Alþýðublaðið - 26.06.1964, Blaðsíða 15

búið það þannig, að böfuðið virt
ist vera skilið frá líkamanum og
svifi Í lausu lofti. Hann gekk
að snyrtiborðinu og tók upp
glerbrotin, sem hann hafði haft
með sér úr hrúgunni á gangin-
um, — Lítið á þessi brot, héfra
Duluth. Getið þér séð nokkuð
" sérstakt við þau
Eg leit á brotin. Þau voru
smurð einhverju gráu efni, sem
virtist vera leir.
— Leirinn hans Wesslers,
sagði ég.
— Já, einmitt. Það er mjög á-
hrifamikið að búa til geigvæn
lega grímu úr leir, og eðlilegt
að einhverju af ' honum væri
smurt á glerið. Dr. Lenz strauk
yfir skeggið. — Þetta held ég,
að hafi gerzt í búningsklefanum
í gærkveldi, herra Dulut, og það
ier ekkert, sem mælir á móti
því.
Sennilega hafði hann rétt fyr
ir sér. — En þetta var mjög á-
hættusamt, mótmælti ég. —
Wessler hefði aðeins þurft að
rannsaka málið ofurlítið nánar;
og þá hefði allt verið tapað.
— Já, auðvitað var þetta á-
hættusamt, herra Duluth. En það
liggur í hlutarins eðli, að þessi
óþekkta persóna hefur verið
nógu skynsöm til að sjá að
.andlit í spegli var það eina, sem
Wessler mundi aldrei detta í hug
.að rannsaka nánar. Hann þurfti
ekki annað en líta andartak í
speglana, til að flýja skelfingu
lostinn. Og þá lá leiðin opin til
flótta.
Hann þagnaðl andartak. —
Það gerði strik í reikninginn,
þegar Cromstock gekk svo í gildr
una. Eg held, að við getum í-
myndað okkur hvernig á því
stóð. Herra Cromstock kemur
inn í klefann með hugann full
ann af endurminningunni um
Lillian Reed — sennilega hefur
hann ósjálfrátt dregist að þeim
stað, sem hún framdi sjálfsmorð
ið á. Frásögn ungfrú Foulkes
um það, sem hún sá þar uppi,
hefur verið mikið áfall fyrir
hann. Hánn hefur því verið í
mjög mikilli geðshræringu,
Fyrst gengur hann að snyrtiborð
inu og uppgotvar brotna spegil-
inn. J>að hefur í sjálfu sér verið
nægilegt áfall fyrir hjátrúarfull--
an leikara. Við skulum segja, að
liann hafi rétt fram höndina til
að leita sér stuðnings . . . Hann
þagnaði, en bætti síðan við: —
- Wessler skildi jú styttuna af ung
frú Rue eftir á snyrtiborðinu,
ekki satt?
Nú skildi ég, hvað hapn átti
við. — Þér eigið við,.að Crom-
stock hafi óviljandi gripia um
háls styttunnar?
' — Já, ég held að það sé skýr-
ingin á útliti litlu styttunnar,
sagði dr. Lenz rólega. — ímynd-
ið þcr yður herra Cromstock, þar
sem hann stendur með styttuna
í höndunum, konumynd með höf-
uðið dinglandi máttlaust. Það hef
ur areiðanlega aukið taugaóstyrk
hans. Svo snýr hann sér við, ná-
kvæmlega eins og þér gerðuð
■ sjálfur, að speglinum á skápnum,
og uppgötvar hið stórkostlega at-
riði, sem var sett á svið til heið-
urs Wessler. Hann hristi höfuð-
ið. — Honum hlýtur að hafa fund
izt þetta afmyndaða andlit til-
heyra einhverjuíu löngu liðnum,
og hefur auðvitað strax sett það
í samband við Lillian Reed.
Lenz tókst að fá þessar getgát-
ur ti! að hljóma jafn trúlegar
og rökréttar og stærðfræðilega
'líkingu.
— Nú skulum við andartak
snúa okkur aftur að hinni ó-
þekktu persónu í skápnum, herra
Dulufh. Það er ekki rétta fórn-
ardýrið, sem gengur i gildruna.
Þetta voru gremjulegar aðstæð-
ur. Hann ákveður því að koma
sér hjð skjótasta út úr skápnum,
taka ofan grímuna og láta sem-
þetta hefði allt átt að vera sak-
laust spaug.
Ég bætti við: — Það hefur ver-
ið þe-ss vegna, að Cromstock
sagði að það hafi komið á móti
sér —- út úr speglinum. Hann hef
ur sem sagt haldið, að vofa Lill-
ian Reed hafi skriðið á móti hon
um út úr speglinum?
— Já, ég held það. Lenz hafði
tilþúna skýringu: — Og gripinn
af þeirri ólýsanlegu skelfingu,
sem veldur þvi hjartaáfalli, er
dregur hann til dauða, missir
Crimstock styttuna á gólfið við
skápinn, og þýtur út úr klefan-
um. Og það er auðvelt að geta
sér til um hvað svo skeður. Ótta-
sleginn yfir að Cromslock muni
krefjast tafarlausrar rannsóknar
á málinu, hlýtur maðurinn að
hdfa hlaupið út. Á leiðinni reynir
hann að leggja frá sér rúðuna
í ganginum, en er svo óheppinn
að missa hana svo hún brotnar.
Á því andartaki vorum við öll
svo upptekin af yfirliði Crom-
stocks, að við skeyttum engu þó
við heyrðum brotliljóðið. Þannig
slapp hann á brott. í
Lenz virtist nú hafa skýrt at-
burðina fullkomlega. En skyndi
lega datt mér dálítið í hug. — En
hvað um það, þegar Lillian Reed
kom fram í fyrsta skipti? Hvað
hefur það verið, sem Theo Ffoulk
es sá þarna uppi?
Lenz brosti: — Sem leikhúss-
maður hljótið þér að vita, herra
Duluth, að allir leikir þarfnast
æfinga.
. — Þér haldið sem sagt, að
Theo hafi að tilviljun komið að
honum á æfingu?
— Það getur vérið, herra Dul-
uth. En það getur líka verið, að
þetta hafi verið nokkurs konar
forleikur, ef svo má að orði kom
ast, til að skapa lijá okkur hið
rétta hugarástand, hvað viðkem-
ur sögunni um Lillian Reed. Því
ég er alveg viss um, að sú mann-
eskja, sem stendur fyrir þessum
atburðum, hefur þekkt þá sögu
og notfært sér hana út í yztu
æsar. Ætli þetta sé ekki eina
skynsamlega skýringin á því, sem
■gerðist?
Ég varð að viðurkenna það.
Ég spurði kvíðinn: — En hver
í ósköpunum getur hafa ætlað
að beita Wessler þessum brögð
um? Haldið þér, að það sé herra
Kramer?
— Það getur vel hafa verið
herra Kramer. Það getur hafa
verið hver sem er úr leikflokki
yðar, sem ekki var staddur á svið
inu á því andartaki. Eftir lýsingu
ungfrú Ffoulkes að dæma, lítur
út fyrir, að minnsta kosti ein
kona standi í sambandi við mál-
ið. Dr. Lenz virti nöglina á þum-
alfingri sinum vandlega fyrir sér.
— Var nokkur kvennanna í ljós-
brúnni loðkápu í gærkveldi?
Ég reyndi að rifja upp fyrir
mér klæðnað kvennanna. — Theo
var í tweeddragt án loðkraga,
Mirabella var í súkkulaðibrúnni
nertzkápu, íris var í persíankápu.
— Nei, engin, sagði ég svo.
— Ef svo er, verðum við að
reikna með þeim möguleika, að
einhverri ókunnri konu hafi tek-
SÆNG un

Endurnýjum gömlu sængumar.
Seijum dún- og fiðurheld vcr.
VÝJA FHHIRHREINSXJOTH.
Hverfisgötu 57A. Sími 16788.
izt að sleppa óséðri fram hjá hús
verðinum.
Þegar hann þagnaði, skuUrr
skápdyrnar aftur með lágum
smelli. Það var eina liljóðið, sem
lieyrðist í þessu skuggalega leik-
i húsi. Mér brá óþægilega, þar
sem taugar mínar voru nú þand
ar til hins ýtrasta.
— Og hvað eigum við nú að
gera? spurði ég hnugginn. —.
Láta lögreglunni eftir að rann-
saka málið? (
(
— Nei, nei, herra Duluth, það
er engin ástæða til að gefa upp
alla von. Rödd dr. Lcnz var fjör-
lcg, en bar alltof mikinn keim
af þeirri allt-verður-áreiðanlega-
gott-aftur-rödd, sem hann notaði
við hina ódælli sjúklinga á hæl-
inu sína. s-
— Við höfum jú þrátt fyrir allt
sannað, að dauði Chomstocks var
algjört slys. ekki satt? Ráðabrugg
inu var ekki beint að honum fier-
sónulega. Það er engin ástæða
til að kalla á lögregluna — ekkr
ennþá.
Aftur endaði dr. Lenz eina af
sínum uppörvandi athugasemd-
um með bessu óheppilega orði —
ennþá.
— Er nokkur inngangur inn f
leikhúsið nema sviðsdyrnar?
— Ekki svo ég viti til — það
—• að segja við höfum ekki leng-
ið lykla að neinum öðrum dyrum.
er
hef rökræté mikif5 viS 5>»sn m
þetta hérna -— og hún sigraðL
— Ég veit um viðkunnanlega íbúð, sem
þú og strákurinn gætuð flutt í, þegar hann
er l«us af spítalanum.
— Kærar þakkir, Boulevárd, en livenær
á ég að byrja að vinna?
— Ég liugsa að vinnutiminn hjá okkur
verði ekki betri en lijá Copper Calhoon.
Fyrst verðurðu að vinna hehna og lesa þér
til um verkalýðshreyfingum. Vera má, a8
Stál ofursti geti eittlivað leiðbeint þér, en
hann á við vandamál að etja, sem eru gjör
samlega andstæð okkar.
.rjwt
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - 26. júní 1964 15
it'/ V ■ V1 • **«