Alþýðublaðið - 22.11.1963, Blaðsíða 7

Hver eru úrræði þeirra?
NÚVERANDI stjórnarflokkar
hafa starfað saman síðan haustið
1958. Þá hafði borið að höndum
mikinn og torleystan vanda í efna
liagslífi þjóðarinnar, sem flokkarn
ir hafa síðan leitazt' við að leysa
í ágætu samstarfi og hafa þeir
jafnframt lagt til hliðar deilur um
ýmis stefnumál. Þessi vinnubrögð
hafa borið mikinn og góðan ár-
angur, og á síðasta kjörtímabili
var það tvímælalaust styrkur
stjórnarflokkanna, að þeir gerðu
sér far um að segja þjóðinni satt
og rétt frá ástandinu og gerðu
þær ráðstafanir, sem með þurfti,
.jafnvel þótt sumir þeirra væru
ckki til þess falinar að afla flokk
unum vinsælda í bili.
Nú hefur á ný borið að iiönd-
um talsverðan vanda í efnahags-
málum þjóðarinnar, vanda, sem
er þó engan veginn jafn torveldur
urlausnar og þeir erfiðleikar, sem
við þurfti að fást á haustnóttum
1958 og 1959, og það væri vissu
lega mikið dómgreindarleysi, ef
nú væri hlaupið frá öllu saman
Í fáti.
Stuðningsmenn vinstri stjórnar
innar urðu á sínum tíma fyrir
miklum vonbrigðum með viðskiln
að hennar, þegar fátið var svo
mikið, að Hermann Jónasson,
hljóp frá, án þcss að láta á það
reyna á sjálfu Alþingi, hvort sam
;taða fengist um einhver úrræði.
Slík vinnubrögð eru til varnaðar,
en ekki til fyrirmyndar, og sá
stóri hópur kjósenda, sem vott-
aðí stjórnarstefnunni traust í ný-
afstöðnum kosningum til Alþing
is, ætlast áreiðanlega ekki til þess,
að nú verði stofnað til stjórnar-
kreppu og e. t. v. nýrra kosninga,
eins og að er stefnt með van-
trauststillögunni á Alþingi. Slíkt
mundi engan vanda leysa, og að lík
indum auka á erfiðleikana, sem
fyrir eru. Þeir eru talsverðir, það
skal ekki undan dregið, að stjórn
arflokkamir hafa ekkj enn þá
lagt fram tillögur um úrræði sín,
nema í frv. um launamál o. fl.,
sem er í fyrsta lagi um það, að
stöðva í bili þá óheillavænlegu
þióun verðlags- og kaupgjalds-
mála, sem mundi, ef hún fengi að
halda áfram hömlulaust, leiða til
nýrrar gengisfellingar, og í öðru
lagi um það, að veita stjórnar-
flokkunum frest til áramóta, til
þess að vinna að lausn vandans
til lengri tíma. Verðbólguvanda-
málið er margslungið og yfirgrips
mikið, og það þarf margt að at-
huga og rannsaka, áður en hægt
er að móta raunhæfar tillögur,
sem líklegar séu til árangurs og
fresturinn, sem ríkisstjórnin hef
ur farið fram á, er vissulega ekki
langur. Það hefur einnig komið
fram, að forustumenn launþéga-
samtakanna, sem hæstv. forsætis
ráðherra ræddi við um þessi mál,
hafi sýnt skilning á því, að nokk-
urt tóm þyrfti til undirbúnings og
léð máls á að veita allt að hálfs
mánaðar frest með aðgerðir laun
þegasamtakanna í kjaramálum.
Þannig er ekki um verulegan á-
greining að ræða að þessu leyti.
Annað atriði, sem sýnir, að stjórn
arandstaðan viðurkennir í reynd,
að meira svigrúm þarf til undir-
búningsstarfa er það, að hvorug
ur stjórnarandstöðuflokkurinn hef
ur lagt fram neinar rökstuddar og
raunhæfar tillögur til lausnar
vandamálanna, þótt eðlilegt hefði
verið og sjálfsagt, að slíkar tillög
ur fylgdu vantrausti af þeirra
hálfu.
Vantrauststillagan segir þess
vegna það eitt, að stuðningsmenn
hennar vilja fyrir hvern mun kom
ast til valda, án þess að láta nokk
uð uppskátt um, hvernig þeir ætli
að nota völdin. Að þessu leyti eiga
báðir stjórnarandstöðuflokkarnir
sammerkt, en eins og málið ber
að, kemur enn einu sinni í ljós
ósjálfstæði Framsóknar gagnvart
kommúnistum. Framsókn gat vissu
lega max-kað sér sjálfstæða stefnu
í þessu máli, t. d. með því að segja:
Við bíðum átekta með vantraust,
þangað til þær tillögur, sem stjórn
arflokkarnir boða fyrir áramót,
liggja fyrir. En þessu er ekki að
heilsa. Framsókn gerist í þessu
máli attaníoss kommúnista, eins
og hvin hefttr vei'ið í landhelgis-
málinu og varnarmálunum hér á
Alþingi, og er það í þeinu fram-
haldi af samfylkingu nennar og
kommúnista í verkalýðshreyfing-
unni. Fylgispekt Framsóknar við
kommúnista er þannig orðin eins
og óbreytanlegt náttúrulögmál, og
livorugur þessara bræðraflokka
hefur neitt fram að færa annað
en vantrauststillögu eina saman.
Hún leysir engan vanda.
„Grundvallarsjónarnxið verka-
lýðssamtakanna hlýtur að vera
það, að láta liagsmuni heildarinn-
ar sitja í fyrirrúmi fyrir hags-
munum einstakra starfshópa“.
Þetía eru sönn orð en Iivorug
ur aðilinn, sem um kjarasamning-
ana fjallar, hefur skipað sinum
Birgir Finnsson.
málum þannig, að tryggt sé, að
þessi regla komist í framkvæmd.
Þessu þarf að breyta í það horf,
að launþegasamtökin og vinnu-
veitendur komi sér upp sameig-
inlega, eða hvor aðili fyrir sig,
stofnun, sem-framkvæmi óvilhallt
mat á greiðslúgetu atvinnuveg-
anna, og efnahagslegum aðstæð-
um almennt í þjóðfélaginu, er
hafa mégi að leiðarljósi í samning
um um kaup og kjör. Ætti þá að
vera óhætt að gera heildarsamn-
inga til langs tíma, eins og tíðk-
ast meðal þeirra þjóða, sem búa
við beztu lífskjör, sem þekkjast
í heiminum. Slíkir samningar gætu
þá tryggt vinnufi-ið og efnahags-
legt jafnvægi, sem tryggir laun-
þegum, þegar til lengdar lætur,
meiri kjarabætux-, en þeir geta
fengið með þeim sífellda skæru-
hernaði sem nú á sér stað í launa-
málum. Ef launþegasamtökin, og
samtök vinnuveitenda, liefðu ver-
ið búin að koma viðskiptunx sínunx
í það horf, sem ég hefi hér lýst,
þá veit ég, að ekki hefði vcrið
þörf á þeim ríkisafskiptum, sem
nú eru óhjákvæmileg.
(Kaflar úr ræðu í útvarpsum-
. ræðum).
INN LÆKNAR SAR
MAÐUR nokkur er kvæntur. Hon-1 ur stjórnmálamaður sagði einu
um þykir mjög vænt um konu sinni við mig fyrir mörgum árum:
sína og kann vel að meta kosti Ég veit, að mér hafa oft orðið á
hennar, svo sem fríðleik, gáfur, og stórvægileg glappaskot og yfir-
dugnað. En fyrir all-mörgum ár- , sjónir, — en það þýðir bara ekki
um hafði þessi rnaður samt flækzt neitt að lata Þa® liðna iiggía a
út í að liafa all-náið samband við sór- Slikt vcröur ekki 111 annars
aðra konu, en sá sig fljótt um en að draSa úr manni kiarkinn
Ixönd. En kona hans er geðrík, og gagnvart vaixdamálum augnabliks-
stillir ekki ávallt orðum sínum í ins og framtíðarinnar.
hóf, ef henni rennur í skap. Þetta j Einhverntíma komst það inn í
setur eiginmaðurinn ekki fyrir sig, ! mig 1 sáifræðitíma lijá þeim a-
— nema að einu leyti. Ef þeim ber |
eitthvað á milli hjóxxunum, á kon- 1
án það til að brýna mann sinn á
þeirri yfirsjón, sem henti hann
eitt sinn, og notar þá nafn hinnar
konuixnar óspart til að særa hann
Bregður hún honum þá gjarnaix
um, að honum þyki ennþá vænna
um hana en sig, og -lætur í veðri
vaka, að allt myndi vera fullkomn
ara, þar sem hún var. Þannig fær
maðurinn í rauninni aldrei tæki- ! son, að í mannssálinni gilti það
færi til að láta liðið vera liðið. i furðulega lögmál, að maðurinn
og að rífa ofan af sári, sem tekið
er að gróa
Mjög er það misjafnt, lxvað
menn kunna að „hafa á samvizk-
unni’’ frá gömium tíma, og sumt
af því minnir vafalaust á sig síð-
ar, eins og sú grænklædda í Pétri
Gaut. En það er ekki þeirra hlut-
vei-k, sem þykir vænt um mann-
inn, að leiða hið gleymda fram í
dagsljósið, vekja upp drauginn,
klóra ofan af sárinu. Þetta mættu
gæta prófessor, Ágúst H. Bjarna-
Þetta svíður honunx mest vegna
þess, að aftui’hvarf lxans til konu
gleymdi helzt því, með tíð og tima,
sem honum væri nauðsynlegt að
sinnar hafði verið af einlægni gleynxa, vegna þess, að lxann þyldi
sprottið. j ekki að hafa það alltaf opið fyrir
Það var Páll postuli, sem sagð- augum í dagvitund sinni „Tím-
ist gleyma því liðna og keppa eft- inn læknar sárin”, sagði gamla
ir því, sem væri fram undan. Hann fólkið,. og vissi sínu viti. Þess
hafði sittlxvað á samvizkunni, sem vegna er það alltaf illa gert að
ekki var ánægjulegt að hugsa til rifja upp og miixna á það, sem á
fyrir postula. — Roskinn, íslenzk-' og þarf að gleymast. Það er eins
mexjn einnig athuga í hjúskapar-
málum, bæði karlar og konur.
Það hefur margt illt leitt af því,
að fortíðin fékk ekki að „iiggja
kyrr í gröf sinni”.
Hitt er alinað mál, og það vildi
ég minna hinn áhyggjufulla eig-
í inmann á, að hann verður að bxia
| sig undir að taka karlmannlega á
sig afleiðingar yfirsjónar sinnar,
og hin leiðinlegu frýjunai-orð kon-
unnar eru þrátt fyrir allt afleiðing-
' ar af því, sem honum varð á gagn-
vart henni. Hann verður líka að
láta sér skiljast, að það, sem hún
segir um þetta í í’eiðikösturh, er
ekki sagt af öðru en löngun til að
særa á augnablikinu, og er engin
sönnun fyrir því, að konu hans
þyki ekki vænt um liann, þrátt
fvrir allt. Fyrir-gefning hennar er
að vísu ekki fullkomin, satt er það,
En framkoma hennar á þessum
stundum er þá að minnsta kosti
skóli í fyrirgefningu.
Ameríski prédikarinn frægi, dr.
Emerson Fosdiek, segir frá lconu,
senx bað guð um að gefa sér þolin-
mæði. Hún fann sjálf, að henni
veitti ekki af að verða stilltari í
geði, og jafnari í tilfinningum..—
„En vitið þið, hvað guð gerði?”
spurði Fosdick. „Hann sendi henni
vinnukonu, sem gerði alla hluti
vitlaust! "Skóli þolimnæðinnar
getur starfað með ýmsu móti, og
við erum nú einu sinni svona,
mannfólkið, að við æfum hver
annan stundum full-mikið í þol-
inmæði, — en um fram allt ætt-
um við samt ekki að dorga upp
gamlar syndir til að kvelja hver
annan. En komi það fyrir eins og i
því dæmi, sem ég hér Ixef rætt um,
vildi ég minna eiginmanninn á orð
tækið: Þolinmæði þrautir vinnur
allar.
Jakob Jónsson.
Herbergi óskast
Reglusamur vélsetjari ósk-
ar nú þegar eftir her-
bergi, (má vera lítið). Upp-
lýsingar í prentsm. Alþbl.,
sími 14905 eftir kl. 5. í
dag og næstu daga.
Karlmannaföt
Drengjaföt
ver* SPARTA
Laugavegi 87.
Bílasalan BÍLLINN
Sölutnaður Matthías
Höfðatúni 2
Sími 24540.
hefur bílinn.
SMURT BRAUÐ
Snittur.
Opið frá kl. 9—23.30.
Síítíí IS012
BrauSstofan
Vesturgötu 25.
EiiieiRgrtmargler
Framleitt einungis úr úrvato
gleri, — 5 ára ábyrgð.
Pantið tímanlega.
Korkiöjan h.f.
Skúlagötu 57. — Sími 23200.
BÍLALEIGA
7;>7 Bezíu samningarnir
= AfgreiSsla: GÓNHÓLL hf.
ZZ Ytri Njarðvík, sími 1950
= Fburvöllur 6162
=» Eftir Iokun 1284
FLUGVALLARLEIGAN s/t
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 22. nóv. 1963 %