Alþýðublaðið - 19.03.1964, Blaðsíða 15

eftirlæti, kermsla, þvottur og
saumastörf væru töfrandi at-
vinna fyrir unga stúlku. En hún
hafði ekki um neitt að velja.
Hún var dóttir uppgjafa læknis
og ekkjumanns, og hafði fengið
góða, almenna menntun, en
samt ekki nógu góða til að
byggja upp sjálfstætt stari. Fyr
ir ári síðan hafði faðir hennar
dáið, og skilið hana eftir því
nær peningalausa. Hún liafði haf
ið hjúkrunarnám, en ekki haft
nógu sterka heilsu til þess. Svo
hafði hún tekið þá fyrstu at-
vinnu, er henni bauðst, og álitið
sig heppna að fá tækifæri til að
fara til útlanda sem barnfóstra
sonar Bradleys hjónanna, Der-
eks.
Nú ýtti einhver til hliðar dyra
tjaldinu í klefanum og maður í
gráum fötum kom inn. Hann
var greinilega Englendingur. Á
eftir honum kom þjónn með
tvær ferðatöskur.
Það kom fát á Petu, og hún
reyndi að troða niður einhverju
af untjirfötunum, sem lágu á
rúminu. Svo stóð hún á fætur.
— Klefi númer fjórtán, fyrsta
farrými — það passar. Þessi
klefi er ekki ætlaður fyrir frúna,
heldur herrann, sagði þjónninn.
— Mér þykir þetta mjög leitt,
hér hlýtur að vera um einhvern
misskilning að ræða, sagði Eng
lendingurinn.
— Já, en mér var vísað liing
að inn. Eg er viss um, að þetta
er minn klefi. Herra Brandley
pantaði fyrir mig í Calcutta,
sagði Peta.
Maðurinn í gráu fötunum tók
upp bunka af pappírum, missti
vegabréfið sitt á gólfi, tók það
upp aftur og leitaði að farseðlin
um, sem myndi sanna mál hans.
___ Mér þykir þetta afar leitt,
endurtók hann. Peta tók eftir að
hann hafði mjög fallega rödd,
og fallega lagaðar hendur. Yfir
leitt dæmdi hún fólk mikið eftir
rödd þess og höndum. — Nafn
mitt er Frensham. Doktor
Frensham.
— Ah, hugsaði Peta. —• Lækn
ir. Þess vcgna hefur hann auð-
vitað svona fallegar hendur. Hún
brosti til hans, brosi sem lýsti
upp hið unga andlit hennar,
sem annars var svo alvarlegt.
— Jæja, annað okkai' hlýtur
að hafa rangt fyrir sér, sagði
liún.
Noel Frensham rannsakið
skjöl sín. Hann var alls ekki
í skapi til að taka eftir að stúlk
an var ung og falleg, og hversu
aölaðandi bros hennar var. Til
þess var hann alltof þreyttur.
Honum var heitt og honum leið
illa.
— Eg panfcaði fsr á seinustu
stundu, >og var sagt að ég gæti
ekki fengið eins mannsklefa, en
yrði að vera í klefa með ein-
liverjum Peter Marley, sagði
hann stuttlega.
Peta skildi nú skjndilega
Iivcrnig í öllu lá, og hún skelli-
liló.
— Nafn mitt er Peta Marley,
en það er P-E-T-A. í því liggur
misskilningurinn.
Noel Frensham stakk farmið
anum í vasann, og leit gremju-
lega á stúllcuna. *
Ný íramhölds-
saga eftir
Denise Robins
— Eg skil. Mér þykir leitt að
hafa ónáðað yður. Þetta eru
heimskuleg mistök.
Þjónninn sá að þetta
var maður, sem myndi gefa ríku
lega drykkjupeninga, lagði frá
sér töskurnar og sagði: — Ef að
herrann vill bíða andartak
hérna — þetta þurfa ekki að
vera nein vandræði. Eg fer á
skrifstofuna og kippi þessu í lag.
Eg held aö ég geti fundið eins
2
mannsklefa handa hen'anum.
— Jæja, guði sé loft fyrir
það, sagði Noel Frensham
gremjulega.
Þjónninn fór.
— Finnst yður hitinn ekki
hræðilegur . . . byrjaði Peta.
Svo tók hún eftir því að litar
háttur læknisins var mjög óeðli
legt, og kvaladrættir fóru um
andlit hans.
— Er eitthvað að yður? Vild-
uð þér ekki koma inn fyrir og
fá yður sæti?
Hann þáði hoðið, því að þröng
ur skipsgangurinn með skjanna
hvítum ^oggjunum fór allt f
einu að hringsnúast fyrir augum
hans. Hann lét fallast á annað
rúrnið og þerraði andlit sitt
Peta horfði áhyggjufull á hann,
liellti vatni í gtas og rétti hon
um.
'YS
— Eg býst við að það sé volgt,
sagði hún. —- En það er ekki um
annað að ræða.
Hann tók við glasinu og þakk
aði henni fyrir. Nú tók hann
eftir því hvað stúlkan var vin-
gjarnleg í framkomu, og að
augu hennar voru mjög blíðleg.
Gremja hans hjaðnaði. Hann
fann bara að hann var veikur
og dauðþreyttur.
— Eg lield, að það hafi næst
um liðið yfir mig, sagði hann.
Peta hristi höfuðið brosandi:
— Læknir, læknaðu sjálfan þig!
Hann brosti dapurlega.
— Það er nú hægara sagt en
gjört. Eg veit ekki hvað er að
mér. Eg lief haft þessa fjand-
ans verki í hálfan mánuð.
— Hafið þér þá ekki farið til
læknis?
__Nei, ég hef .ekki haft tíma
til þess. Eg hef verið hér í fríi.
Eg lief verið á fílaveiðum, langt
í burtu frá allri siðmenningu. Eg
kom hingað til Bombay rétt
mátulega til að ná í skipið. Mér
fannst betra að fara bara til
London aftur, úr því ég var far
inn að finna til veikinda.
___ Eg vona, að þér náið yð-
ur fljótt, sagði Peta. — Það er
svo þreytandi að vera alltaf
hálflasinn. Eg hef oft fengið
hitasótt síðan ég kom til Ind-
lands, og það tekur á taugam-
ar.
Hann kinkaði kolli, tók upp
vindlingaveski úr gulli og
kveikti sér í vindlingi. Peta tók
eftir að enni hans var hátt og
gáfulegt. Hárið var dökkt og
þykkt, hann var móeygður,
augnaráðið vingjamlegt, munn-
IDÆI
svipurinn strangur og ákveðinn.
Hún var viss um að hann væri
enginn venjulegur maður. Eng-
inn venjulegur heimilislæknir.
Hún var viss um að hann væri
mjög þekktur maður á sínu
sviði. Frensham. Hún minntist
þess ekki að hafa heyrt það
nafn áður. En það voru jú til svo
mörg hundruð frægir sérfræðing
ar, þó að almenningur þekkti
ekki til þeirra. Hann var á mjög
óákveðnum aldri. Vöxtur hans
var unglegur og sömuleiðis aug
un, en andlit hans var aðeins
byrjað að vei'ða hrukkótt og
hann var farinn að grána í vöng
um.
Noel Frensham hugsaði: —.
vona að guð gefi að þetta sé að
eins hitasótt, og ekkert annað.
En í rauninni held ég að mér
hafi tekizt að verða mér úti um
einn af þessum undarlegu liita-
heltissjúkdómum í þessari and
styggðar veiðiferð. Fjandinn
liirði alla indverska fila. Eg vil
geta haldið áfram við vinnu
mína, þegar ég kem heim.
Þjónninn kom nú hlaupandi,
og tilkynnti að hann hefði fun<£
ið eins mannsklefa fyrir herr-
ann. Noel Frensham reis á fæii
ur, og bað Petu enn einu sinriy.
afsökunar á ónægðinu.
Peta varð eún efth’. Hún lauk
við að taka upp farangurinn.
Hún hélt áfram að hugsa ura
Auburn Lyell, og spurði sjálfa
sig örvæntingarfull hvort hanrt
mundi lialda loforð sitt og hitta
hana í London, eða hvort liarm
mundi verða búinn að gleymá
henni alveg, þegar hann kærni
þangað.
2. kafli.
Peta sá Noel Frensham ekkl
aftur fyrr en nokkrum dögum á®
ur en skipið skyldi leggjast að>
bryggju í Aden. Það var hræði-
lega heitur dagur. Sjórinn ljóm
aði eins og blár gimsteinn £
sterku sólskininu. Flestir fai'þeg
arnir lágu í sólskýlunum á þil~
farinu og stundu af liita. Peta
var mjög eirðarlaust. HennS
hafði verið mjög undarlega ima
an brjósts, alveg frá því að húm
yfirgaf Bombay — og Auburn,
Þrátt fyrir hinn mikla hita gat
hún ekki legið kyrr. Annars
hafði hún hresstst mikið þessa
tvo daga, sem hún hafði verið
á sjónum. Matarlyst hennar
hafði aukizt og henni leið betur
en nokkru sinni fyrr. Hún fór
í gönguferð um þilfarið, klæddt
hvítum léreftskjól, sem fór vel
við brúna húð hennar, og me®
7663
— Það eru bara fjórar mínútur eftir þangað til ábyrgðin er
úr gildi pabbi.
=4
WELL — TELEPHONE PARIE To\
BUY UP ENOUÓH OF THAT PEE-
FUME 5TOCK TO FORCE THAT
!DIOT PEESIDENT Ol)T OFTHE
FIEM...AND SEND A THKEATEN-
lAið WIPE 'ID THAT BOCB WHO
WANTS ME TO SUFPORT HIM FOK
%- X TBEP CCMIN'G BACK TO THAT'
MAN IN TOE PENTAðON/ I DON'T
TRUST PEOPLE VVHO FAIL TO STKIKE
BACK ... WHICH IS WHy I PONY
altosether rgusr you 1
Doris vann. Nú er Stebbi búinn tað losa
sig við svarta hárið.
— Olson hefur ekkert svar komið frá her
málaráðiuioytinu við síðustu árás minni?
Nei, fröken Calhoori; — Hringdu tU París-
ar og láttu kaupa upp svo mikið af hluta-
bréfum í þessu ilmvatnsfyrirtæki að hægt
sé að losna við þennan vitlausa framkvæmda
stjóra, sendu svo þessum bjána, sem vill
láta mig styðja sig á þing harðort skeytl*
Það er þessi náungi í hermálaráðuneytinu,.
Eg treysti ekki fólki sem svarai' ckki árás*
um. Þess vegna treysti ég þér ekki. j
ALÞÝÐUBLAÐI0 — 19. marz 1964 1$