Alþýðublaðið - 16.07.1964, Page 5

Sextugur í dag:
JÓN ALEXANDER JÓHANNSON
Reykjavík, 14. júlí. — HKG.
í FYRSTA skipti í langan tíma
er nú flut' út íslenzkt smjör til
sölu criendis. Er smjörið' einkum
Selt til Bretlands og Tékkósló-
vakíu og mælist vel fyrir meSal
útlendra, að því er skrifstofustjóri
Osta- og smjörsölunnar tjáði
fréttamanni blaðsins í dag.
Talsvert af ostum er og selt til
Vestur-Þýzkalands. Það er hinn
venjulegi 45% skorpulausi ostur,
eem notaður er til útflutnings.
Frá því er skýrt í opinberum
skýrslum, að 270 tonn af nýmjólk-
Ur- og undanrennudufti hafi verT
ið flutt út á tímabilinu janúar til
maí þessa árs fyrir 2,6 milljónir
króna. Þetta mjólkurduft er fram-
leitt í Mjólkurbúi Flóamanna og
Mjólkurbúinu á' Blönduósi. Það,
sem ekki selst á innanlandsmark-
aði, er selt til Vestur-Þýzkalands,
Tékkóslóvakíu, Ungverjalands og
til Sviss. Mjólkurduftið þykir á-
gætt í bakstur, í kjötvinnslu og
til sælgætisgerðar og fyrirtæki,
sem framleiða þessar vörur, kaupa
mestan hluta þess mjólkurdufts,
sem hér selzt. Húsmæður hafa
ekki enn komizt upp á lag með
að nota það til matargerðar, sem
það þó hæfir vel til.
Það var árið 1960, sem fyrst
var haíinn útflutningur á undan-
rennuduftinu, en í fyrra hófst út-
flutningur nýmjólkurdufts.
Skrifstofustjóri Osta- og smjör-
sölunnar tjáði blaðamanni Al-
þýðublaðsins, að útflutningurinn
mundi fyrirsjáanlega verða mun
meiri í ár en áður, en sala tii
útlanda er að sjálfsögðu háð fram
leiðslu og eftirspurn hér heima.

******
I
1*1
2

0

0 |
1
í TOAG er Jón Alexander Jó-
hannsson, sjómaður, Nönnugötu 1,
sextíu ára. Jón er fæddur í Ólafs
vík á Snæfellsnesi, foreldrar hans
voru Magdalena Jónsdóttir og Jó-
hann Eyjólfsspn sjómaður.
Jón er einn af okkar kynslóð,
sem ólst upp við þröngan kost.
Hann er alinn upp hjá vandalaus-
um, þar sem þröngt var í búi eins
og víða á þeim tíma. Líkt og aðrir
unglingar við Breiðáfjörð hóf Jón
sjómennsku um fermingaraldur,
fyrst á árabátum, en síðan lá leið
in á skúturnar og þaðan á togara
og farskip. Ævistarf hans hefur
verið sjómennska, og hefur það
rúm þótt vel skipað, sem hann var
í. Jón er giftur Margréti Gísladótt
ur, hinni ágætustu konu, og er hún
eins og Jón ættuð úr Breiðafirði.
Ég vil við þessi tímamót í ævi
Jóns flytja þeim hjónum mínar
beztu árnaðaróskir mcð þökk fyr-
ir góða vináttu og tryggð. Þau
Jón Alexander Jóhannsson
hjónin dveljast nú sem stendur a<8-
Dvalarheimili aldraðra s.iomanr.a,
Hrafnistu. S.B.
i iiiiii 111111111111 iiu iii 11111 iii u i.'umin-i -1111 ii ii iiiimiii iii iii ■iiiiiiiiiiiiu ii

,iii, (iiiuiMiiiiiiiii'iiiiiiiiiiiiiiiiiiliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiriiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiii
.......tfiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiatiii>iitiiiiiiiiiiiii*>iiiiiiiiiiiiii>iiiiiti' V
ÞAÐ er ómaksins vert að athuga
viðbrögð íþróttasíðna dagblað-
anna með frásögnum af kapp-
leiknum á Akranesi sl. sunnu-
dag. Við þessa athugun kemur
nefnilega í ljós, að þrjú þeirra
hafa gjarnan það sem sannara
reynist, en tvö þeirra, Morgun-
blaðið og Tíminn fallast í faðma
hlutdrægnislegra frásagna, þar
sem reynt er að draga úr sök
þess leikmannsins, sem upphaf-
inu olli. Jafnvel Tímasannleik-
urinn er svo hátimbraður, að
meginsökinni ei- skellt á áhorf-
i endur, sem eru sakaðir um ,,að
hafa ekki liaft stjórn á skapi
sínu, ruðzt inn á völlinn og gert
íilraun til að láta hendur skipta
og hinn saklausi? markvörður
hafi ekki einungis orðið fyrir
barðinu á þeim (þ. e. hinum
æsta múg) heldur hafi auk þess
félagi hans, alsaklaus, fengið
liögg á andlitið.” Þá er höfðað
til ummæla Ríkharðs eftir leik-
inn, að sögn Tímans, þar sem
hann segist hafa brotið af sér
— og hann harmi það mjög.
Þét a er svo lagt þannig fyrir,
eins og Ríkharður sé aðalsöku-
dólgurinn. Þetta er nú íþrótta-
blaðamennska, sem segir sex.
Þá birtir Morgunblaðið (Kor-
mákur) viðtal við dómarann,
sem var Baldur Þórðarson, und
ír stórri fyrirsögn og í ramnia:
„Ein bezta skáldsaga, sem ég
hef lesið”. Fyrirsögnin á sjálf-
sagt að gefa til kynna hinn
gagnmerka og þroskaða bók-
menntasmekk dómarans. Er
dómarinn að reyna að hnekkja
frásögn Vísis, sem fyrstur blaða
birti umsögn um leikinn. Það
kennir vissulega mikilla til-
þrifa i þessu viðtali, þar sem
sýnilegt er að dómarinn hefur
lagt til frásagnargáfuna en rit-
stjórinn andagiftina og orða-
lagið. En hvað rismest er þó
frásögnin þegar dómarinn er að
svara þessari spurningu rit-
stjórans:
„Hvernig skeði þetta fræga
atvik Geirs og Ríkharðs?” Geir
var með knöttinn, segir dómar-
inn, og býst til að spyrna frá.
Ríkharður gerir sér þá lítið fyr
ir og bregður Geir. „Ég flauta
eðlilega”, bætir dómarinn við.
Þótti engum mikið, hví skyldi
hann fara að flauta óeðlilega?
„Skunda för minni á vetívang,
til að áminna Ríkharð og láta
fara fram aukaspyrnu”. En áð-
ur en dómarinn kemst á leiðar
enda, þrífur Geir knöttinn og
dómarinn segir: „Danglar hon-
um í höfuðið á Rikharði”. Tak-
ið eftir orðalaginu, danglar
honum í höfuðið á Ríkharði.
Sannast sagna er að markvörð-
urinn kastaði boltanum af öllu
afli í Ríkharð. Á þéssu augna-
bliki rís hú dómarinn hvað hæst
í veldi sínu. Bendir Geir með
strangri handasveiflu að hverfa
af vellinum. En Geir er ekki al-
veg á því að undirstrika ekki
sinn „mikilsverða” þátt í þessu
„atviki”, og þáð svo að murtað
verði lengur en til næsta dags.
Hann vindur sér að Ríkharði
og ,,slær hahn einu sinni í and-
litið”, að sögn dómarans. Hins-
vegar lét hann fylgja höggi nr
1 annað í viðbót. Persónulegur
dómur dómarans um þetta við-
vik, ér það, að eigin sögn, „að
Ríkharður hafi gert of mikið úr
þessu og legið of lengi á vellin-
utn” og enn bætir dómarinn við
af sinni alkunnu mannþekk-
ingu og glöggskygni „enda
sýna flestir einhvern leikara-
skap undir svona kringum-
stóðum”. þ. e. þegar þeir eru
barðir í höfuðið. Já, það kemur
vissulega fyrir, að menn liggja
eftir höfuðhögg, og ráða jafn-
vel ekki sjálfir um það hvenær
þeir standa á fætur.
Þá á dómarinn ekki nógu
sterk orð til að lýsa yfir því,
aðspurður af ritstjóranum;
prúðmennsku og löghlýðni
Framara, þeir leikmenn eru
að prúðmennsku í leik óvið-
jafnanlegir af liðum I. deildar.
Þetta er svei mér hugguleg
uppreisn og yfirlýsing fyrir
Framliðið. Þá lýsir hann því
yfir að frásögn Vísis hafi verið
mjög vilhöll og hlútdræg, enda,
bætir hann við, „samin af Ak-
urnesing” svo er klykkt út með
þvi að lýsa fjálglega yfir takt-
ískri snilli Framara.
Að lokum gefur dómarinn
þá yfirlýsingu, að því er bezt
verður séð, fyrir hönd allra
dómai-a i Reykjavík, að þeir
hætti að láta ljós sitt skína á
völlum og kappleikjum utan
Reykjavíkur. Já, það verður
svei mér bjart yfir knattspyrn
unni í Reykjavík í framtíðinni,
þegar öll dómaraljósin þar um
slóðir, koma saman og lýsa
hana upp. Og vitnisburður sá,
sem þéssi orðvari dómari gefur
knattspyrnunhugafólki utan
Reykjavíkur er „óþverra orð-
bragð og skrílsleg framkoma.”
Þeir sletta skyrinu, sem eiga.
Svo mörg éru þau orð.
En öll miða þessi skrif að
-því fyrst og fremst, að draga
fjöður yfir framkomu Geirs
markvarðar, sem „hrökk svo
kirfilega upp af standinum”
• sem raun bar vitni um, og
sýndi af sér slíka frekju, óbil-
girni og taugaveiklun, að með
ólíkindum er, um mann, sem
um árabil hefur stundað í-
þróttir. Það var hegðun hans
og' framkoma, sem einungis var
sökin í öllu þessu, en hvorki
mótherjanna né áhorfenda, —
sem hinir „snjöllu” íþrótta-
blaðamenn Tímans og Morgu'ri-
blaðsins, vilja þó eigna bróður
partinn af upphlaupinu.
Hví vilja þeir drepa máli
Geirs markvarðar á dreif? Það
er skiljanlegt, þegar þess er
gætt, að hér er um menn að
ræða, sem báðir eru hátt á
lofti sem fyrirmenn í Fram og
áhrifamikilir forystumenn. Hví
skyldu þeir ekki nota aðstöðu
sína til að berja í bresti sinna
manna og reyna eftir beztu getu
að koma beirra sök á aðra?
Segja má, að þetta sé mann-
legt, en. ekki stórmannlegt og
því síður íþróttamannlegt.
Til er bók á íslenzku sem
Skapgerðarlist heitir. Nú ætti
Geir markvörður að verða sér
úti um bók þessa hið bráðasta
og í væntanlegu fríi því, sem
hann hefur aflað sér með fram
komu sinni á leikvelli, frá frek
ari þátttöku sinni þar um skeið,
að Iesa þessa bók með gaum-
gæfni ásamt knattspyrnulögun
um, svo að hann sé síðar um-
kominn þess hvernig standa
skuli að vi.ndasömu verkefni,
utan vallar sem innan.
A. V. Þ.
CIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIII 1111111(111 IIIlllllIIItllllllllllllllllllllllllllllllllllllHIIHHl’' ■I|||||I|I|||I|,I|,|,,„,,|,i,,,,,,,||,,,,,,11,i'n,‘ll’|lll|ll imi,m, 1,,,,1'i,'! '.I|l,ll,l,,l„'|,,|,||||,|,,,|,l,,,|l||||ll|l|llll,||lll|ll,l,|llll|lll,l,l|llll|lll,llllllllll,lla|,,|,1,l,,ll|„l,,|l|l„llill,ll *l MI/ I IIIIIIIIIIIIIIIIIUIIMflMIIIIII

ALÞÝÐUBLAÐIÐ — 16. júlí 1964 $