Alþýðublaðið - 27.11.1963, Blaðsíða 15

r Nú kom Nanna inn meS skila-
boð frá sjúkrahúsinu, Hún og
Anna María hringdu á hverjum
dregi til að spyrja um líðan
Söru.
— Jæja, Nanna, sagði Harry.
Nokkuð nýtt í dag?
— Sara er betri, svaraði
Nanna. Hún svaf vel í nótt, og
læknarnir halda að hún muni
lifa þetta af.
— Þctta voru góðar fréttir,
sagði Harry og horfði rannsak
andi á Fylgiu. Húri verður senni .
lega bráðum það hress, að lög-
reglan geti yfirheyrt hana,
Fylgia þorði ekki að mæta
augnaráði hans. Andlit hennar
var sviplaust, en hún var aug-
sýnilega hrædd. Hrædd við það,
sem Sara kynni að segja lög-
reglunni.
Þegar ég var að ljúka við mat
inn kom Tajt.
— Það er síminn til ungfrú
arinnar, sagði hann. Frá Stokk
hólmi.
Ég gekk út í anddyrið. Dahl
lögfræðingur var í simanum.
— Góðan dag, ungtrú Nohr,
sagði hann. Afsakið að ég
liringi svona snemma, en við
þurfum að tala við yður eins
fijótt og hægt er. Það er vegna
réttarhaldanna á miðvikudag-
inn.
— Er það eitthvað mikilvægt?
‘ — Já, það er afar áriðandi aö
þér komið' strax og þér getið.
— Ég væri yður afar þakklát,
ef þér gætuð komið hingað. Ég
get ekki komizt að heiman núna
Hér er skógarbruni . . .
, — Já ég las um hann í blöð-
unum. Ef það hentar yður, ætti
ég að geta verið kominn að Nohr
setri um tólfleytið á morgun.
—. Það hentar mér ágætlega.
Verið velkominn.
— Það er regn í þessum skýj
um, sagði Harry bjartsýnn, og
starði til himins.
— Við skulum vona það, sagði
ég. Hvað eigum við að gera með
þetta samkvæmi, sem við lofuð-
um Heiðveigu að halda fyrir
hana?
Við verðum að halda það, sagði
Harry ákveðinn. Annars verður
liún hræðiiega vonsvikin. Það er
líka gott fyrir okkur sjáif, við
getum ekki bara setið og grátið
það, sem skeð hefur. Ég er viss
um, að Anita og Henrik eru mér
sammála . . .
— Ég er viss um að Henrik
kemur ekki, sagði ég. Rolf er jú
dáinn . . .
— Hann kemur áreiðanlega,
sagði Harry. Heiðveig er dótt-
ir hans, og þar að auki getur
liann ekkert gert fyrir Rolf fram
ar.
Við fórum til sjúkrahússins og
sóttum Heiðveigu. Þegar við
kömum aftur að Nohrsetri um
þrjúleytið, biðu gestirnir okkar
á tröppunum. Þetta var yndis-
Xeg heimkoma fyrir litlu stúlk-
una. Hún hló og fagnaði, og var
svo hamingjusöm, að ég gat ekki
varizt tárum af eihskæn-i gleði.
Hvorki Fylgia eða Tajt tóku
þátt í veizlunni. Þau höfðu bæði
verið kölluð til yfirheyrslu hjá
lögreglunni. Merki eiturs höfðu
fundizt í líkinu af ömmu, Þegar
þau komu úr yfirheyrslunni fóru
þau bæði beint til herbergis
Fylgiu. Hvorugt þeirra minntist
einu orði á það, hvað komið hefði
: í ijós við yfirheyrslúna.
'l Heiðveig átti erfitt með að
sofna um kvöldið. Henni höfðu
verið gefnar meira en þrjátíu
blöðrur, og hún festi þær allar
við rúmið sitt. Ég settist á rúm-
stokkinn hjá henni.
— Úr því að andlitið á mér
er orðið svona fallegt, þá stríða
23
krakkamir mér ekki framar, ep
það, Elsbeth?
___Nú stríðir þér enginn, Heið
veig, svaraði ég.
. Hún ljómaði: — Þá get ég leik
ið mér við krakkana á morgun,
hrópaði hún. Við Esther, Gunn-
vör og Hjördísi í Vagnsþorpi . _ .
og Lísu og Birgit í græna hús-
inu á ströndinni.
___Þú getur leikið þér við alla
krakkana, sagði ég. Þau geta kom
ið hingað að Nohrsetri og leikið
við þig í garðinum. En við vérð-
um að bíða þangað til eldurinn
er Brugglega slokknaður í skóg-
inum.
Ég fæ þá ekki að fara til
Vagnsþorps á morgun, sagði hún
vonsvikin. Ég ætlaði að fara með
allar blöðrumar mínar og gefa
stelpunum . . .
— Nei, ekki á morgun, Heið-
veig, sagði ég ákveðin. Þú verð
ur að bíða með það í nokkra
daga.
Nanna, sem var að lagfæra föt
Heiðveigar, leit upp.
___Við Evald förum þangað á
morgun til að kaupa hringana,
sagði hún. Heiðveig getur kom-
ið með okkur. Við höfðum hugs
að okkur að fara gangandi, ef
'veðrið verður gott.
— Það er annað mál, sagði
ég. Ef Nanna og Evald fylgja
þér, þá máttu fara til Vagns-
þorps á morgun, Heiðveig.
Daginn eftir var gott verður.
Nanna og Evald lögðu af stað
- til Vagnþorps snemma um morg
... uninn, og tóku Heiðveigu með
sér.
Rétt fyrir hádegi tók að
: hvessa, og ég fór að iðrast eftir
að hafa leyft Heiðveigu að fara
Við Harry fórum að líta á brun
ánn. Allir voru hræddir og á-
■ hyggjufullir.- Norðvestan vindur
... . allir vissu hvað það þýddi.
Klukkan hálf tólf varð ég að
fara hehri aftur, til að taka á
-nróti lögfræðirigunum.
— Ég verð hér eftir, sagði
Harry.
— Értu ekki svangur, spurði
ég. . . . —
Hann hristi höfuðið, og starði
áhyggjufullur til himins.
Sjáið þarna, hrópaði slökkviliðs-
maður nokkur. Sjáið þama uppi.
Ég kipptist við. Yfir rjúkandi
skóginum sveif kippa af blöðr-
um.
— Þetta eru blöðrurnar henn-
ar Heiðvéigár, hrópaði ég. Þetta
ern, . .
— Hún hlýtur að hafa misst
þær á leiðinni til Vagnþorps,
sagði Hárry. Það er bezt að þú
flýtir þér heim, svo að þú getir
tekið á móti henni.
Ég fór að hlaupa, og hugsaði
stöðugt um Heiðveigu Ég gat
ekki skilið, livers vegna blöðr-
urnai- komu úr norðvestri. Vagns
þorp var í vesturátt, en blöðr-
urnar virtust koma frá stað norð
an riiegin við vatnið.
Skyndilega heyrði ég í síren-
um. Ég nam staðar og hlustaði.
Eldurinn hafði þá tekið sig upp
aftui*.
Ég hljóp aftur af stað.
Heiðveig var ekki komin heim.
í stað þess liitti ég Nönnu grát-
andi í anddyrinu.
— Heiðveig er horfin, grét
hún. Ég skil það ekki . . . Við
Evald fylgdum henni heim til
Esther og Hjördísar. Hún lofaði
að bíða eftir okkur þar, meðan
við færum til gullsmiðsins. Þeg
ar við komum til baka, höfðu
þær Hjördís farið út með blöðr
urnar. Við leituðum alls staðar
að henni. Evald varð eftir til að
halda áfram leitinni. Margir
höfðu séð hana, en enginn gat
sagt okkur hvert hún hafði farið.
Evald bað mig um að fara heim,
og athuga hvort hún væri kom-
in.
— Nanna, sagði ég Getur
hugsazt, að Heiðveig og Hjördís
hafi farið kringum vatnið? Heið
veig var að tala um það í gær,
að hana langaði til að leika við
Lísu og Birgit, sem búa norðan
við vatnið.
Ég hljóp að bílnum hans Harr
ys án þess að bíða eftir svari
og ók af stað.
Skyndilega sá ég litla stúlku,
sem gekk eftir veginum. Ég stöðv
aði bifreiðina: — Þekkir þú
telpu, sem heitir Heiðveig, kall
aði ég.
Telpan kinkaði kolli, og ég sá,
um
ur
JvllK.
að hún hafði verið að gráta.
— Hefurðu séð hnaa í dag? j
— Já . . . ’j
— Hvert fór hún?
— Hún hljóp á eftir blöðrun< |
. . við vorum að leika okk
ströndinni með Lisu og
Birgit . . . og skyndilega tók:
vindurinn blöðrurnar . . . þær ,
flugu hátt upp í loftið. Heiðveig
hljóp á eftir þeim. Við hlupunn
allar á eftir þeim, en þær svifu
svo hátt, að við gátum ekki náð
í þær Lísa og Birgit gáfust upp,
en ég elti Heiðveigu. Svo datt ég
og meiddi mig. Ég kallaði á HeiS
veigu, en hún hljóp bara og.
hljóp . . . hún hljóp Inn á milli'
trjánna þarna. Við héldum, a8
blöðrurnar hefðu lent þar, en.
svo var ekki. Þær héldu bara á-
fram að svífa í loftinu. Og svo
byrjaði skógurinn aftur at>
brenna. Ég varð hrædd, og hljóp
til baka.
— Hjördís, sagði ég. Flýttu
þér nú heim til mömmu sinnar,
Þú veizt, að þið megið ekki leika
ykkur í skóginum, meðan hætta
er á eldi.
___Hvað á ég að gera með naglabursta? Ég er bara aff fara
aff borffa. Þaff er ekki eins og ég ætli aff fara aff framkvæma
uppskurff! j
— Nel, en þaff er búiff að yfirheyra sex
ameríkana, sem aliir voru aff blístra lagiff
úr kvikmyndinnl „Aldrei á sunnudögum“.
í öffrum hluta Aþenu borgar:
__Ég er orffin á eftir í menningaráætlun
hmi minni. Enginn timi til aff hugsa um
3
myndarlcga karlmenn, sem koma fram vlð
mig eins og ég væri taf fínu fólki. — Hva‘3
skyldi hann annars hafa heitiff.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 27. nóv. 1963 «5