Alþýðublaðið - 11.11.1964, Blaðsíða 6

í I5ANDARÍKJUNUM eru menn um það bil að leggja síðustu
Ihönd á smíði „vélræns hunds“, sem koma á í veg fyrir, að glæpa-
menn eða brjáíæðingar geti komið fyrir sprengjum í farþegaflug?
vélum.
Þetta er ekki neiít smávandamál, því að 191 maður hefur farizt
síðan fyrstu sprengjunni var komið fyrir í flugvél fyrir 31 ári.
I að eru vísindamenn við verkfræðiháskólann í Chicago, sem
starf.i að smíði hundsins góða, og á hann að verka sem hér segir:
Átur en vélin fer af stað á flugfreyja að láta hundinn anda að
sér loí’ti í farþegarými vélarinnar — og þetta loft á svo að leika'
um efui, sem er ákaflega næmt fyrir lofttegundum. Mólekúlin frá
spren. ju eiga síðan að hafa svo sterk áhrif á tækið, að viðvöriyi-
arbjaiia fari af stað, og þá eiga menn að vita, að nauðsynlegt sé
að kanna farþegaklefann nákvæmlega.
0—0
Hinn snjalli og gáfaði Adlai Stevenson
varð að láta í minni pokann um daginn, er
hann kom í heimsókn í þingið í Washington
og hitti þar gamlan kunningja sinn, stjórn-
málamann.
í samtalinu sagði Stevenson: „Gleymdu
ekki, að Abraham Lincoln íiafði rétt fyrir
sér, þegar hann sagði: „Það er ekki hægt
að blekkja alla i það óendanlega“.
„Nei‘, sagði vinurinn, „en Abe gleymdi
að bæta við, að það er alltaf nóg að blekkja meirihlutann".
0—0
KENNARINN sagði við tregan nemanda: „Eftir það, sem ég er
nú búinn að segja þér, geturðu vafalaust nefnt mér þrjá hluti, sem
hafa í sér mjólk?“
Pétur byrjlaði rösklega: ^Já, það er smjör og ostur, og “
Lengra komst hann ekki.
„Geturðu virkilega ekki munað eftir meíru?“ spurði kennarinn.
„Pétur var allur af vilja gerður og braut heilann mikið. Svo kom
það: „Jú, ein geit og tvær kýr.“
0—0
TVEIR Frakkar voru að ræða um de
Gaulle.
„Gleymdu ekki, að það, sem Frökkum
er kærast, er frelsið“, sagði annar.
Gg hinn svaraði:
„Þú gerir þér of mikla rellu, kæri vin-
ur. Þri ættir heldur að segja, að frelsi skipti
ekl i> r;vo ógurlega miklu máli fyrir Frakka,
svo fiamarlega, sem þeir eru ekki beinlín-
is iþra»lar.“
—0—
ÞEGAR hin nýgifta frú Brechat kom heim til Parísar úr brúð-
kaupsforð sinni til Ia bella ítalia, komst hún að raun um, að í hverf-
inu voru á kreiki alls konar óhuggulegar sögur um aöstæðurnar í
sambaitdi við giftingu hennar — og því lét hún setja upp svohljóð-
andi anglýsingu í verzluninni hinum megin við götuna:
,,Ég, Claudine Brechat, fædd Ribaud, lýsi því hér með afdrátt-
arlaust yfir, að ég er ckki ólétt, að ég hef aldrei veriij þ?.ð, og að
ég hélt brúkaup mitt í september s.I. sem hrein mey. Ef kjafta-
skjóður halda áfram að halda hinu gagnstæða fram, mun eiginmað-
ur iriir.n leita til dómstólanna til að láta slaðurskjóðurnar standa fyr
ir máli sínu.“
—0—
Seadiherra Saudi-Arabíu í London, Sheik Hafiz Wahba, hefur
sent frá sér bók með ritgerðum, er nefnist „Arabian Days“, og á
hún ekki eftir að gera hann sérlega vinsælan meðal landa sinna.
Hann skrifar þar nefnilega mjög háðslega um skoðanir hins venju-
lega Araba á lækniskúnstinni og þær skrýtilegu lækningar, sem
hann notar. Til dæmis segir hann:
Mjög vinsælt ráð við taugaveiklun er þetta: Maður skrifar
kafla úr Kóraninum á málmplötu, hellir yfir hana rósavatni, sem
leysir upp það, sem skrifað var, Qg vökvi sá, sem þannig kemur
fram, er gefinn sjúklingnum.
Ennfremur upplýsir hann, að mislingar í börnum séu læknaðir
með töstum, og gulusótt lækni menn með því að núna fingur óg
tær sjúklingsins með vítissteini.
6 11. nóv. 1964 - ALÞÝÐUBLAÐIÐ
ÝMSAR merkilegar erfða-
venjur eru í hávegum hafðar í
brezka þinginu og eiga flestar
eða allar rót sína að rekja til
einhverra löngu liðinna at-
burða. Því er þetta rifjað upp,
að í sl. viku var brezka þingið
sett við hátíðlega atliöfn í lá-
varðadeildihni, þar sem drottn-
ingin flutti hásætisræðu sína.
Stóra myndin er frá þeirri at-
höfn og sýnir troðfullan deild-
arsalinn. Það er t. d. ein af
erfðavenjunum, að drottningin
eða konungurinn mega alls ekki
koma í neðri málstofuna, þar
sem öll veigamestu verk þings-
ins eru þó unnin. Þegar drottn-
ingin setur þingið, sendir hún
þvi fulltrúa sinn yfir í neðri
málstofuna, sem hefur verið
rammlega læst, þegar fréttist,
að þjóðhöfðinginn væri á leið-
inni til þinghússins. Kveður
fulltrúinn þar dyra, er að lokum
hleypt inn og flytur þingmönn-
um þann boðskap drottningar,
að hún vilji gjarnan hafa tal
j|ll!!i!!!í!;íll!!i!!!íii!lll!íl!ííii!l!!!!!!!!il!!ill!!ll!linii!l!!líl!i!ll[!!!!!l!il!lí;!Slilllll[lllli!llll!llll]lilIillli:lillilliil!lllllllliffll
af sínum trúu þegnum í neðri
málstofunni „á öðrum stað,” en
sú venja er í neðri málstofu
brezka þingsins að minnast al-
drei á lávarðadeildina með
nafni, a.m.k. í umræðum, held-
ur segja aðeins „á öðruin stað.”
Á minni myndinni sjást „Ye-
omen of the Guard” -— eða Bee
featers, eins og þeir eru venju-
lega kallaðir —, menn úr hinu
sérstaka varðliði, sem m. a.
hafa það starf að gæta þing-
hússins og Tower of London,
vera að krönglast áfram í kjall
ara þinghussins í leit að sprengj
um. Þessi athöfn fer fram á
hverju hausti fyrir þingsetn-
ingu, og er siður þessi upprunn-
Framliald á 2. sífiu.
Orðtakið „að deyja af sorg”
virðist frá læknisfræðilegu sjón-
armiði ekki vera alveg út í bláinn.
Hætta á dauða er á flestum
aldri meiri meðal ekkna og ekkla
en hjá giftu fólki og á fyrsta húlfa
árinu eftir dauða maka eykst
hættan á dauða hins eftirlifandi
maka um 40%. Atriði í sambandi
við lifnaðarhætti og líf — t. d.
óregla á mataræði — eru ekki
nægjanleg skýring á hinni auknu
hættu á dauða, heldur þarf lika
að taka sálræn atriði með í reikn-,
inginn, segir dr. Bengt Ekblom
frá Uppsölum, sem" í sænska
læknablaðinu gerir grein fyrir
rannsóknum sínum og tveggja
enskra lækna. Sjálfur hefur Ek-
blom gert. rannsóknir, sem ná til
634 nýoröinna ekkna og ekkju-
manna um 75 ára aldur í sænsk-
um bæju.m. Hugmyndina að rann-
sóknum sínum fékk hann, er hann
tók eftir því, að þegar annar að-
ilinn í löngu hjónabandi dó, —
i fylgdi hinn aðilinn fljótlega á
I eftir. Niðurstaða rannsóknarinn-
ar sýnir, að hættan á dauða er
mest á næsta hálfa árinu —
síðan verður hættan „eðlilegri”
hjá ekkjumönnum, en hugsanlegt
er, (að hættan aukist aftur hjá
ekkjum á öðru og þriðja ári, þar
sem þær eru orðnar einar.
Af 283 körlum giftust þrír aft-
ur innan þriggja ára frá því að
lífsförunautur þeirra dó. Engin af
ekkjunum 351, sem fylgzt var
með, gifti sig aftur á þeim tíma.
Framhald á 10. síðu ■