Alþýðublaðið - 29.10.1963, Blaðsíða 15

Hún svaf, en hreyfði sig óró
lega í svefninum. Ég settist á
rúmstokkinn hjá henni. Vesal-
ins barnið.
— Heiðveig, hvíslaði ég. Er
þig að dreyma eitthvað Ijótt?
Hún opnaði augun: — Er Maja
mamma niðri í jörðinni núna,
spurði hún.
— Aðeins líkami hennar, svar
aði ég. Sálin er hjá Guði.
Hún horfði á mig, alvarleg í
bragði: — Geðjast þér enn þá
vel að mér, spurði hún Svo.
— Já, Heiðveig.
— Viltu þá vera nýja mamm
an mín, Elsbeth?
-— Já, mjög gjarnan, svaraði
ég, og kyssti hana á ennið.
Hún brosti hamingjusöm.
Þegar ég kom aftur inn til
mín, sá ég strax, að einhver hafði
verið þar á meðan ég var í burtu.
Ég sá, að myndin af Harry', sem
átti að standa á náttborðinu, var
liorfin. í stað hénnar stóð þar
vasi með tveimur blómum . . ,
Brúðarljós!
Ég snéri lyklinum, og stóð
langa stund og starði á blómin. .
Hver hafði látið þau þarna? Ég
varð ofsahrædd. Það leið að mið
nætti. Einhvers staðar í þessu
stóra húsi skrölti gluggi.
— Harry, grét ég, og þrýsti
höfðinu niður í koddann. Harry,
komdu og hjálpaðu mér.
Utan úr náttmyrkrinu bárust
ugluskrækir. Mér sýndist ég sjá
einhvern skugga við gluggann
minn. Ég staulaðist að honum, og
setlaði að draga gluggatjaldið fyr
ir. Skyndilega stirðnaði ég af
hræðslu.
Hvítklædd kona kom hlaup-
andi yfir flötina í áttina að vest-
ur álmunni. Svo hvarf hún inn
. . . inn í draugakjallarann!
Ég þaut að dyrunum, opnaði
þær og hljóp niður í anddyrið.
Ég pantaði hraðsamtal við Harry
í Stokkhólmi. Það leið ekki lang
ur tími, þar til ég heyrði rödd
lians í símanum.
— Halló, Rrauðhetta, hvað
gengur eiginlega á?
— Harry hvenær liefst sum-
arleyfið þitt? Þú verður að koma
liingað, eins fljótt og þú getur.
— Auðvitað kem ég. Hvað hef
ur komið fyrir, ég heyri, að þú
ert að gráta ...
— Eg er hrædd, Harry. Ég get
ekki sagt neitt í símann, en þú
verður að lofa að koma eins
fljótt og þú getur. Hvenær held
urðu að það verði?
— Strax, sagði hann, það er
að segja í fyrramálið. Strax og
ég er búinn að tala við forstjór
ann.
— En vinna þín?
— Ég kippi því lag, það verð-
ur ekkert erfitt. Sem sagt, ég
kemur á morgun.
Ég varð utan við mig af gleði,
þegar ég sá rauða bílinn hans
Harrys birtast í trjágöngunum
næsta dag.
— Harry!
— Rauðhetta!
Hann þaut út úr bílnum, og
kyssti mig. Ég þrýsti mér að hon
um.
-— Harry, ég elska þig. Þakka
þér fyrir, að þú komst.
Hann hlóð, og faðmaði mig að
sér. Skömmu seinna stóðum við
bæði fyrir framan stóru, livítu
bygginguna, og virtum liana fyr
ir okkur.
-— Þetta er ekkert smásmíði,
sagði hann. Hún er stórkostleg.
Hann brosti til mín: — En
livað er að þér? Það er eins og
þú hafir ekkert sofið í nótt.
—* Það hef ég heldur ekki gert,
svaraði ég. Við ræðum um það
seinna. Komdu nú inn.
Fylgia birtist á tröppunum.
Hún lét sem hún sæi mig ekki,
en brosti töfrandi til Harrys.
— Velkominn til Nohrseturs
herra Lind, sagði liún og rétti
honum höndina. Ég þekkti-þig
strax . . . af myndinni hennar
Elsbethar.
Auðvitað vaknar áhugi hjá
hverjum karlmanni, þegar hann
sér fagra konu. Ég stóð og horfði
á þau, og fann að ég var afbrýði
söm.
— Komið þér inn lierra Lind,
sagði Fyigia og lét hönd sína
hvíla á handlegg hans. Elsbeth
8
. . . hvað varð af Heiðveigu? Hún
varð hrædd áðan, og hljóp eitt-
hvað í burtu.
Ég hafði alveg gleymt Heið-
veigu: — Ég kem strax aftur,
sagði ég, og fór að leita að telp-
unni.
Ég fann hana í garðinum. Hún
sagðist ekki þora að láta ókunn-
uga manninn sjá sig. Ég gat ekki
með nokkru móti fengið hana til
að koma inn. Ég gafst upp, og
bað Davíð að gæta hennar.
Við Harry leiddumst um land
areign rnína, og ég útskýrði það,
sem bar fyrir augu olckar. Hann
tók eftir því, hvað ég var æst.
— Þú hlýtur að sjá það sjálf,
að það getur ekki liafa verið
vofa, sem þú sást í nótt, sagði
hann að lokum. Auðvitað lilýtur
að vera til eðlileg skýring á því.
Var þetta ung kona?
— Já.
— Hvítklædd?
— Já.
— Og hvarf inn í draugakjall
arann?
— Já.
— Hver gæti það hafa verið,
sagði hann hugsandi og starði
á viðamikla eikarhurðina fyrir
kjallaranum. Það getur verið um
þrjár konur að ræða: Nönnu,
Önnu-Maríu og Fylgiu. Hvar eru
herbergin þeirra?
— Nanna og Anna-María liafa
herbergi á neðstu hæðinni í vest
ur álmunni.
— Þá þurfa þær ekki að fara
yfir flötina til að komast niður
í kjallarann?
— Nei.
— En Fylgia?
— Hún býr í hinni álmunni.
— Og ef hún ætlar í vestur
álmuna, þá verður hún að fara
yfir flötina?
— Já.
Harry færði sig neðar í kjall-
aratröppurnar.
— Hefurðu nokkuð á móti
því, að við rannsökum kjallar-
ann? Hver hefur lyklaná?
—■ Venjulega ég, svaraði ég.
En Nanna 'fékk þá lánaða vegna
hreingeminganna.
— Þá skreppum við niður í
kjallarann eftir matinn, sagði
hann.
Heiðveig forðaðist okkur.
— Hún venst mér, sagði
Harry. Börn eru alltaf tortrygg
in gagnvart ókunnugum.
— Hún er móðursjúk, sagði
Fylgia gröm. Þessi krakki skil-
ur ekki, hvað henni er fyrir
beztu. Ef hún væri ekki svona
erfið, væri fyrir löngu búið að
gera aðgerð á andlitinu á henni.
Harry gramdist þetta svar
hennar augsýnilega, en hann
sagði ekkert. Þegar Nanna kom
inn til að taka af borðinu, spurði
ég hana um lyklana. Ég sagði, að
við Harry ætluðum að líta á
draugakj allarann.
— Lykilinn að kjallaranum er
ekki á kippunni, sagði Nanna. Ég
hef ekki séð hann lengi . . . ekki
TIIT
U\J
J\_
síðan að Fylgia fékk hann lánað
an.
Ég leit hvasst á Fylgiu, en hún
leit undan og fölnaði.
•— Æi já, sagði hún dálítið
taugaóstyrk. Því hafði ég alveg
gleymt. Hvar skyldi ég hafa látið
hann?
Það varð hljótt í herberginu.
Við horfðum öll á Flygiu, en hún
hló þvinguðum hlátri.
—• Þú mannst Elsbeth, að ég
var alltaf svolítið hrædd við
draugakjallarann, svo að ég á-
kvað að rannsaka hann, bara til
að losna við hræðsluna. En það
var ekkert þar nema gamalt
drasl.
— Hvar er lykillinn, spurði ég.
— Ég hlýt að hafa lagt hann
einhvers staðar frá mér, sagði
hún. Ég man það ekki . . .ég skal
leita að honum.
Við Harry urðum ein eftir í
borðstofunni.
— Hvað var að henni, spurði
ég, þegar Fylgia var farin.
— Hún varð hrædd, sagði
Harry.
— Hvers vegna?
— Af því að hún veit hvað er
í kjallaranum, og hún vill ekl^i
að við komumst að því. Ég þori
að veðja, að hún kemur hingað
eftir andartak, og segist ekki geta
fundið lykilinn.
Harry hafði rétt fyrir sér.
— Ég finn ekki lykilinn, sagði
Fylgia, þegar hún kom aftur. En
auðvitað hlýtur hann að finnast
fyrr eða seinna.
— Það skiptir engu máli, sagði
Harry kæruleysislega. Það verð-
ur ekki erfitt að brjóta upp
þessa gömlu hurð.
— Elsbeth, sagði Fylgia
hvasst. Þú ætlar þó ekki að láia
unnusta þinn vinna skemmdar-
verk á þessari gömlu byggingu?'
— Hvaða vitleysa, þetta eru
engin skemmdarverk, sagði
Harry og brosti Við gengum út
og Fylgia fylgdi okkur. Ég sá, að
hún titraði.
— Hlustið nú á mig, herra
Lind. Ég fullvissa þig um, að það
er ekkert að sjá í þessum kjalí-
ara.
— Mig langar nú samt til að
skoða hann, svaraði Harry.
Hann leit spyrjandi á mig, og
ég kinkaði kolli.
___ Ég þarf að segja þér svolítið mamma, en þú mátt alls
ekki fara að æsa þig upp.
'moítofv-ie
WRiTERS ASK
IF YOU WILL^
PISMISS DEAN
«-T DAAYj v
F| /BBTWBBN THÍ\
>7 PEBSS,TV ANP
YBS! RAPIO,POUCE,FS.l
■X M£AN ANP INSUEANce
-NO.1 y INVESTIGATORS
—<1 inquipinö about
thatactor dis-
APPEARINS....
DIZ.5L OC'ATER,
AE£ you ILL?
A..I HAVENTHAD
TI/AE TO BE PRESI-
DENT 0F MAlMiEEj
—WliAT'5 IN THB
MAIUyMISSARNT
THE LETTÉE^
TELL ALL OF TH £M\Pf.. BIIT Yoll WILLV,
THAT MIS5 DAAY NOTAPP—THAT'
FROM MAUMEE
ALUMNI ARE
FILINö UP... .
HAP NOTHING TO
PO WITH PELANf
COMINS TO THE
CAMPUS—SO OF
COUPSE X WILL
NOT DÍSMISS V
HER... J
THE NEXT PEAN
OF WOMEN W;LL
BE 60 YEARS y'
K. OLP—ANP
UöLYJ 7*
— Eruð þér veikur, dr. Blotcher?
•—- Já, nei annars.
— Það hafa verið svo mikil læti í alls
kyns fólki hér að spyrjast fyrir um þennan
leikara, að ég hef ekki haft tíma til nokk-
urs hlutar. — Er nokkuð í póstinum?
— Það eru hér heilmörg bréf frá gömlum
nemendum skólaus. Flestir, sem skrifa,
heimta að Daay rektor verði rekin.
— Þér skuluð svara þeim og segja, að
Daay rektor hafi ekki átt neinn þátt í þvl
að leikarinn kom hingað, og því vcrði hennt
ekki sagt upp. En þú þarft hins vegar ekkt
að bæta því við, að næsti kvennarektor
verður sextug kerlingarskrukka. t
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 29. okt. 1963 15