Alþýðublaðið - 26.02.1964, Blaðsíða 6

ANTON FOX, sendibifreiðastjóri,
leit upp úr dagblaðinu og mælti
við konu sína:
— Það er mynd af telpu hér,
sem er alveg nauðalík Gabrielu
okkar.
Konan hans leit á myndina af
telpunni í blaðinu og samsinnti
honum. Og frú Fox gat ekki að
— Þa'ð getur ekki verið hart.
jÉff saað það í 4 mínútur og þetta
eru 4 cgg, samtais 12 mínútur . .
sér gert að láta augun flögra í
átt til yngri dótturinnar, Ulrike,
rúmlega tveggja ára gamallar, sem
lék sér í herberginu.
Hún var gjöróiík eldri systur
sinni, bæði í útliti og skapgerð.
Þegar frú Fox las áfram það,
sem með myndinni í blaðinu stóð,
sá hún, að læknir í Vestur-Berlín
hafði tekið blóðsýnishorn af litlu
stúlkunni, sem hét Manuela
Sternke, og komizt að þeirri nið-
urstöðu, að hún gæti ekki verið
dóttir konunnar, sem hún ólst upp
hjá og álitin var móðir hennar.
í blaðinu sagði ennfremur, að
telpan hefði fæðzt í sjúkrahúsi í
Hildesheim, sama sjúkrahúsinu og
frú Fox hafði átt sína telpu á níu
dögum síðar.
Höfðu orðið bamaskipti? Fox-
hjónin hófu fyrirspurnir.
Þau bíða enn í kveljandi óvissu,
vegna þess, að þrír sérfróðir lækn
ar hafa ekki komið sér saman um
niðurstöður af blóðrannsóknum,
sem þeir hafa gert.
Einn vinsælustu söngvara Frakklands, Tino Rossi, hélt nýlega hátíðlcga 150. sýningu söngleiks síns,
„Le Temps des Guitares“.

| ®VA BARTOK, ungverska leik
1 konan, sem, eitt sinn var gift
Curd Jiirgens, sneri fyrir
| skömmu aftur til London eftir
fjögurra ára vist á Ítatíu. —
Myndin er af henni og sex ára
1 gamalli dót ur hennar, Deanne,
| sem hún var að koma í skóla
í London. Ekki samt heima-
§ vistarskóla og í þvi sambandi
| er þetta haft eftir henni: „Hver
| er tilgangurinn með því að
eiga börn, ef maður hefur þau ■
aldrei hjá sér?“
D.eanna á að læra dans, tón- §j
lis', málaralist og fleira því um g
Iíkt. .
Eva ætlar að halda sýningu §j
á sínum eigin verkum í Lond-. @
on á næstunni. Hagnaður, ef §1
einhver verður, gengur til bar- '
áttunnar gegn hungursneyð- 0
inni í heiminum.
□ EKKI er víst hvort Brigitte
Bardott er ennþá bezta gjaldeyris
tekjiuind Frakklands, en á hinu
leikur ekki minnsti vafi, að hún
skipar sérstakan sess í hugumr.sam
landa sinna, sém önnur kona mun
naumast setjast í síffar.
Sennilega er hún eina konan í
heiminum, sem myndað er um
sérsiakt safn, þar á ofan meðan
hún er enn á lífi.
Þar er ekki aðeins hægt að sjá
hana í fullri líkamsstærð — í
vaxi — heldur einnig langflesta
þá búninga, sem hún hefur leikið
í. Einnig er þar að finna skó.a-
kjóla hennar og meira að segja
vögguna hennar, sem hún síðar
geymdi í son sinn, Nicolas Charr-
ier.
Q] JOSEPH KABAT, 22ja ára gam
all New Yorkbúi, ætlaði að sieppa
við fyrstu áminningu sína fyrir
umferðarbrot.
Þess vegna jók hann hraðann,
þegar hann varð var við lögreglu
bíl á ef.ir sér. Kappaksturinn stóð
góða stund. Þegar honum var lok-
ið, fékk Joseph ekki aðeins at- ,
hugasemd fyrir upprunalegu yfir-
sjónina, heldur 51 í viðbót, þar á
meðai umferðarljósbrot, rangar
stefnubreytingar, akstur á skökk
um vegarhelmingi og fjölmargt
íleira.
tækis vilja fá yfirsýn yfir hæfi-
leika flónelsmannanna, kalla þeir
þá saman á skrifstofu stjórnarinn
ar og fá þeim þar í hendur ákveð-
inn. f jölda.. af bréfaklemmum, sams
konar og þær, sem þeir eru vanir
að nota við dagleg. störf sín.
— Nú skulum við sjá hvað þið
getið gert úr þessum klemmum,
herrar mínir,' segir siðan einhver
forystumannanna ,og allir taka
að keppast við að beygja og
sveigja járnið. Skyndilega er leik
urinn stöðvaður og árangur verk
anna lagður fyrir hina ógnvekj-
andi sálfræðinga, sem skulu kveða
upp dóm um flýti þeirra í að átta
sig á aðstæðum, dugnað, sköpun-
arhæfileika og skapgerð.
Það var „United Airlines", sem
byrjaði á þessum prófunum, og
síðan hefur þessi aðferð farið sem
‘ e dur í sinu um Bandarikin.
Það er líklega alveg útilokað,
að sá beri sigur úr býtum, sem
hefur setið allan daginn í stóln-
um og dundað við að gera fígúrur
úr bréfaklemmum.
□ HINIR ,,gráu menn“ Banda-
ríkjanna, flónelsklæddu náungarn
ir, sem vonast eftir að komast
upp í hinn enda metorðastigans,
þar sem greidd eru háu launin,
menn bera virðinguna utan á sér
og fá magasár, hafa nú fengið nýtt
áhyggjuefni.
Það eru auðvitað hinir hötuðu
afkastasérfræðingar, sem því
valda.
Þegar forustumenn stórfyrir-
□ GRAHAM GREENE er einn
mesti aðdáandi og þekkjandi vína
í hópi bókamanna. Nú ætlar hann
að gæla rækilega við þetta áhuga
mál sitt. Hann ætlar að yfirgefa
hið þokusveipaða föðurland sjtt og
setjast að í hjarta vínhéraðsins
Provence í Frakk’andi. Hann hef-
ur keypt hús og landssvæði í dæmi
gerðu frönsku vínþorpi, sem Les
Arc heitir. Þar ætlar hann að
rækta sitt eigið vín.

— Það lá að. Ameríkanar hafa
svosem verið hér lílta . . .
□ HINN mikli sálgreinandi hafði
haft frú eina til meðferðar um all
langan tíma og var nú kominn að
niðurstöðu.
— Þér hafið tvöfalda skapgerð,
kæra frú. Þér eruð í raun og verú
tvær ltonur, og það er ekki um
annað ræða fyrir yður en sætta
yðu við það. Hún kinkaði koili og
nú var ekki annað eftir en greiða
reikninginn.
— 5000 krónur, sagði hinn frægi
sálfraeðingur. Aftur kinkaði frú-
in kolli, tók seðlabunka upp úr
veski sínu og rétti honum.
Hann taldi upphæðina og leit
síðan forviða upp: • :
— Já, en þetta eru ekki nema
2500 krónur.
— Ég veit það, sagði liún, en
nú hefur önnur konan greitt. Nfi
skuluð þér sjá, hvað þér getið
haft út úr hinni konunni.
□ HANN kom sér vel fyrir á bar-
stólnum og sagði við barþjóninn:
— Hristu nú handa mér extra
þurran martini, þetta er fegursti
tími dagsins, of seint að fara á
skrifstofuna og of snemmt að fara
heim. - >
@ 26. febrúar 1964 — ALÞY0UBLAÐIÐ