Alþýðublaðið - 15.07.1964, Blaðsíða 15

er, hvað hefur komið fyrir? Þú
lítur út eins og þú værir búinn
aS.skapa nýja veröld.
Ég er lika búinn að því,
svaraði ég. — Ég er búinn að
^kápaj nýjan himinn og nýja
jörð, þár 'sem konur í ljósbrún-
um loðkápum, fjárkúgarar, ánd-
lit í speglum og þess konar fyrir
finnast alls ekki.
Ég var fullur eftirvæntingar ■
fyrir æfinguna. Og ég varð ekki
fyrir vonbrigðum. Eittlivað, senni
lega fjarvera George frænda,
hafði gefið leikurunum endurnýj
aðan kraft. Ég virti þá fyrir mér
fullur aðdáunar og var mjög stolt
ur af sjálfum mér.
Og mér fannst ég líka hafa
fullan rétt til þess. Pyrir nokkr-
um mánuðum var ég ekki annað
en framtíðariaust rekald, nýslopp
inn af geðveikrahæli. -Henry
Prince var þá gjörsamlega ómerk
ur þorpsbúi, íris hafði aldrei
stigið fæti sínum á leiksvið,
.Wessler niðursokkinn í þung-
lyndi, og allt útlit fyrir að frægð
arferill hans væri á enda, og
Mirabella algjör taugasjúklingur.
Þannig hafði högum okkar verið
háttað fyrir fáeinum mánuðum.
^ Og nú mynduðum við fágaðan
og skapandi leikflokk, sem var á
braðri uppleið.
Og þeíta hafði okkur tekizt,
þrátt fyrir allar þær hindranir,
sem við höfðum orðið fyrir. Við
höfðum liðið vítiskvalir, en við
liöfðum líka sannað, að við gát-
um af sjálfsdáðum risið úr ösku-
stó.
Við áttum sannarlega skilið, að
allt gengi vei.
Ég vissi, að Mirabelfa myndi
gera allt, sem hún gæti, til að
réttlæta breytinguna á handrit-
inu. Og hún gerði það líka. Leik-
ur hennar var stórkostlegur. At-
riðið var miklu betra, eftir að bú-
ið var að fella niður hlutverk
Kramers.
; , Ég hallaði mér ákafur fram í
stólnum, þegar Gerald og Wessl-
er báru inn kistuna með llki „vin
ar“ hennar,. Þeir settu hana há-
tíðlega á gólfið. Wessler gekk
órðalaust til hennar, greip um
handlegg hennar og leiddi hana
að kistunni.
; . Þar stóð hún með hendur á
mjöðmum og reigði höfuðið
þrjózkulega. Wessler starði fast
á haná. Þau stóðu svona andar-
tak grafkyrr —■ hin freka dans-
mey og hinn harðúðgi ættarhöfð-
ingi, sem störðu hvort á annað
haturs augum beint yfir líkjg af
hinu roskna viðhaldi stúlkunnar.
Svo beygði Wessler sig hægt
niður. Hann grexp með stórum
höndum s?r>_ura um kistuhand-
föngin og opnaði hana.
Ég beindi allri athygli minni
að Mirabellu, þcgar hún, full ó-
bietar, leit niður í kistuna. Leik-
ur hennar var stórkosUegur. Hún
lifði sig algjörlega inn í hlutverk
ið, allt til hins minnsta titrings
í augnlokunum.
En skyndilega sá ég að hún ná-
fölnaði, augu hennar lokuðust,
eins og hún hefði séð eitthvað
ólýsanlega hryllilegt, og munnur
hennar var galopinn.
Wessler dró andann þungt og
með erfiðismunum. Svo gekk
hann til henriar, lagði handlegg-
inn feimnislega um mitti henn-
ar eins og hann vildi styðja hana.
Það var óhugnanlegt að sjá
þau begða sér þannig, ein sog
þau væru skyndilega farin.t.að
Kistan var ekki tóm. George
Kramer lá endilangur í henni,
meíS feitar hendurnar krosslagð-
ar á ýstrunni.
...Andartak stóð ég grafkyrr. Ég
gat* hvorki talað né hugsað, ég
leika í einbverju allt öðru leik- váf gjörsamlega tómur. Eg sarði
riti, einhverri hrollvekju, sem bara sem töfraður á þessar feitu,
ég skildi ekkert í.
Gerald, íris og Theo féllu líka
út úr hiutverkum sínum og þutu
til þeirra. -
— Mirabella, byrjaði ég, hvað
í ósköpunum . . .
En hún hélt bara áfram að
stara ofan í kistuna, og leit ekki
upR. Hún virtist ekki taka eítir
neinu öðru í kringum sig.
Svo hló hún skyndilega sker-
andi blátri.
41
hvítu hendur og kringlótt and-
iitið, sem starði á mig galopn-
utn, stjörfum augum. Það lék
bjpps um varir hans, stirðnað,
- hejmskulegt bros, eins og munn-
vikin væru næld við kinnarnar.
ííúðin var strengd og glansaði
éins og vax. Á henni voru líka
bláir blettir, líkastir blekblett-
tim.
Ilann lá þarna án nokkurra
séra eða áverka, án nokkurs sýni
,. íegs merkis um árás — stein-
dauður.
18. KAFLI.
‘ Rödd min var mjög aumkunar
verð, þegar mér tókst loks að
• stýnja upp: — Eddie, hjálpaðu
-mór við að ná honum upp úr kist
'unni.
TEddie smeygði sterkum hand-
leggjunum undir axlir Kramers,
ég tók um fætur hans og við
■‘íyftum lionum upp. Hin hörfuðu
orði. Mér fannst einhver dún-
mjúk eiturþoka umlykja mig.
Svo heyrði ég rödd írisar eins
og í miklum fjarska: — Eddie,
komdu Peter frá kistunni. Sjáið
þið ekki, það er gasið — cyan-
hrintegasið.
Ég fann, að ég var borinn fram
á gang, og það fyrsta, sem ég
greindi var fölt og áhyggjufullt
andlit írisar.
SÆNGUR
Endurnýjum gömlu sængurnar.
Seljum dún- og fiðurheld ver.
NÝJA FIÐURHREINSUNIN
— Peter, l(ður þér betur. Tal-
aðu við mig.
— Já, mér líður betur núna,
en . . .
— Það var cyanbrintegasið.' .
Það hlýtur að hafa verið það. Það ‘
hefur orðið eftir í kistunni, sagði
íris áköf. — Það hefði getað drep
ið þig — og Kramer hefur þaff
þegar drepið.
Við stauluðumst inn í búnings
klefa Wesslers, og ég settist á •:
einn af tréstólunum þar. Mér leiff i
betur, eftir að ég settist. Eddie.
stakk vindlingi á milli vara mér, .
og horfði á mig fullur samúðar. 1
— Ég er sjálfur allur titrandl
og skjálfandi, sagði hann. — Ung:
frú Pattison hefur áreiðanlega
rétt fyrir sér, það hlýtur aff vera .
cyanbrintegasið .
— Kramer, sagði Theo alvar-
lega. — Við ættum að fara aft- ,
ur niður á sviðið og sækja hann.
— Það er þýðingarlaust, sagði
Eddie, hano er jú dauður. Þaff
er bezt að hreyfa ekki meira við
honum, en nauðsynlegt er. Hann
hlýtur að hafa dáið skömmu eft-.
ir að við lögðum hann í klstuna
í morgun. Þetta djöfullega eitur
hlýtur að hafa loðað viff ból-
strunina. Það drepur á andar-
taki. Hann hefur að meira aff
segja þegar verið dauður, þar
ér við leituðum sem mest eftir
honum til að segja honum að viff
þyrftum ekki meira á honum aff
halda. Mér datt fauðvitað ekki f
hug, að gá í kistuna.
— Viff breyttum fyrsta þætti.
Viff breyttum honum til að losna
við Kramer, þaff gerðum við. Og.. v.flf undan, þegar við lögðum hann
svo er hann hérna enn þá. Guð sviðsgólfið.
minngóður, Kramerersamt bú- ' "Við athuguðum bakiff á hon-
inn aff vera hérna allan tímari'. . en þar var heldur ekkert sár
Ég skildi ekki við hvað hún i- að sjá. Ég greip um slagæðina.
átti. Ég stökk á fætur og feaijtk, 't, Auðvitað sló hún ekki, og það
upp á sviðið, með Eddie á hælum ' ’háfði ég fyrir fram vitað. Ég
mér. Þau hin höfðu safnazt sám* :hafði strax verið vissurn, að hann
an við Kistuna. Einhvcr æpti — -y.ar dauffur.
ég held aff það hafi veriff Theo- “1 Ég sá þajx hin mjög ógreini-
Ég heyrði íris hrópa: Peter, Pet- ' lega — hið náföla og afmyndaða
er, sjáðu . .. Ég ruðdist gegnum -'PándliLMirabeUu. Theo með sam-
hópinn og leit niður i kistuna. ahbitnar varir, iris og Gerald —
Sú sjón, sem blasti við mér, mér fannst þau vera eins og ein
óvænt og hrylUlegf að feííwrjar ;þpkukenndar verur á
kvikmyndatjaldi.
— Geratd, hrópaði ég, komdu
konunum í hurtu héðan. Og
Wessler. Farið héðan, öll sömul.
Ég reyndi að segja meira, en
skyndilega kom ég ekki upp einu
var svo
mér fannst hún á einhvern hátt
óraunveruleg. Þetta var óhugs-
andi. Þetta hlaut að vera nýtt
bragð af hálfu hinna brjálæðis-
legu, illu anda, sem hyggðu Da-
gonet.
e A & g jl | D M I D — Fyrirgcfðu, en ég hélt »ð
U K A W B A K n I » hefði veri5 Palli, sein væri aff kíkja
í gegnum skráargatið.
__ Komið þessum slagsmálahup<U út um
dymar, og sj^ið til þess aðjiaim Kömi ekki
inn aftur.
__Þetta var leiðindaatvik, ofursti. Ég skal
sjá til þess að slíkt endurtaki sig ekki.
__Þetta var ekki yður að kena. Hann var
alveg snargeggjaður!
Þér vitið nú ekki allt um þetta mal.
ofursti góður ... ( '
— Eins og ég var að -segja, Sebbi . . *
Velkominn til Mexíkó borgar.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 15. júlí 1964 15
;i2/.
a - íi.a 'i-i'i
!u:-