar minn
ingar voru tengdar við. Ég sá
fyrir mér stóru, hvítu bygging-
una, umkringda stórum, græn-
um skógi, ökrum og engjum og
yndislegasta garði, sem maður
gat hugsað sér.
Ég fæddist á Nohrsetra og bjó
þar ásamt foreldrum mínum þar
til ég var átta ára.
Ég skildi ekki þá, af hverju
við fluttum, og þegar ég reyndi
að spyrja, fékk ég aðeins loðin
svör. Svo mikið skildi ég þó; *að
pabbi tók deilurnar við ömmu
afar nærri sér. Ég býst við, að
slíkar deilur séu algengar í göml
um ættum, þar sem um peninga
og arf er að ræða. Mamma gaf
mér einu sinni í skyn, að deil-
urnar milli hans og ömmu hefðú
risið út af því, að hann vildi fá
borgaðan arfinn sinn til að
kosta vísindaleiðangur til Kenya.
Pabbi hafði engan áhuga á land-
búnaði. Það voru alls kyns plönt
ur og dýr, sem áttu hug hans all
an, sérstaklega gróðurinn og dýra
lífið í heitu löndunum. Meðan
afi lifði, skipti enginn sér af þess
um vísindaáhuga hans en þegar
pabbi átti að velja á milli Nohr-
setra og þess, sem hann áleit köll
un sína í lífinu, þá upphófust
miklar deilur.
Ég man enn þá eftir því.
Mamma var sammála pabba, og
amma var öskureið. Ég man, að
ég grét og íaldi mig undir legu-
bekknum.
Amma var með liðagigt, og
varð að vera í hjólastól. Það
gerði hana ekki skapbetri, og
olli því, að hún gat sjálf ekki
fylgst með öllu því sem gerðist
á búgarðinum. Það hlýtur að
hafa verið þung raun fyrir jafn
viljasterka og drottnunargjarna
manneskju og hana, þegar son-
urinn neitaði að hlýða skipunum
hennar.
Ég gleymi aldrei föður mínum
þar sem hann stóð, liár og bein
vaxinn, við hjólastólinn hennar
ömmu. Hann talaði rólega, og
hrópaði ekki eins og hún gerði,
en vilji hans var sanít jafn ó-
sveigjanlegur og liennar.
Pabbi varð ekki gamall. Eftir
deilurnar við ömmu fluttum við
til Uppsala. Pabbi fór með leið
angri til Afríku, en við mamma
bjuggum þar í leiðinlegri og gam
aldags íbúð. Mamma saknaði
pabba ákaflega. Ég gerði mitt
bezta í skólanum, en ég var ekki
jafn mikið gáfnaljós og pabbi
Ég þráði að flytjast aftur að
Nohrsetra, og þrábað mömmu
um að fara þangað aflur, þó ekki
væri nema á sumrinu. En við
fórum þangað aldrei aftur. Þeg
ar ég var sextán ára og hafði ný-
lokið gagnfræðaprófi, dó pabbi
úr malaríu. Mamma dó skömmu
seinna.
Þegar ég var orðin ein, skrif
aði ég ömmu. Ég fékk ekkert
svar. Ég skrifaði frænku minni,
Fylgiu, sem bjó á Nohrsetra
en svar hennar var loð-
ið og ógreinilegt. Mér skildist
þó af því, að það væri ekki ósk
að eftir nærveru minni á Nohr-
setra.
Sem betur fór hjálpuðu nokkr
ir vinir foreldra minna mér yfir
örðugasta hjallinn. Ég fór í verzl
unarskóla, og tókst síðan að fá
vinnu. Nokkrum árum seinna
flutti ég til Stokkhólms.
Þennan dag varð mér lítið úr
verki á skrifstofunni. Ég gat ó-
mögulega einbeitt mér að vinn-
unni. Ég var stöðugt að hugsa
um arfinn, um Nohrsetra, para-
dís bernsku minnar.
Iíany vissi enn ekkert txm
þetta. Ég liringdi hvað eftir ann
að til auglýsingaskrifstofunnar,
þar sem hann vann, en hann var
ekki við.
Innst inni var ég dálítið hrædd.
Þetta var eittlivað svo óraun-
verulegt. Ég var hrædd við að
ég mundi vákna, og uppgötva,
að þetta hafði bara verið draum-
ur.
Ég gat heldur ekki gleymt því
síðasta, sem amma sagði við föð
ur minn:
— Þú ert ekki lengur sonur
Ný framhalds-
saga eftir
Elisabeth Nahr.
minn. Og arf færð þú ekki,
nema það, sem þú getur haft út
úr mér með málaferlum.
Hvers vegna í ósköpunum arf
leiddi hún þá mig?
Harry varð alveg forviða, þeg-
ar hann kom heim til mín um
kvöldið, og fékk að heyra frétt-
imar. Hann lét' fallast niður í
stól með bréfið frá lögfræðingn
um í hendinni.
i— Hjálpi mér. Heilt ættaróð-
al, og ein og hálf milljón í pen
ingum. Það er hreint ekki svo
lítill arfur.
Skyndilega fór hann að
hlæja. Ég hef aldrei kynnst nein
um, sem hlær jafn innilega og
smitandi og Harry, og ég fór
líka að hlæja án þess að vita
hvers vegna.
Skömmu seinna dró ég fram
Ijósmyndabók.
— Sjáðu Harry, sagði ég. Hér
er mynd af Nohrsetra. Þannig
lítur það út.
Harry horfði á myndina.
— Hvílíkt slcrímsli, sagði
hann.
— Skrímsli, sagði ég gröm.
Kallarðu þetta stórkostlega hús
skrímsli.
— Jæja, sagði hann og brosti.
Þú verður þó að játa, að húsið
er að minnsta kostir mjög óvenju
legt. Það lilýtur að taka minnst
þrjá daga að fægja alla glugg-
ana. Hvað eru herbergin mörg?
—. Ég er ekki viss, sagði ég,
en í sjálfri aðalbyggingunni eru
að minnsta kosti átján — tutt-
ugu herbergi, ásamt nokkrum
forstofum. Og svo eru álmurn-
ar . . .
Harry kveikti í vindlingi, og
hélt áfram að blaða í bókinni.
— Þú hefur verið allra lag-
legasta barn, sagði hann og hló.
Hvað ertu gömul á þessari mynd?
— Átta ára. Myndin var tek-
in nokkrum vikum áður en
pabbi og amma hófu deilurnar.
— Og hvaða hetjur standa
þarna við hliðina á þér?
— Það eru synimir á ná-
granna-búgarðinum Berlings-
holm. Faðir þeirra var Carl-
Magnus Berling greifi. hann
kom á fót frægu hestakyni, eins
og þú hefur áreiðanlega heyrt.
— Ég kannast hvorki við hann
né hestana hans, sagði Harry.
Eru þessir strákar raunverulega
bræður? Það er erfitt að ímynda
þér það. Annar er svo ljós . . .
— Það er Rolf.
— Og hinn svo dökkur.
— Það er Henrik. Það var nú
rneiri skálkurinn. Einu sinni
klippti hann af mér fléttumar,
og öðru sinni hrinti hann mér
í tjörnina á Berlingsholm. En
það var þó ekkert á móts við það,
þegar hann læsti mig inni í
draugakjallaranum á Nohrsetra.
— Draugakjallaranum, endur-
tók Harry og hló. Þið hafið þá
drauga þarna enn þá. Þeir em
auðvitað alveg ómissandi á svona
ættaróðali.
Ég hló einnig, og ætlaði að
fara að segja honum frá draug
unum á Nohrsetra. En það var
eitthvað í hlátri hans, sem hélt
aftur af mér. Hann sat og blað-
aði í bókinni.
En hvað ég elskaði hann.
Hann var 25 ára, hár og herða
breiður, reglulega karlmannleg
ur. Hann var aðeins farinn að
grána i vöngum, annars var hár
hans biksvart. Augun voru dökk
brún og fjörleg.
Við höfum þekkst í tæpt ór
hamingjuríkasta tímabil ævi
minnar. Hann hafði gefið mér
kjark til að lifa, ást og blíðu.
— Hvað eigum við svo að
gera, spurði hann allt i einu.
Hann lagði bókina frá sér, og
fór að ganga um gólf. Ég ýarð
skyndilega hrædd. j
— Hvernig þá, sagði ég vand
ræðaleg. Ég fer auðvitað til i
Nohrsetra eins fljótt og ég gefc
Ég sagði upp í dag. Skrifstofu-
stjórinn var svo almennilegur og
skilningsríkur. Ég get farið eftir
viku, þrátt fyrir sumarfríin . . . i
— Ég átti ekki við það, sagði .
Harry. Ég . . ég átti við ...
hvað um okkur tvö?
Ég stóð á fætur, og hjarta
mitt sló ört.
— En Harry, sagði ég, þú læfc
ur þér ekki detta í hug, að arf-
urinn breyti nokkru á milli okk
ar.
Hann hló og slökkti í vindlingn
um: — Stór búgarður og meira
en milljón í peningum geta
eyðilagt hvað sem er.
— Ekkert fyrir okkur, Harry.
— Jú, vina mín, líka fyrir okk:
ur. Staðreyndin er sú, að arfur :
inn hefur þegar komizt upp á
milli okkar.
— Hvernig þá?
— Nú ert þú auðug kona,
sagði hann, og ég er bláfátækur.
Ég er bara ómerkilegur pen-
ingaþræll á stórri auglýsinga-
skrifstofu.
— En þú hefur góð laun,
sagði ég.
— Ég er samt sem áður launa
þræll. Þar að auki . . . eftir viku
búum við eiginlega sitt á hvoru
landshorni. Hvernig heldurðu
að. það gangi? Það er ekki það
sama, að elska í gegnum síma.
— Harry!
Ég kastaði mér í fangið á hon
um: — Harry, þú heldur þó ekki
að ég vilji búa ein á Nohrsetra?
Auðvitað búum við þar saman.
Nú höfum við efni á að gifta
okkur.
Hann hristi höfuðið: — Elsku
Elsbeth mín, sagði hann, og
strauk mér um höfuðið eins og
ég væri litið barn. Ég er frá
Stokkhólmi, ég er borgarbúi af
lífi og sál. Ég er útlærður aug-
lýsingateiknari, hvað ætti ég að
___ Af hverju bíðið þið ekki með að skíra hann þangað til
hann getur sagrt sjálfur hvað hann vill heita?
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 20. okt. 1963 1S