Alþýðublaðið - 16.07.1964, Síða 15

Við stóðum þögul nokkra stund
og virtum hvert annað fyrir okk-
ur.
Svo hvíslaði Mirabella: — En
hvað eigum við nú að gera?
Það vai’ bara alltof augsýni-
legt, hvað við áttum að gera. —
Farðu niður til húsvarðarins, Ger
ald, sagði ég, og hringdu á lög-
regluna.
, — Lögregluna, endurtók Iris,
— Já, auðvitað. Við verðum að
kalla á lögregluna. Skyndilega
datt mér í hug, hvað þetta var
allt saman í rauninni gráthlægi-
legt. Ég var jú búinn að leysa
hina dularfullu gátu. Ég hafði
svipt grímunni af Kramer, hann
var þorparinn í leikritinu. Allt
lá ljóst fyrir. Leikritinu mínu
var bjargað. Og nú þetta ________.
Kramer dáinn, kæfður af cyan-
brintegasi í líkkistu.
Gerald stóð enn I dyrunum.
— Eftir hvei-ju ertu að bíða,
hrópaði ég. — Farðu niður, og
hringdu á lögregluna. Reyndu að
ná í Clarke lögreglufulltrúa. Ég
veit auðvitað ekki hvort maður
getur blát áfram pantað svona
vissan Iögreglumann — en liann
er góður kunningi minn, og það
væri bezt, ef við næðum í hann.
- Gerald fór, en kom brátt aft-
ur og tilkynnti að sér hefði tek-
izt að ná sambandi við Clarke.
sem kæmi strax. Það var eini
ljósi punkturinn í þessu. Clarke
hafði áður unnið að máli, sem
ég var viðriðinn. Ég vissi, að
hann myndi gæta hagsmuna
minna svo lengi sem hann gæti
það.
Ég hef aldrei lifað hræðiiegri
tíma en næstu mínúturnar. Við
biðum þögul. En það var ekki
erfitt að geta sér til um hugsan-
iir manna.
George Kramer hafði verið
fjárkúgari. Fyrr um daginn hafði
ég komizt að því hvílík hætta
.stafaöi af honum fy.rir næstum
því alla leikarana. Þrátt fyrir all-
ar tilraunir okkar til að losna
við hann, hafði hann haldið að-
stöðu sinni. Hann hafði læðst um
á stöðum, þar sem nærvera hans
var mjög ókærkomin. Og nú var
hann dauður.
Ég reyndj að ímynda mér, að
.þetta hefði verið slys. Á einhvern
hátt hafði hið eitraða gas safn-
•azt fyrir í kistunni og ekki eyðst
•eins l>að átti að gera. Af
hreinni tilviljun var Kramer bor
inn út um hráðabirgðadýruar, svo
:að við.gátum ekki séð hvort hann
skreið upp úr kistunni eða ekki.
■Eg reyndi að sannfæra sjálfan
-nxig, að svona hefði það einmitt
-skeð. En mér heppnaðist það
• ekki. til þess vissi ég of mikið.
■ Ég vissi um allt, sem hafði áður
skeð í Dagonet. Ég vissi, að ein-
hver hafði af yfirlögðu ráði
hleypt rottunum úr gildrunum
'hans Eddies.
Þessi atburður, sem okkur
hafði áður þótt svo ómerkilegur,
;var nú allt í einu orðinn örlaga-
i íkur. Það gengur jú enginn urn
og hleypir rottum úr gildrum,
nema hafa sérstaka ástæðu til
■þess. Og nú skildi ég skýringuna
á því illgirnislega hermdarverki.
.Ef einhver hafði séð hagsmuni
sína í því að láta svæla Dagonet,
ef einhver af öllum þeim, sem
misst meðvitund, áður en hanni
gæti gert sér grein fyrir hætt-
unni og dáið mjög fljótlega. Ég
et ekki séð, að hægt sé að gera
neinn ábyrgan fyrir því.
vildu losna við Kramer hafði séð
sitt gullna tækifæri í þessu til
að setja þetta „slys“ á svið, til.
að breiða yfir ...
gg þorði ekki að nota orðið
morð — ekki einu sinni í hugan-
Ég gekk til dyra, en var enn
mjög óstyrkur á fótunum. Ég
hafði ekki mihnstu hugmynd um
hvað ég gæti sagt við lögregluna.
•ÉjTleit niður ganginn og hugs-
áði: — Já, þetta er sem sagt end-
um. Ég þorði ekki að brenna irinn!
þannig allar brýr að baki mér. ;" En svo kviknaði veik von í
En innst inni var ég viss um, að, brjósti mínu á ný. Það var ekki
dauði Kramers var ekki annað Clarke lögreglufulltrúi, sem kom
en morð. " Upp tröppurnar. Það var dr.
Og nú kæmi lögreglan. Eftú’.. Lenz . . . Lenz, sem birtist alltaf
eins og fyrir kraftaverk, þegar
............11,11 11 úig Jxurfti mest á honum að halda.
Ég hljóp á móti honum og
42 |reip um handlegg hans. — Guði
sé lof, að þér komuð, sagði ég.
Grá augu hans voru afar ró-
lyndisleg.
— Hvað liefur komið fyrir,
llerra Duluth?
Ég flýtti mér að segja honum
nokkrar mínutur mundu þcir ' Érá því, sem skeð hafði.
verða komnir hingað og spyrja ??..;, Hann missti ekki rósemina and
ótai spurninga. Og við þeim, ártak. Hann sagði aðeins: — Og
höfðum við ekki önnur svör eii " herra Kramer liggur niðri á leik
þau, sem mundu svipta hulunni ■ -syiðinu?
af öllu því, sem við höfðum reynt áa„ en getið ekki farið
að leyna. - tij hans. Gasið , . .
Það var ekki einu sinni hálf- — Gasið hlýtur að vera rokið
tími síðan ég hafði verið svo sig- í burtu núna. Hann klappaði mér
urglaður. Velgengnin beið rnín' S öxlina. — Reynið að herða upp
jafn örugglega og maður sér Man : -Kugann. Farið ina til hinna, ég
hattan ofan frá Empire Staie kem strax aftur.
hyggingunni. í staðinn fyrir það, ' Hann leiddi mig að búnings-
vorum við nú flækt í þetta —' “klefa Wesslers. Ég sá hann hverfa
sem við alltof erfitt og alvar-; -. inn um sviðsdyrnar, svo lokaði
legt. til að: við gætum sjálf bjai’g,. ;íég hurðinni á eftir mér.
að okkur út úr því. Spilahúsið Eftir um það bil fimm mínút-
va rað hrynja. Það virtist vera;: ur kom hann aftur til okkar.
úti um „Ólgandl vötn“, Peter ft'ánri var alvarlegur á svip, en
Duluth, hiutafélag, og liina nýjxr sýndi samt engin merki óróleika.
framtíð mína. — Ég er búinn að rannsaka
Og hvað yrði svo um mig?____ bérra Kramer, sagði hann. — Það
Mér finnst líklegast, að við leikur enginn vafi á því, að hann
liöfum setið í stundarfjóvOungf**, hefur láthzt af völdum cyanbrint
þarna inni í búningsklefanum, eiturs; Hann þagnaði og virti
áður en við heyrðum fótatak k , riöglina a þumalfingri sinum rann
tröppumim. Mirabella hrökk. við,- sakandi fyrir sér. — Ég rann-
Wessler starði fast í áttina til*; sakaðí líka kistuna að innan, og
dyra. íris sagði lágri, hásri fann þar hvítt duft, nákvæmlega
röddu: — Lögreglan! eins og það, sem verður eftir af
gasplötunum. Það er augljóst,
hvað skeð hefur. í gærkvöldi, þeg
ar rotturnar voru svældar út, hlýt
ur ein plata hafa dottið niður í
kistuna. Þar sém það er kalt niðri
í henni og léleg loftræsting hef-
ur eyðingin gengið hægar, og gas
ið ef til vill sogazt inn í bólstrun
ina. Þegar herra Kramer var
lagður niður í kistuna, flýtti lík-
amshiti hans fyrir að gas mynd-
aðist í plötunni. Hann hefur strax
SÆNGUR
Endurnýjum gömlu sængumar.
Seljum dún- og fiðurheld ver.
NÝJA FIÐURHREINSUNIN
Hre
frisk
heiibrigð
húð
Hvora hendina viltu, m’amma ,.,?
í
i
X'tA OOkNA ~rAr.G$r^J K««W~ I \ / eoK ',ÚS TM,
f VÖll Hv>.WS,!«.<«sA. i'tt \ ÐACUMC i! I WAV HAV6 \ TSMS tH* W
i Nor !N WS Mnoo m ) Z. SHAU
\ <30 •'O J HAVS pjí’A
í ■ W ■’pcoo*
( 'S ■ ■*’ • /'—-_
1 ! rc 30 íowN
■'O' TMS VW»«S-|
-'lCUISS:
dP'
masl
jayfsí-,'? í*
n<ff: 'ív*í;*A',
fvq*
— Stefán! Hvað álítur þú utri þennan
æsta mami?
—Bandaríkjamaður, sem býr útan heima
lands síns og er vitlaus út í aiíl .lieima.
— Ég- skal ná mér niður á þessum flug-
■ -W • •'
mannsræfli, þegar félagar hans eru ekki
viðstaddir.
— En, eiginmaður minn, hann gerði þér
ekki neitt.
— Ég ætla að fara með þig heim. Ég er
ckki í skapi til að borða úti.
— Ég ætla að láta vinnúkonuna mat- !
reiða steik.
— N-e-e-i. Það getur verið, að ég þurfi ,
að fara í vöruskcmmuna,
— í þriðja skipti í þessari viku, það er
ekki einu sinni léleg afsökun.
ALÞÝÐUBLAÐIÐ -
F : U ' i:-\ •
16. júlí 1964