Alþýðublaðið - 07.07.1964, Blaðsíða 7

SRI KRISHNA eru lögð eftir-
farandi orð í munn í Bhagavad
Gita:
„Ég segi menn boðna og vel-
komna hvaða leið, sem þeir nálg-
ast mig, því að leiðirnar, sem þeir
fara, er þeir koma hvaðanæva,
eru mínir vegir“.
Spurningin er ekki hvaða leið
þeir fara. Spurningin er: Kæra
þeir sig um að fara nokkra leið?
Hvað meina þeir með þessu sem
þeir kalla sína trú? Er hún at-
vinna, hobbý, ástríða, yfirvarp
cða innri þörf, álíka sterk og þ’örf
drukknandi manns eftir lofti —
eitthvað sem tilheyrir því að
vera maður sjálfur?
Ég hef oft verið minntur á
spurninguna um trú manna hér á
Indlandi — trú eða trúleysi. Hér
getur maður alls staðar átt von
á að rekast á menn af öllum trú-
flokkum.
Mér kemur í hug, að á föstu-
daginn langa var ég rækilega
minntur á daginn, er brauðmaður
inn kom um morguninn með stór
eflis rúsinubollur með kross-
marki ofan á. Það voru einu há-
tíðahöldin hjá okkur þann dag,
tilhald. Ég hygg að reglan sé:
þeim mun minni trú, sem meira
umstang er í kringum hana.
Þann dag hafa kristnir menn
farið í kirkju. Og það er þó nokk
uð af kristnum mönnum í Mad-
ras. Næst Hindatrú, finnst mér
bera mest á kristninni þar, en
líka talsvert á Múhameðstrú. En
hér í Bombay rekst maður ekk-
ert síður á Sikha eða Parsa.
Indverjum hefur alltaf þótt
sjálfsagt og eðlilegt, að menn af
ýmsum trúarbrögðum geti lifað
saman í sátt. Þannig átti það m.
a. að vera, og ég hygg vafalaust,
að Hindúar hafi tekið öðrum trú
arskoðunum með meiri víðsýni en
annars staðar þekkist. Kreddu-
festa þeirra kom fram á annan
hátt. Og þó að Múhameðstrúar-
menn skæru Hindúa á háls óg
Sikhar slátruðu Múliameðstrúar-
mönnum eins og sauðfé í óeirðum
eftir að Indland og Pakistan fengu
sjálfstæði, þá var það að nokkru
leyti af pólitískum ástæðum.
Kristindómurinn festi snemma
rætur á Indlandi. Kristnir Suður-
Indverjar lialda því fram, að þar
sé elzti kristni söfnuðurinn í
heiminum, og það með nokkrum
rétti. Tomas postuli — sá er þurfti
að þreifa á til að trúa — er
inn hafa farið í trúboðsför til
lnds og stofnað söfnuði. Víst er
um það, að hér hafði kristni ver-
ið við líði frá eldfornum tímum
(á vesturströndinni sunnarlega)
er vestrænir menn hófu hér
kristniboð á seinni öldum. Margir
fræðimenn telja, að sagan um
Tómas postula sé á rökum reist,
en hann á að hafa verið veginn á
Tómasarfjalli, sem er lítill hnjúk-
ur í Madrasborg.
Múhammeðstrúarmenn hafa ald
rei verið sérlega fjölmennir á
Suður-Indlandi, þótt veldi þeirra
stæði um langt skeið með miklum
blóma um norðanvert landið.
I ve ur var einhverju sinni drep
ið á dyr hjá mér. Úti stóð gamall
maður með grátt skegg, hár og
þunnleitur, með rauðan skúfhatt
barðalausan, augun* lítil og hýr.
— Mætii ég fá að ræða við þig
dálitla stund? sagði hann mjög
settlega og kurteislega.
— Velkomið, svara ég og býð
honum til sætis í stofu. Við höf-
um sézt, en aldrei talazt við. Hann
er einn þeirra tiltölulega fáú Mú
hameðstrúarmanna, sem eru í
Guðspekifélaginu.
— Mig langar til að vita, hvern
ig þessu með skiptingu dags og
nætur er farið í landi þínu, segir
hann, þegar hann er búinn að
hreiðra um sig í stólnum. Mér er
sagt, að það sé dagur alla nótt-
ina um tíma að sumrinu, en svo
sé engiiin dagui', svo að sóíar-
hringum skipti að vetrinum.
Ég reyndi að-lýsa fyrir honum
hinum björtu sumarnóttum og
drunga skammdegisins á Norður-
landi, þegar aldrei verður albjart,
heldur dálítið rokkið, jafnvel um
hádegið.
En hann virtist í svipinn ó-
snortinn af náttúrurómantík og
hlustaði ekki einu sinni á, þegar
ég talaði um, að það gæti verið
bjart, þótt sólin væri gengin und
ir.
— En er það raunverulega satt,
að sólin setjist ekki um tíma að
sumrinu og komi alls ekki upp
um tíma að vetrinum?
Hann vildi halda sig við form-
hlið málsins. Annað hvort var sól
á lofti eða hún var það ekki.
Og nú rann upp fyrir mér ljós.
Gamli maðurinn var að revna
að gera sér grein fyrir því, nvern-
ig það væri að hafa föstumánuð
þarna norður frá. Á föstumánuð-
inum hjá Múhameðstrúarmönnum
má ekki neyta matar frá sólarupp
komu til sólarlags. Þess vegna
taka menn þeim mun hraustlegar
til matar síns fyrir sólarupprás og
eftir að sól er gengin undir. En
ef nú þessi mánuður er að sumrinu
í landi, þar sem sól er á lofti í
marga daga, færi heldur betur að
harðna á dalnum. Ég mátti stilla
mig um að gera þá athugasemd, að
það væri þjóðráð að fara norður
fyrir heimskautsbaug ef föstumán-
uðurinn væri á norðlægum
vetri, en skreppa suður fyrir heim
skautabaug, ef hann væri á suð-
lægum vetri, til- þess að snúa á
spámanninn og hin heilögu fyrir-
mæli. En það var auðvitað mjög
óguðleg hugdetta.
Oft má þekkja Múhameðstrúar
menn á því, að þeir raka ekki af
sér allt sitt skegg og hafa á höfð-
inu bát eða skúfháít.
Það er undarlegt að geta þekkt
trú manna af útliti þeirra.
Siðir manna eru háðir trúnni.
En stundum snýst þetta alveg við
og trúin verður háð siðunum.
— Brennivín, sem ekki er
drukkið af stút, er ekki brenni-
vín, sagði gamall Norðlendingur,
sem þótti sopinn góðúr.
Og oft hef ég velt því fyrir mér,
hvort bænir þeirra, sem villast í
eyðimörkinni séu minna virði af
því að þeir vita ekki í hvaða átt
þeir eiga að snúa sér til Mekka.
Sikha má yfirleitt þekkja úr á
því, hvemig þeir halda sér til.
Þeir skerða hvorki hár né skegg,
a. m. k. ekki neitt að raði, en eru
menn bæði hárprúðir og skegg-
prúðir, yfírleitt miklir fríðleiks-
menn og myndarlegir á velli, enda
flestir frá Punjab. Til þægindEw
skipta sumir skegginu i miðju og
binda það rækilega upp fyrir höf-
uðið, þar sem þeir eínnig setjn
hárið upp í hnút. Þeir ganga all-
ir með túrban, og sumir hafrv
svarta tusku yfir skegginu,
bundna undir hökuna og upp ií
túrbaninn. Margir eru þeir í hem -
um og þykja menn ódeigir í bar-
daga.
Trú þeirra er nokkurra aida
gömul, átti upprunalega að vera
eins konar úrvalstrú, þar sen>
lítt gætti munar á sjónarmiðum
Hindúa og Múhameðstrnarmanní>
á Indlandi. S.undum er trúi
þeirra kölluð siðbætttu- Hinöú-
ismi. Á sinni heilögu ritningiws
hafa þeir mikla helgi, snertat
hana ekki nema að gera einhverj-
ar serímóníur. Þessi bók er tíT
safni Guðspekifélagsins i Advar,
stór og mikil i borði með gler yf-
ir, vafin innan i svartrosotta dulu,.,.
Parsar eða Zaraþústramehnri
eru einn þeirra trúflokka, seirw
noúð hafa gestrisni Hinaúa un>'
alda raðir. Þegar Múhameðstrúar
menn útrýmdu Zaraþustartrú t
Persíu, komust nokkur hundruf^
eða þúsund til Indlands og báðust t
ásjár. Þeir fengu landvist og hafa:,
öldum saman varðveitt tru sína, <
siði og einkenni, þótt séu þeir
mjög fámennir. Langflestii"
þeirra eiga heima í Bombay og ná
Frh. á 15. cíffu.
Þetta er hiff fræga Siva musterl í Mylapore í Madras. Musteristjörnin cr þakin lótusblómum.
ALÞYÐUBLAÐÍÖ — 7. júli 1964 y