Alþýðublaðið - 08.04.1964, Blaðsíða 15

stórri, hvítri bygginu, er líktist
hóteli. Fólk sat og drakk kaffi
á svölum, sem sneru út að haf
inu. Hún gæti setið þama í friði
andartak og spurzt s'íðan fyrir
um flugpóst til Englands.
Hún gekk inn í ánddyrið, þakk
lát fyrir svalann og kyrrðina,
sem ríkti þar inni. Hár, ljóshærð
ur maður í hvítum léreftsfötum
gekk til móts við hana, niður
sokkinn í bróf, sem hann hélt á
í hendinni. Peta leita andartak
á hann, en roðnaði svo og rak
upp dálítið óp.
— Auburn!
Þetta var raunverulega Au-
burn Lyell, sem hún hafði liugs
að stanzlaust um frá því hún
fór frá Calcutta. En hvað var
hann að gera í Port Said? Hann
hafði sagt henni, að hann ætl-
aði að fljúga.til London. Peta
féll næstum í öngvit af æsingi.
Hún hljóp glaðlega til móts við
hann.
— Burn, sagði hún, og notaði
nú í fyrsta skiþti gælunafn hans.
Hann leit upp, og missti eitt
af bréfunum á gólfið.
— Guð hjálpi mér, sagði
hann. — Peta!
Hún skalf frá hvirfli til ilja,
þar sem hún stóð þarna og
horfði á hann. Það var of dá-
samlegt til að geta verið satt,
iað Auburn Lyell stæði þarna
raunverulega fyrir framan hana.
■ Eina manneskjan í veröldinni,
sem liún hafði þráð að sjá. Það
- yrði svo miklu auðveldara að
segja honum allt, í stað þess
iað 'skrifa honum það. Skýringar
hennar á þessu voru eitthvað
svo iijákátlegar á prenti.
, — Peta, endurtók hann. ______
Hvað í ósköpunum ertu að gera
í Port Said?
— Ég gæti spurt þig hins
sama.
— Ég er hérna í viðskiptaer-
indum, auðvitað. Ég ætlaði að
fara beint til London, en pabbi
sendi mér skeyti um að hitta
hérna mann, sem vinnur í okkar
þjónustu í Cairo. Eg flaug hing
að, en legg aftur af stað á morg
un. En þú — hvað í ósköpunum
- fékk þig til að stíga hér af
skipsfjöl?
— Ég get ekki sagt þér það
svona í fljótu bragði. Það er
alltof . . . alltof ótrúlegt, sagði
hún og hló litillega.
Hann greip um báðar hendur
hennar og þrýsti þær fast.
— Þetta kemur mér að
minnsta kosti dásamlega á ó-
vart, sagði hann. — Það hefúr
ekkert jafn yndislegt komið fyr
ir mig í langan tíma. Síðan ég
fylgdi þér í lestina hef ég vér
ið á stanzlausum leiðinda fund
um og unnið mikið — alltof mik
ið. Mér finnst ég eigi skilið að
hvíla mig dálítið núna. Og guð
minn góður, Peta, að hitta þig
hér . . . þaS er eins og ]njjing
ar í eyðmiörk.
— Ekki híllingar sagði hún
' samingjusöm. Hún var Svo ó-
segjanlega hamingjusöm. Hún
stoð þarna þétt upp við hann,
hann hélt um hendur hennar og
hún teygði að sér aðdáunina,
i sem kún sá í augum hans. ______.
■ Hillingar eru bara blekking. En
ég er ekki blekking, máttu vita.
— Nei, og guði sé lof fyrir
það.
— Þykir þér í raun og veru
gaman að sjá mig, Burn?
—- Sagði ég þér ekki í Cal-
cutta, að þú værir eina stúlkan
í heiminum fyrir mig?
Hún skalf.
— Þér hefur þá verið alvara.
— Elskan mín, mér er ailtaf
alvara með það, sem ég segi.
Mér var alvara, þegar ég sagði
þér að ef.tir að ég sá þig, fann
ég að um aðrar konur gat ekki
verið að ræða í lífi mínu.
Meðan Aubum sagði þetta, leit
hann í kringum sig með þessum
fögru augun, sem engar konur
gátu staðizt. Hann vonaði inni
lega að rauðhærða stúlkan, Di-
ana eða hvað sem hún hét nú,
er hann daðraði svo dyggilega
við kvöldið áður, mundi ekki
birtast einmitt á þessu augna-
bliki.
— Komdu inn í setustofuna,
þar sem við getum talað saman
í ró og næði, bætti hann við.
Peta fór með honum, og eins
og allar ungar og ástfangnar
stúlkur var hún fullviss um það,
að maðurinn, sem ,gekk við hlið
hennar væri faHegasti og mest
töfrandi karlmaðurinn í öllum
heiminum. Og hún var stolt af
því. Hún dáðist að ljósu hárinu,
sólbrenndri liúðinni, bláma augn
anna og stórum, fallega löguðum
munninum. Reyndari kona en
Peta hefði strax séð að munn-
svipur hans bar vott um veik-
lyndi, og augun, sem voru stór
og blá eins og í skógarguði til-
heyrðu vissulega manni, sem
hafði ekki farið varhluta af
nautnum, líkað þær vel og
mundi sennilega einskis svífast
til að þjóna þeim.
Ei> Peta var afar ung og ólífS
reynd, og Aubum Lyell var bú
inn að veiða hana í net sitt, sem
svo margar aðrar konur höfðu
fallið í — og iðrazt þegar allt
var um seinan.
Hún var ofsaglöð yfir að hitta
hann þama í Port Said, og það
hafði komið honum þægilega á
óvart. Honum féll hún sannar-
lega vel í geð, þessi litla Peta
Marley. Útlit hennar var töfr-
andi, og hún var viðlcvæm og trú
gjörn. Honum geðjaðist vel að
stúlkum, sem voru þannig. Hon
um gekk ætíð vel að hafa áhrif
á þannig stúlkur og móta þær að
eigin geðþótta.
Þegar hann liitti hana fyrst
í Calcutta, hafði honum strax
dottið í hug að þarna væri stúlka
fyrir hann. Síðustu ástarævin-
týri hans höfðu verið frekar mis
heppnuð. Ein af ástkonum hans
hafði verið Val Porter, eigin-
kona eins af undirmönnum hans
í Calcutta. Það ævintýri hafði
verið skemmtilegt þar til hann
varð að draga sig í hlé vegna
áhættu á skilnaðarhneyksli. Hon
um hafði heldur aldrei dottið í
hug að giftast Val. Svo var það
Philippia — einhver sú falleg-
asta af öllum þeim Ijóshærðu
stúlkum, er hann hafði kynnzt
— og stórkostleg dansmær. Þau
höfðu átt stórkostlegar samveru
sundir í London, en Phil var of
heimsvön, og hafði gert sér allt-
of Ijósa grein fyrir hvemig hann
var í raun og veru. Það var leiö
inlegt fyrir karlmann að vita að
ástkona hans þekkti veikleika
hans út í ystu æsar. Hann hafði
verið slíkum ævintýrum fremur
afhuga eftir að öllu lauk milli
hans og Phil. Þau endalok höfðu
kostað heilmikinn harmleik og
rifrildi, og hann hataði allt slíkt.
Það var það versta við konur.
Þær reyndu alltaf að rígbinda
karlmenn, jafnvel þó þær væru
og sárt við legðu í upphafi, að
þetta ætti aðeins að vera smá-
ævintýri til að stytta þeim stund
ir. Hann hafði lent í fjárans vand
ræðum vegna Phil, og þáð var
aðeins nýlega að hún var hætt
að angra hann með móðursýkis-
legum bréfum.
Hann ætlaði sér ekki að kvæn
ast. Ekki enn þá. Hann lifðí
þægilegu lífi sem piparsveinn, •gm/~
hann átti foreldra, sem dýrkuðu
hann og uppfylltu allar óskir
hans. Garnli maðurinn var aS
vísu vinnuharður, og lét Au-
burn vinna meira en hann f
rauninni kærði sig um, en það
borgaði sig samt, og hann hafðt
nægan tima til áð njóta lífsins
þrátt fyrir kaupsýsluna. Það
voru fáir ungir menn á hans
aldri, 28 ára gamlir, sem höfðui
jafn mikla peninga og frjálsar
hendur og gamli maðurinn lét
lionum í té.
NýkomlS
Kjólaefni — Sloppaefni -4-
Náttfataefni — Sægurveraefnl
o. fl.
VerzSunin Snót
Vesturgötu 17.
Prjónagarn
Bæjarins bezta úrval.
Margir litir á pamla verð-
inu.
Var það ekki þetta, sem læknirinn sagði að ég ætti að borða.
M155 CALHOOM .ANP
eE.MTLEAAE.“J/VVS IN
TriE AVILtTARy- ASS
COMETAMTLy PLAyiNð
MOCK WAR ÖAME&.
Iili5F5©Sl
...HOPlNð TO FEEKST OUT
1N APVANCE SOMETPICK
OP TECHNISUE WHICU
AN AO'/ESSAay A1IC-IÍT
USS IN ÁCTUAL WAZ!
Kas ASAMPL£*7N£ SEELInN
WALL WAS FREPICTEO HESE
LONS BEFOEE IT WAS ACTUALLy
BUILT —ALTHO WECOULDNOT
S1DP IT VVHEN |T HAPPENEP.1
AWBE V01) VVILL AN^
TICIPATE A PSVICE
WHIcH COULD SAVS
THE COUNTgy—ANP
EVEN THE CIVILIZED
__Við erum alitaf í gervistríðum. Þannig
vonumst við til að geta séð fyrir fram og
fúndið ráð gegn þeim brögðum, sem iaiid-
stæðingnm okkar mjuidi hugkvæmast að
noía ef í harðbakkann slægi.
Við vorum til dæmis búnir að segja fyr-
ir um að Berlínarmúrinn yi-ði reistur löngu
áðiur en af því varð. Samt gátum við ekki
stöðvað byggingu múrsins.
___ Kannske getið þið fundið eitthvað til
að bjarga iandinu og öllum hiuum siðmennt
aða heimi? 1
Starfslið Copper Calhoon hefur nú sett
upp skrifstofu á gistihúsinu.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 8- apríl 1964. X5